Msza c-moll (KV 427)

	1. Kyrie 2. Gloria 3. Laudamus te 4. Gratias agimus tibi 5. Domine Deus 6. Qui tollis 7. Quoniam tu solus 8. Jesu Christe 9. Cum Sanctu Spiritu 10. Credo in unum Deum 11. Et incarnatus est 12. Sanctus 13. Benedictus Ferenc Fricsay, Berlin Radio Symphony Orchestra, Chór Katedry św. Jadwigi w Berlinie, Maria Stader, Hertha Töpper, Ernst Haefliger, Ivan Sardi, 1960.
Problem z odtwarzaniem tych plików? Zobacz strony pomocy.

Msza c-moll KV 427 – msza Wolfganga Amadeusa Mozarta, nazywana Wielką. Należy do najbardziej znanych dzieł muzyki sakralnej.

Msza nazywana jest Wielką dla podkreślenia monumentalnej koncepcji dzieła, widocznej w:

• zewnętrznych jej rozmiarach: rozbudowanych poszczególnych częściach, składających się niejednokrotnie z kilku samodzielnych utworów
• bogactwie środków wyrazu: olbrzymich, 5- i 8-głosowych partiach chóralnych, szerokim wykorzystaniu głosów solowych i instrumentów (zwłaszcza dętych), rozbudowanej partii orkiestry.

Mszę c-moll Mozart pisał w latach 1782/1783, wypełniając złożone ślubowanie, że jeśli Konstancja Weber zostanie jego żoną, skomponuje mszę. Konstancja była także pierwszą wykonawczynią partii solowych - sopranowych, które były komponowane do możliwości jej głosu, a także innych wykonawców. Dzieło pozostawił niedokończone. W 1901 roku Aloys Schmitt dobrał według własnej koncepcji odpowiednie utwory Mozarta, którymi uzupełnił brakujące części mszy. Oryginalnymi ogniwami napisanymi przez Mozarta były: Kyrie, Gloria, Sanctus, Benedictus i pierwsza część Credo (do Et incarnatus est włącznie). Brakowało kolejnych fragmentów Credo (od Crucifixus), Agnus Dei i Dona nobis pacem.

W 2015 roku niemiecki kompozytor Thomas Cornelius skomponował brakujące Agnus Dei, którego premiera odbyła się w katedrze w Stendal^[1].

Sam Mozart zaprezentował Mszę c-moll w 1783 roku w Salzburgu, w miejsce brakujących ogniw wprowadzając przypuszczalnie części z wcześniejszych swoich mszy. Natomiast całe fragmenty Mszy c-moll zawarł w pisanej w pośpiechu na zamówienie kantacie Davidde penitente KV 469.

Pod względem stylistyki Msza c-moll jest dziełem niejednolitym, część jest skomponowana do zakresu instrumentów znajdujących się w Salzburgu, brakujące części Mozart uzupełnił wcześniejszymi mszami. Wirtuozowskie fragmenty wokalne, skomponowane z myślą o Konstancji, która była ich pierwszą wykonawczynią w Salzburgu, kontrastują z monumentalnymi partiami chóralnymi. One zresztą stanowią o wartości dzieła, stawiając je w jednym rzędzie z Requiem.

Struktura

1. Kyrie (Andante moderato: chór i sopran)
2. Gloria: Gloria in excelsis Deo (Allegro vivace: chór)
   1. —Gloria: Laudamus te (Allegro aperto: sopran II)
   2. —Gloria: Gratias agimus tibi (Adagio: chór)
   3. —Gloria: Domine Deus (Allegro moderato: soprany I i II)
   4. —Gloria: Qui tollis (Largo: chór)
   5. —Gloria: Quoniam tu solus (Allegro: soprany I i II, tenor oraz chór)
   6. —Gloria: Jesu Christe (Adagio: chór) - Cum Sancto Spiritu (chór)
3. Credo: Credo in unum Deum (Allegro maestoso: chór)
   1. —Credo: Et incarnatus est (Andante: sopran I)
4. Sanctus (Largo: chór)
5. Benedictus qui venit (Allegro comodo: chór i kwartet)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Msza c-moll – nuty dostępne w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project