Muhammad Ibn Abd al-Wahhab

Muhammad ibn Abd al-Wahhab (arab. ‏محمد ابن عبد الوهاب‎; ur. 1703 w Arabii, w regionie Nadżd, zm. 1792) – muzułmański sunnicki teolog, twórca wahhabizmu – radykalnego, ortodoksyjnego i reformatorskiego prądu islamu sunnickiego, według twórcy będącego m.in. odpowiedzią na coraz silniejsze wpływy na terenie Półwyspu Arabskiego sufizmu i praktyk określanych jako „innowacje religijne”.

Do XVIII wieku Arabia była podzielonym miejscem, w którym ścierały się ze sobą lokalne plemiona. Mało znany kaznodzieja, Muhammad Ibn Abd al-Wahhab, zawarł pakt z klanem Saudów, iż udzieli im religijnego usprawiedliwienia do podbojów w zamian za uprzywilejowaną pozycję w kwestiach wiary. Światopoglądowo, al-Wahhab twierdził, że muzułmanie jego czasów nie wyznają prawidłowo islamu. Potępiał powszechne praktyki, m.in. odwiedzanie grobów rodziny Mahometa, jego towarzyszy czy innych proroków islamu. Uznał te praktyki za kult religijny sprzeczny z „prawidłowym” islamem, politeizm naruszający jedyność Boga, a także religijną innowację[1]. Od tej pory, klan Saudów miał duchowe usprawiedliwienie do zbrojnego dżihadu przeciwko innym muzułmanom; szyitom, sunnitom i tym praktykującym mistycyzm islamski. Kto nie podążał za al-Wahhabem, był automatycznie uznawany za niewiernego[2][3]. Wraz z ibn Saudem stworzyli silne państwo Nadżad obejmujące większość ziem Półwyspu Arabskiego. Pakt został ostatecznie wypełniony w roku 1932: Abd al-Aziz ibn Saud, po zakończeniu podbojów terytorialnych, ustanowił nowe państwo – Arabię Saudyjską.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ GlobalSecurity: Wahhabi. globalsecurity.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-05-07)]. (ang.).
  2. ↑ Commins, David (2009). The Wahhabi Mission and Saudi Arabia. I.B.Tauris. s. xix, x.
  3. ↑ Glasse, Cyril (2001). The New Encyclopedia of Islam. AltaMira Press. s. 470. „Ibn 'Abd al-Wahhab określał wszystkich, którzy się z nim nie zgadzali jako heretyków i apostatów, w ten sposób usprawiedliwiając użycie siły podczas narzucania jego religijno-politycznej doktryny na okoliczne plemiona. Pozwoliło mu to na wezwanie do świętej wojny (dżihadu), w innym przypadku nielegalnego, wobec innych muzułmanów.”.