Muchen Daomin

Muchen Daomin 木陳道忞
Li Lin
Data i miejsce urodzenia

1596
Dapu

Data śmierci

1674

Szkoła

linji

Linia przekazu
Dharmy zen

Mi’an Xianjie

Nauczyciel

Miyun Yuanwu

Następca

Yuan’an Benli i inni

Zakon

chan

Muchen Daomin (chiń. 木陳道忞, pinyin Mùchén Dàomín; kor. 목진도민 Mokchin Tomin; jap. Bokujin Dōbin; wiet. Mộc Trần Đạo Mẫn; ur. 1596, zm. 1674) – chiński mistrz chan z odgałęzienia yangqi szkoły linji.

Życiorys

Urodził się w Dapu w Guandong jako Li Lin. Jako młody chłopiec studiował konfucjanizm, jednak był zdeterminowany aby zostać mnichem buddyjskim, wbrew woli rodziców. W końcu został zaordynowany na górze Lu, a po jakimś czasie przyjął kompletną ordynację u mistrza Hanshana Deqinga[1].

W 1627 roku praktykował w klasztorze Kaixian na górze Lu pod kierunkiem mistrza Ruomeia Zhiminga (1569–1631). Poznał wtedy Huanga Duanbo, który później został wysokim urzędnikiem w Ningbo i po namowie przez Muchena, zaprosił mistrza Miyuna na stanowiska opata w Ayuwang si i Tiantong si[2].

Następnie rozpoczął praktykę u mistrza Miyuna Yuanwu. Ze względu na jego literackie zdolności oraz konfucjańskie wykształcenie od 1628 roku przez prawie 10 lat służył mu jako skryba i wiele z jego przemyśleń znalazło się w pismach nauczyciela. Po śmierci Miyuna Muchen prowadził przez jakiś czas słynny klasztor Tiantong. Równocześnie był opatem w kilku innych klasztorach.

W 1659 roku nastąpił punkt zwrotny w jego karierze, gdy wezwał go do Pekinu cesarz Shunzhi (順治, pan. 1643-1661). Podczas ich rozmów cesarz[a] wykazał się wielkim zainteresowaniem naukami chanu. Cesarz zadowolony z rozmów uhonorował portret nauczyciela Muchena – Miyuna Yuanwu[b] oraz włączył „zapisane wypowiedzi” (chiń. yulu) Muchena do cesarskiego kanonu. Oprócz tego Muchen został także uhonorowany kilkoma tytułami, a jego uczniowie zostali opatami w wielkich klasztorach Pekinu. Po krótkim pobycie w stolicy Muchen powrócił do swojego klasztoru wraz z kilkoma kaligrafiami cesarza. Jedna z nich – jingfo („Czczenie Buddy”) – została skopiowana i znajduje się w klasztorze Tiantong na steli[3].

Wkrótce po upadku Mingów Muchen wykazał wiele sympatii dla upadłej dynastii i zaprzyjaźnił się wieloma lojalistami ten dynastii. Jednak po spotkaniu z cesarzem Shunzim, zaczął wspierać nowy reżim i otwarcie mówił publicznie o swoich dobrych relacjach z cesarzem. To z kolei spowodowało jego konflikt z intelektualistami oraz mnichami, którzy ciągle czuli się nostalgicznie związani z upadłym reżimem. Odbiło się to także niekorzystnie po jego śmierci. W 1735 roku cesarz Yongzheng (雍正, pan. 1722-1735) potępił go za eksponowanie osobistego życia byłego cesarza i wydał zakaz publikowania i czytania jego pracy Beiyou ji. Tylko wielki szacunek tego cesarza dla Miyuna Yuanwu zapobiegły przed całkowitym zlikwidowaniem linii przekazu Muchena. Z powodu szybkiej zmiany stanowiska z lojalisty Mingów na narodowego nauczyciela za reżimu Mandżurów, w kręgach buddyjskich nazywany był „buddyjskim grzesznikiem”[4].

Mistrz chan Muchen Daomin zmarł w 1674 roku. Pozostawił po sobie 84 spadkobierców Dharmy.

Prace literackie

  • Beiyou ji (Zbiór z północnych wycieczek)
  • Shanweng Min chanshi suinian zip (Chronologiczna autobiografia Muchena Daomina)
  • Chandeng shipu (tekst poświęcony genealogii chan)

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Uwagi

  1. ↑ Cesarz ten poznał także chrześcijaństwo poprzez misjonarza Adama Schalla von Bella (1592–1666).
  2. ↑ Był to portret namalowany przez Zeng Jinga. Cesarz zatrzymał oryginał, a kopię oddał Muchenowi.

Przypisy

  1. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 90.
  2. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 374.
  3. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 90, 91.
  4. ↑ Jiang Wu. Enlightenment in Dispute. s. 91.

Bibliografia

  • Jiang Wu: Enlightenment in Dispute. The Reinvention of Chan Buddhism in Seventeenth-Century China''. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 457. ISBN 978-0-19-533357-2. OCLC 156891956. (ang.).

Media użyte na tej stronie