Mr Beast

Mr Beast – piąty album studyjny szkockiego zespołu Mogwai. Został wydany 3 marca 2006 roku w Stanach Zjednoczonych jako CD i DVD^[1] oraz 6 marca 2006 w Wielka Brytanii i Europie jako CD^[2].

Historia albumu

Piąty album studyjny został zarejestrowany w nowym studiu Mogwai, Castle of Doom w Glasgow w okresie od kwietnia do października 2005 roku. Miksowanie utworów zostało ukończone w połowie października, a produkcją albumu zajął się Tony Doogan. Projekt graficzny okładki był dziełem Amandy Church. Niektóre z utworów były grane na żywo pod zmienionymi tytułami: „Glasgow Mega-Snake” jako „Glower Of A Cat”, a „Team Handed” jako „Misery”. Inne grane wówczas utwory, „Black Keys” i „Robocop vs. The Orange Walk” nie znalazły się na albumie (ten ostatni pojawił się później na kolejnym albumie zespołu, The Hawk Is Howling pod tytułem „Scotland's Shame”)^[3].

Wydania

Album ukazał się w kilku wersjach; w wersji winylowej utwory wytłoczono na trzech stronach podwójnego wydawnictwa, a na stronie czwartej umieszczono fikcyjne logo. Płyta DVD, zawierająca 40-minutowy dokument, The Recording Of Mr. Beast, dołączona została tylko do początkowych wydań^[3].

Lista utworów

Zestaw utworów na płytach CD i DVD^[1]:

CD:

1.	Auto Rock	4:18
2.	Glasgow Mega-Snake	3:35
3.	Acid Food	3:40
4.	Travel Is Dangerous	4:01
5.	Team Handed	3:58
6.	Friend of the Night	5:30
7.	Emergency Trap	3:31
8.	Folk Death 95	3:34
9.	I Chose Horses	5:13
10.	We're No Here	5:39
		42:59

DVD:

The Recording Of Mr. Beast – 40:35

Wszystkie utwory napisali: Stuart Braithwaite, Dominic Aitchison, Martin Bulloch, John Cummings i Barry Burns. Tekst do „I Chose Horses” napisał wokalista Envy Tetsuya Fukagawa.

Muzycy

• Stuart Braithwaite – gitara, śpiew w „Acid Food”
• Dominic Aitchison – gitara basowa
• Martin Bulloch – perkusja
• John Cummings – gitara
• Barry Burns – fortepian, gitara, flet, śpiew w „Travel Is Dangerous”
• Craig Armstrong – instrumenty klawiszowe w „I Chose Horses”
• Tetsuya Fukagawa – śpiew w „I Chose Horses”
• Tony Doogan – producent

Odbiór

Opinie krytyków

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic[4]
Drowned in Sound[5]	6
The Guardian[6]
Kerrang![7]
Metacritic[8]	74/100
Mojo[9]
musicOMH[10]
NME[11]	9/10
Pitchfork[12]	6.8/10
PopMatters[13]	8/10
Porcys[14]	4.2/10
RYM[15]	3.53/5
Rock Sound[16]	8/10
Rolling Stone[17]
Q[18]
Slant Magazine[19]
Sputnikmusic[20]	4.0/5
Tiny Mix Tapes[21]

Album otrzymał generalnie przychylne recenzje^[8].

Zdaniem Heather Phares z AllMusic Mr Beast jest „prawdopodobnie najbardziej przystępnym choć wyrafinowanym albumem Mogwai; jest [przy tym] pozbawiony większości elektronicznych urozmaiceń występujących na ostatnich albumach zespołu na rzecz dźwięku podstawowego, nawiązującego do brzmień wypracowanych na Young Team. Otwierający album utwór 'Auto-Rock' nadaje mu wyrafinowany a nawet elegancki charakter, podkreślony wykorzystaniem w aranżacjach fortepianu i gitary hawajskiej. Wręcz pastoralny klimat mają utwory takie jak 'Acid Food' czy 'I Choose Horses', w których słychać głęboki bas i tekst mówiony przez wokalistę japońskiego zespołu Envy, Tetsuya Fukagawę. Jednak Mogwai nie rezygnuje i z ciężkiego brzmienia, którym charakteryzują się takie utwory jak 'We're No Here' i 'Glasgow Mega-Snake'”^[4].

