Mundur codzienny wz. 1919

Mundur codzienny wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.

Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał: „aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”[1].

Zastosowanie

Ubiór codzienny stosowano[1]:

  • we wszystkich wypadkach życia codziennego
  • podczas zajęć biurowych
  • gdy nie był wskazany inny strój

Elementy umundurowania

Oficerowie[2][3]:

  • kurtka
  • sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria.
  • spodnie długie ze strzemiączkami lub krótkie według uznania żołnierza
  • trzewiki sznurowane, względnie gładkie
  • owijacze – mogli je nosić także wszyscy oficerowie
  • sztylpy, względnie buty długie - dla wszystkich oficerów
  • ostrogi przypinane lub przybijane obowiązują, komu się należały[a]
  • oficerski pas połowy - nie obowiązywał
  • rapcie, względnie żabka do szabli lub bagnetu - rapcie pod mundurem, względnie żabka na pasie polowym.
  • szabla, względnie bagnet[b] - szabla na rapciach lub na żabce[c]
  • temblak oficerski
  • czapka
  • furażerka - dozwolona tylko w podróży w wagonach kolejowych
  • rękawiczki brązowe – nie obowiązywały
  • płaszcz polowy - w rękawy lub bez płaszcza; dozwolony pas z tego samego materiału. Przy noszeniu bagnetu pas obowiązkowo na płaszczu.
  • płaszcz od deszczu - na kurtce, względnie na płaszczu polowym, włożonym w rękawy.

Szeregowi[4][d]:

  • kurtka i spodnie
  • płaszcz dowolnie w rękawy lub bez płaszcza
  • furażerka - przy ćwiczeniach gimnastycznych oraz robotach w koszarach, stajniach i warsztatach; w podróży dozwolona tylko w wagonie kolejowym
  • ostrogi przypinane - komu się należą
  • pas główny z żabką przy płaszczu włożonym w rękawy — zawsze na płaszczu [e]
  • szabla lub bagnet - szabla komu się należy, na rapciach

Uwagi

  1. przy owijaczach tylko przybijane, lub bez ostróg[3].
  2. pochwa czerniona lub błyszcząca[3].
  3. przy rapciach żabki nie noszono[3].
  4. W tym sierżanci (wachmistrze) sztabowi, podchorążowie, sierżanci (wachmistrze) liniowi, plutonowi, kaprale, starsi szeregowcy i szeregowcy[3].
  5. do czasu wprowadzenia żabki przepisowej[3].

Przypisy

Bibliografia

  • Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918-1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
  • Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
  • Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP