Mundur bojowy wz. 1919

Mundur bojowy wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.

Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał że:”aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”^[1].

Zastosowanie

Ubiór bojowy stosowano^[1]:

• w terenie operacyjnym
• na manewrach
• na specjalny rozkaz

Dowództwom samodzielnych oddziałów przysługiwało prawo wydawania zarządzeń co do noszenia rynsztunku i ubioru, zależnie od warunków bojowych.

Elementy umundurowania

Oficerowie^[2][1]:

• kurtka
• sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria (nie obowiązywały).
• spodnie krótkie
• trzewiki sznurowane
• owijacze w piechocie
• sztylpy, względnie buty długie – nosili żołnierze odpowiednich rodzajów broni i oficerowie pełniący służbę konno^[a].
• ostrogi przypinane lub przybijane – przysługiwały wszystkim pełniącym służbę konno
• oficerski pas polowy - noszono na kurtce
• żabka do noszenia szabli – noszono na pasie głównym
• oficerski pasek przez ramię
• szabla lub bagnet - w rodzajach broni uzbrojonych w szable, obowiązywała szabla; u pełniących służbę konno — na żabce przypiętej do siodła^[b]
• temblak oficerski - w polu mógł być rzemienny
• rewolwer i lornetka w futerałach, oraz torba polowa - na pasie głównym, dowolnie z prawej lub lewej strony
• gwizdawka - w lewej kieszeni na piersi na sznurku przyczepionym do drugiego guzika kurtki
• hełm lub czapka - w myśl rozkazu dowództwa. W szeregach pasek zawsze pod brodą.
• furażerka – noszono w marszu i odpoczynku zamiast hełmu
• rękawiczki brązowe - w polu nie obowiązywały
• płaszcz polowy - w myśl rozkazu zwinięty, narzucony lub założony; na rozkaz noszono rynsztunek na płaszczu
• płaszcz od deszczu - nie obowiązywał; mógł być na płaszczu polowym. Na przeglądach niedozwolony.

Szeregowi^[c]:

• kurtka i spodnie
• rynsztunek na mundurze
• hełm lub czapka - w myśl rozkazu
• furażerka w marszu i podczas spoczynku
• płaszcz - zwinięty, w rękawy lub narzucony (na specjalny rozkaz)

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918-1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
• Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.