Mundur garnizonowy (PSZ)

Mundur garnizonowy – typ umundurowania w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.

W okresie istnienia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie obowiązywały następujące typy ubiorów: polowy, garnizonowy i garnizonowo-służbowy[1].

Zastosowanie

Ubiór garnizonowy obowiązywał przede wszystkim oficerów centralnych władz wojskowych przebywających stale lub czasowo w Londynie, Edynburgu i Glasgow oraz oficerów uczestniczących w oficjalnych uroczystościach, jak: nabożeństwa, koncerty, przyjęcia czy wizyty. Poza służbą mogli ten typ ubioru nosić wszyscy oficerowie, podoficerowie od sierżanta wzwyż i podchorążowie[1].

Elementy umundurowania

W skład ubioru garnizonowego oficerów wchodziła[1]:

  • czapka garnizonowa: rogata wzór 1935 lub okrągła lotnictwa[a][2]
  • beret lub furażerka
  • kurtka oficerska z kamgarnu barwy khaki[b], z wykładanym kołnierzem i klapami[3] noszona z koszulą khaki i krawatem
  • pas skórzany z poprzeczką na służbie[4], poza służbą pas z materiału kurtki
  • spodnie długie
  • brązowe półbuty
  • rękawiczki brązowe ze skóry lub zamszu

Zamiast przysługującego wszystkim żołnierzom garnizonowego płaszcza sukiennego wielu oficerów nosiło dwurzędowy płaszcz z wielbłądziej wełny[c], używany powszechnie poza służbą przez oficerów brytyjskich. Ten na poły cywilny płaszcz z naramiennikami był "uwojskowiony" przez nałożenie oznak stopni i naszywek Poland[1].

Ubiorem garnizonowym oficerów na Bliskim Wschodzie były kurtki bez podszewki i długie spodnie z popielatej lub piaskowej gabardyny albo z drelichu. Noszono też pasy skórzane lub z materiału kurtki, zależnie od okoliczności[1].

Uwagi

  1. ↑ noszona w Londynie, Edynburgu, Glasgow i Kairze
  2. ↑ tzw. frencz
  3. ↑ British Warm

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Zdzisław Żygulski jun: Polski mundur wojskowy. s. 132.
  2. ↑ Leonard Ratajczak: Historyczny rodowód polskiego ceremoniału wojskowego. s. 107.
  3. ↑ Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945. s. 197.
  4. ↑ Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945. s. 207.

Bibliografia

  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945 : barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
  • Leonard Ratajczak: Historyczny rodowód polskiego ceremoniału wojskowego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. ISBN 83-11-06506-3.
  • Zdzisław Żygulski jun, Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.