Mudar Badran

Mudar Badran (ur. 18 stycznia 1934 w Dżaraszu) – jordański wojskowy i polityk, trzykrotny premier Jordanii w latach 1976–1979, 1980–1984 oraz 1989–1991.

Życiorys

Ukończył studia na Uniwersytecie Damasceńskim. W 1957 zaciągnął się do armii jordańskiej. Pracował w wywiadzie wojskowym i po jedenastu latach służby stanął na czele jordańskich służb specjalnych[1][2]. Był również specjalnym doradcą króla Husajna ds. terytoriów utraconych przez Jordanię w wojnie sześciodniowej (Zachodni Brzeg)[1]. W 1970 odszedł ze służby, ale pozostał doradcą monarchy ds. bezpieczeństwa[1]. Od 1972 przez rok zasiadał w Sądzie Królewskim, następnie był od 1973 do 1974 ministrem edukacji, by w 1974 wrócić na poprzednie stanowisko[1].

W 1976 został po raz pierwszy premierem Jordanii. Jego nominacja miała związek ze zmianą w polityce zagranicznej państwa. Sześć lat po Czarnym Wrześniu i usunięciu z Jordanii zbrojnych formacji palestyńskich król Husajn, obserwując przebieg wojny domowej w Libanie i interwencji syryjskiej w tym kraju, postanowił na nowo nawiązać pozytywne kontakty z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Mudar Badran już wcześniej radził królowi, by uznał OWP za przedstawiciela Palestyńczyków zamieszkujących Zachodni Brzeg i Strefę Gazy[3]. Ogólny kierunek polityki Badrana jako premiera stanowił kontynuację działań jego poprzedników Abd al-Hamida Szarafa i Kasima ar-Rinnawiego[4]. Badran był równocześnie premierem, ministrem obrony oraz ministrem spraw zagranicznych. Na urzędzie pozostał do grudnia 1979[1]. Już w lipcu 1980 król Husajn po raz drugi powierzył mu tekę premiera; tym razem Badran pełnił obowiązki przez cztery lata[1].

Po raz trzeci został mianowany premierem Jordanii po wyborach parlamentarnych w 1989, pierwszych od dwudziestu lat przeprowadzonych bez nacisków administracyjnych. Kontynuował demokratyzacyjne reformy kraju. Ograniczył wpływ służb bezpieczeństwa na funkcjonowanie państwa, amnestionował kilkudziesięciu więźniów politycznych, starał się zwalczać korupcję. W styczniu 1991, podczas rekonstrukcji gabinetu, po raz pierwszy w historii Jordanii zaprosił do udziału w rządzie przedstawicieli jordańskiej gałęzi Braci Muzułmańskich, którzy pozostali w gabinecie do lipca 1991[5]. W okresie sprawowania przez niego urzędu przyjęta została Jordańska Karta Narodowa, dokument, na podstawie którego w kraju miał zostać restytuowany system wielopartyjny[5]. 19 czerwca 1991 rząd Badrana podał się do dymisji, a nowy gabinet utworzył dotychczasowy minister spraw zagranicznych Tahir al-Masri[5].

Przypisy

  1. a b c d e f red. Lentz H.: Heads of States and Governments Since 1945. London: Routledge, 2014, s. 471. ISBN 978-1-134-26490-2.
  2. Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 312. ISBN 978-83-7436-276-4.
  3. Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 195. ISBN 978-83-7436-276-4.
  4. Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 206. ISBN 978-83-7436-276-4.
  5. a b c Wróblewski B.: Jordania. Warszawa: TRIO, 2011, s. 218-220. ISBN 978-83-7436-276-4.

Media użyte na tej stronie

Coat of Arms of Jordan.svg
Coat of Arms of the Hashemite Kingdom of Jordan during the reign of King Hussein. Inscription on the scroll comprises three phrases. On the right side is “Al Hussein bin Talal bin Aoun” (Aoun is the great grandfather of Al Sharif Al Hussein bin Ali); in the middle is “King of the Hashemite Kingdom of Jordan”; on the left side: “Who seeks support and guidance from God.”