Mowa bezdźwięczna

Mowa bezdźwięczna (ubezdźwięcznianie - nie mylić z ubezdźwięcznieniem) – zaburzenie mowy, odmiana dyslalii wyodrębniona ze względu na objawy.

Charakteryzuje się zaburzeniem w wymowie dźwięczności polegającym na braku wymowy głosek dźwięcznych (przy czym wyjątki stanowią samogłoski oraz spółgłoski sonorne) lub zastępowaniu ich odpowiednimi głoskami bezdźwięcznymi a także myleniem obu szeregów.

Wyróżnia się:

• deformację – polegającą na wymowie spółgłosek dźwięcznych w postaci półdźwięcznej z dźwięcznością w fazie początkowej i brakiem dźwięczności w fazie końcowej (lub odwrotnie)

• paralalię (substytucję) – polega na zamianie głosek dźwięcznych na ich bezdźwięczne odpowiedniki (np. bułka - pułka, woda - fota, góra - kóra, koza - kosa, żaba - szapa, dom - tom, dżem - czem)

• mogilalię (elizję) – polega na braku odpowiednich głosek dźwięcznych w systemie fonetycznym chorego (np. bułka - ułka, woda - oa, góra - óra, koza - koa)

Bibliografia

• CENTRUM LOGOPEDYCZNE PL - Mowa bezdźwięczna. [dostęp 2009-04-23]. (pol.).