Mrozoodporność (materiały)

Mrozoodporność – przeciwstawianie się materiału całkowicie nasyconego wodą niszczącemu działaniu zamarzającej wody znajdującej się wewnątrz wyrobu poddawanej cyklicznemu zamrażaniu i odmrażaniu. Podczas zamrażania woda zwiększa swoją objętość o ok. 10% wywołując naprężenia mogące uszkodzić strukturę materiału[1].

Stopień mrozoodporności przyjmuje się na podstawie wskaźnika N, oznaczającego liczbę cykli zamrażania i rozmrażania. Jest on spełniony, jeśli po odpowiedniej liczbie cykli (zamrażanie do -15 lub -20 °C i rozmrażanie do +20 °C) próbka nie wykazuje pęknięć, masa ubytków (zniszczone krawędzie, odpryski) nie przekracza 5%, a obniżenie wytrzymałości na ściskanie w stosunku do próbek niezamrażanych jest nie większe niż 20%[2].

Dla betonu współczynnik N wynosi ok. 50. Materiały z małymi porami są zazwyczaj bardziej mrozoodporne od materiałów z większymi porami[2].

Przypisy

  1. ↑ praca zbiorowa pod kierunkiem prof. Bogusława Stefańczyka: Budownictwo ogólne. Warszawa: Arkady, 2005, s. 68. ISBN 83-213-4334-1.
  2. ↑ a b Edward Szymański: Materiały budowlane tom 1. Warszawa: Oficyna wydawnicza WSEiZ, 2004, s. 53. ISBN 83-921801-0-0.