Mundur garnizonowo-służbowy

Mundur garnizonowo-służbowy – typ umundurowania w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.

W okresie istnienia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie obowiązywały następujące typy ubiorów: polowy, garnizonowy i garnizonowo-służbowy[1].

Zastosowanie

Ubiór garnizonowo-służbowy obowiązywał wyższych dowódców i asystujących im oficerów w czasie wizytowania oddziałów na przeglądach, rewiach oraz oficerów żandarmerii na służbie[1].

Elementy umundurowania

W skład ubioru garnizonowego oficerów wchodziła[1]:

  • czapka garnizonowa: rogata wzór 1935 lub okrągła lotnictwa[a]
  • beret lub furażerka
  • kurtka oficerska z kamgarnu barwy khaki[b], z wykładanym kołnierzem i klapami noszona z koszulą khaki i krawatem
  • pas skórzany z poprzeczką
  • rękawiczki brązowe ze skóry lub zamszu
  • spodnie do długich butów przeważnie uszyte z grubego materiału barwy beżowej
  • długie buty brązowe lub czarne

Do ubioru obowiązywał pistolet lub rewolwer w skórzanym futerale noszony z lewej strony przy pasie głównym. Pas nakładano również na płaszcz sukienny. Nie wolno było nosić pasa sukiennego na kurtce i płaszcza British Warm[1].

Uwagi

  1. ↑ noszona w Londynie, Edynburgu, Glasgow i Kairze
  2. ↑ tzw. frencz

Przypisy

  1. ↑ a b c d Zdzisław Żygulski jun: Polski mundur wojskowy. s. 132.

Bibliografia

  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945 : barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
  • Zdzisław Żygulski jun, Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.