Zbliżoną opinię wyraża Paul Mardles z The Guardian. Według niego „pięcioosobowy Mogwai z Glasgow trzyma się szablonu, który przykuł ich do post-rockowego tłumu na wydanym w 1997 roku Young Team. Mianowicie, riffy, które brzmią jakby zostały wyrzeźbione z granitu przez dziwnych mężczyzn w białych fartuchach przeprowadzających eksperyment nad odpornością ucha wewnętrznego, oraz pasaże o bajecznym, skrzącym się pięknie. Wyobraźcie sobie Motörhead z Brianem Eno za sterami^[6].

Kolejnym recenzentem, który porównuje Mr. Beast do Young Team, jest Joe Tangari z magazynu Pitchfork. Zwraca uwagę na zwięzłość albumu, którego najdłuższy utwór nie przekracza 6 minut, podczas gdy „ich pierwszy i wciąż najwspanialszy album, Young Team, nie miał skrupułów, by sięgać po utwory dłuższe niż 10 minut”. Wady Mr. Beast nie leżą według niego „w tym, co jest obecne, ale w tym, czego brakuje. Mogwai są zdolni do niesamowitego piękna, przejmującego mroku i uderzającej w uszy dźwiękowej pirotechniki, ale przekraczają granice tylko wtedy, gdy łączą każdy z tych elementów. Tutaj, rzadko dają sobie wystarczająco dużo miejsca na połączenie tych nastrojów i stylów. W rezultacie, pomimo swoich szczytowych osiągnięć, album nie może równać się z najlepszymi dokonaniami Mogwai” – podsumowuje recenzent^[12].

Zdaniem Paula Woloszyna z musicOMH nowy album Mogwai jest „rewelacyjny, [a dzięki niemu] sprawy w ogrodzie Mogwai wyglądają różowo”. Jeśli chodzi o brzmienie, to według niego Mr Beast „jest nie tyle odejściem od Happy Songs for Happy People, co rozwinięciem jego pomysłów^[10].

„Album ma kilka pięknych momentów” – zauważa Victoria Segal z magazynu Q, dając jako przykład 'Auto Rock' „z uduchowionym fortepianem”, „pastoralny” 'Acid Food' i „lśniący blaskiem” 'Friend Of The Night'. Zaś ci, którzy „potrzebują trochę prawdziwego hałasu, powinni być usatysfakcjonowani utworami 'Glasgow Mega-Snake' i 'Folk Death 95'”^[18].

„'Friend of the Night' jest reprezentatywny dla większości albumu, ale najlepsze kawałki Mr. Beast to te, które ośmielają się być inne. 'Acid Food' łączy w sobie prymitywny beat automatu perkusyjnego i gitarę pedal steel, by brzmieć jak Jesus and Mary Chain na Zachodzie, a cenna elegia 'I Chose Horses' zawiera wokalną inkantację Tetsui Fukagawy z japońskiego hardcore’owego zespołu Envy´” – stwierdza Peter Relic z Rolling Stone^[17].

„Mr. Beast jest tak solidną płytą, jak szkocka szlachta, która ją nagrała; jeśli już raz Mogwai rozwalił wam umysł, to ta płyta pewnie nie zrobi tego ponownie, ale w obecnej formie jest to całkowicie akceptowalna bestia, przez którą można zostać zjedzonym żywcem” – dowodzi Kevin P. Davis z PopMatters^[13].

Czy warto wydać na to pieniądze? – pyta Gen Williams z Drowned in Sound. I uzasadnia: „Tak. Warto. Jeśli lubicie Mogwai za dźwięki, które wytwarzają, za ich instrumentalną dynamikę i zmienny nastrój, to prawdopodobnie polubicie Mr Beast - nie ma tu wiele do zarzucenia.”^[5].

Niezbyt wysoko (dwie gwiazdki na pięć) ocenia album Jimmy Newlin ze Slant Magazine. W jego opinii „'I Chose Horses' jest najbardziej niezrozumiałym i zgrzytającym momentem albumu” z uwagi na japoński tekst i styl, odmienny od dotychczasowych poczynań zespołu. Natomiast „'Friend Of The Night' znajduje się w samym punkcie kulminacyjnym (…) Mr. Beast, więc zespół mógł mieć przeczucie, że jest to najświetniejszy moment albumu”^[19].

Całkowicie odmienne zdanie wyraził Michał Zagroba z serwisu Porcys. Według niego „album Mr. Beast niezbicie dowodzi wypalenia formuły” a zespół jest jednym z „alternatywnych smutasów grających przez całą karierę jedną piosenkę”^[14].

Listy tygodniowe

Przypisy