Mosze Ja’alon

Mosze Ja’alon
	raw alluf
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1950 ; Kirjat Chajjim↗
	Przebieg służby
Lata służby	1968–2005
Siły zbrojne	Siły Obronne Izraela
Jednostki	Sajjeret Matkal, Brygada Spadochronowa, Dywizja Judei i Samarii, Aman, Dowództwo Centralne, Sztab Generalny Sił Obronnych Izraela
Główne wojny i bitwy	wojna Jom Kipur,; operacja Litani,; wojna libańska,; pierwsza intifada,; intifada Al-Aksa
	Odznaczenia

Mosze Ja’alon
‏משה יעלון‎
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1950 ; Kirjat Chajjim, Izrael
	Minister obrony
Okres	od 18 marca 2013; do 22 maja 2016
Przynależność polityczna	Likud
Poprzednik	Ehud Barak
Następca	Awigdor Lieberman
	Wicepremier
Okres	od 31 marca 2009; do 18 marca 2013
Przynależność polityczna	Likud
Poprzednik	Chajjim Ramon
Następca	Silwan Szalom
	Minister planowania strategicznego; i wywiadu
Okres	od 31 marca 2009; do 18 marca 2013
Przynależność polityczna	Likud
Poprzednik	Ehud Olmert
Następca	Juwal Steinitz
	Poseł do Knesetu
Okres	od 24 lutego 2009; do 23 maja 2016
Przynależność polityczna	Likud
Okres	od 30 kwietnia 2019
Przynależność polityczna	Niebiesko-Biali

Mosze Ja’alon (hebr.: משה יעלון, ang.: Moshe Ya'alon, ur. 24 czerwca 1950 w Kirjat Chajjim w obszarze metropolitalnym Ha-Kerajot) – izraelski wojskowy i polityk. Raw alluf^[3], szef Amanu i szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela. W latach 2009–2013 wicepremier i minister planowania strategicznego, w 2009 minister bez teki, w latach 2013–2016 minister obrony. W latach 2009–2016 oraz od 2019 poseł do Knesetu^[1].

Życiorys

Urodził się w Kirjat Chajjim, w okolicach Hajfy.

Kariera wojskowa

W wojsku służył od 1968 do 2005 i brał udział najpierw jako zwykły żołnierz a z czasem dowódca kolejnych oddziałów we wszystkich wojnach prowadzonych w tym czasie przez Izrael od wojny Jom Kipur, poprzez operację Litani, wojnę libańską, pierwszą intifadę, po intifadę Al-Aksa.

Służył, a następnie dowodził oddziałami specjalnymi Sajjeret Matkal, a następnie całą 35. Brygadą Spadochronową. W latach 1992–1993 dowodził dywizją Judei i Samarii.

W latach 1995–1998 dowodził wywiadem wojskowym (Aman), by następnie objąć dowództwo nad Dowództwem Centralnym (w latach 1999–2000). Zwieńczeniem jego kariery była praca w Sztabie Generalnym Sił Obronnych Izraela, którego szefem w stopniu raw allufa^[3] był od 9 lipca 2002 do 1 czerwca 2005.

Praca badawcza

Mosze Ja’alon, Juwal Steinitz, John Kerry, Binjamin Netanjahu i Cippi Liwni (2013)

Po odejściu z wojska pracował kilka lat w instytutach badawczych i think-tankach – Instytucie Merkaz Szalem, Adelson Institute for Strategic Studies oraz Washington Institute for Near East Policy. Efektem jego prac była propozycja nowej strategii dotyczącej konfliktu izraelsko-palestyńskiego^[4]

Kariera polityczna

Liderzy Niebiesko-Białych: Mosze Ja’alon, Beni Ganc, Ja’ir Lapid i Gabi Aszkenazi (2019)

Zaproponowano mu miejsce na listach wyborczych Likudu. Po raz pierwszy dostał się do 18. Knesetu, w wyborach w 2009^[1]. Otrzymał wówczas tekę ministra planowania strategicznego oraz wywiadu, a także został jednym z dwóch, obok Silwana Szaloma, wicepremierów w rządzie Binjamina Netanjahu. Obie te funkcje pełnił przez pełną kadencję od 31 marca 2009 do 18 marca 2013.

W wyborach w 2013^[1] ponownie zdobył mandat, zaś w kolejnym rządzie Netanjahu został ministrem obrony Izraela^[5]. W przedterminowych wyborach w 2015^[1] dostał się do Knesetu po raz trzeci, a Binjamin Netanjahu ponownie zaproponował mu objęcie teki ministra obrony w swoim nowym rządzie^[6]. Pozostał na stanowisku do 22 maja 2016 kiedy zastąpił go Awigdor Lieberman^[7], dzień później zrezygnował z zasiadania w parlamencie, a mandat po nim objął Jehuda Glik^[8].

W 2019 stanął na czele partii Telem – ugrupowania nawiązującego nazwą do partii założonej w 1981 przez Moszego Dajana i Mordechaja Ben-Porata. Telem wraz z partiami Moc Izraela Beniego Ganca i Jest Przyszłość Ja’ira Lapida stworzyło centrową listę wyborczą Niebiesko-Biali na kwietniowe wybory parlamentarne w 2019 roku^[9]^[10]. Ugrupowanie zajęło 2 miejsce zdobywająć 1 123 929 głosów (26,11%). Przełożyło się to na 35 mandatów w Knesecie XXI kadencji (tyle samo co zwycięski Likud)^[11]^[12]^[13]. Ja’alon powrócił do parlamentu po trzyletniej nieobecności^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Mosze Ja’alon (ang.) – profil na stronie Knesetu.
↑ Jeden z dwóch, obok Silwana Szaloma
↑ ^a ^b ^c Odpowiednik marszałka polnego, czyli najwyższy stopień oficerski w Siłach Obronnych Izraela
↑ Propozycja dostępna w całości: Mosze Ja’alon: A New Strategy for the Israeli-Palestinian Conflict. Jerusalem Center for Public Affairs, 2008-09-02. [dostęp 2015-05-17]. (ang.).
↑ Skład nowego rządu Izraela. Ambasada Izraela w Warszawie. [dostęp 2015-05-17]. (pol.).
↑ Marek Połoński: Nowy rząd Izraela zaprzysiężony po burzliwej debacie. Portal Spraw Zagranicznych, 2015-05-15. [dostęp 2015-05-17]. (pol.).
↑ Government 34. knesset.gov.il. [dostęp 2019-05-03]. (ang.).
↑ Members of the Twentieth Knesset. knesset.gov.il. [dostęp 2019-04-09]. (ang.).
↑ Lists of Candidates. bechirot.gov.il. [dostęp 2019-04-09]. (ang.).
↑ Głosuje się na partię, nie na ludzi. Kto walczy o władzę?. tvn24.pl. [dostęp 2019-04-09].
↑ Wyniki. bechirot.gov.il. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-11)]. (hebr.).
↑ Elections. Ha-Arec. [dostęp 2019-04-12]. (ang.).
↑ Final Election Results: Bennett Wiped Out; Netanyahu's Likud Gains One Seat. Ha-Arec. [dostęp 2019-04-12]. (ang.).

Bibliografia

Mosze Ja’alon (ang.) – profil na stronie Knesetu.
Sylwetka i wywiad

[kneset-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Mosze Ja’alon (ang.) – profil na stronie Knesetu.

[2] Jeden z dwóch, obok Silwana Szaloma

[raw_alluf-3] Odpowiednik marszałka polnego, czyli najwyższy stopień oficerski w Siłach Obronnych Izraela

[4] Propozycja dostępna w całości: Mosze Ja’alon: A New Strategy for the Israeli-Palestinian Conflict. Jerusalem Center for Public Affairs, 2008-09-02. [dostęp 2015-05-17]. (ang.).

[5] Skład nowego rządu Izraela. Ambasada Izraela w Warszawie. [dostęp 2015-05-17]. (pol.).

[6] Marek Połoński: Nowy rząd Izraela zaprzysiężony po burzliwej debacie. Portal Spraw Zagranicznych, 2015-05-15. [dostęp 2015-05-17]. (pol.).

[7] Government 34. knesset.gov.il. [dostęp 2019-05-03]. (ang.).

[8] Members of the Twentieth Knesset. knesset.gov.il. [dostęp 2019-04-09]. (ang.).

[9] Lists of Candidates. bechirot.gov.il. [dostęp 2019-04-09]. (ang.).

[10] Głosuje się na partię, nie na ludzi. Kto walczy o władzę?. tvn24.pl. [dostęp 2019-04-09].

[wyniki-11] Wyniki. bechirot.gov.il. [dostęp 2019-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-11)]. (hebr.).

[12] Elections. Ha-Arec. [dostęp 2019-04-12]. (ang.).

[13] Final Election Results: Bennett Wiped Out; Netanyahu's Likud Gains One Seat. Ha-Arec. [dostęp 2019-04-12]. (ang.).

[:1-14] w dniu zaprzysiężenia

[:2-15] Vice Prime Minister

[:3-16] Deputy Prime Minister

[:4-17] rwszych dni działania rządu

[zap-18] w dniu zaprzysiężenia

[:1-19] w dniu zaprzysiężenia

[:2-20] rwszych dni działania rządu

[:3-21] został ministrem

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[A]

[B]

[C]

[D]

[A]

[A]

[B]

[C]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne