Mykoła Azarow

Mykoła Azarow

Микола Азаров

Mykoła Azarow (2012)
Pełne imię i nazwisko	Mykoła Janowycz Azarow
Imię i nazwisko po urodzeniu	Nikołaj Pachło
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1947 Kaługa
Premier Ukrainy
Okres	od 11 marca 2010 do 28 stycznia 2014
Przynależność polityczna	Partia Regionów
Poprzednik	Julia Tymoszenko
Następca	Serhij Arbuzow (p.o.)
Premier Ukrainy (p.o.)
Okres	od 5 stycznia 2005 do 24 stycznia 2005
Przynależność polityczna	Partia Regionów
Poprzednik	Wiktor Janukowycz
Następca	Julia Tymoszenko
Premier Ukrainy (p.o.)
Okres	od 7 grudnia 2004 do 28 grudnia 2004
Przynależność polityczna	Partia Regionów
Poprzednik	Wiktor Janukowycz
Następca	Wiktor Janukowycz
Odznaczenia

Mykoła Janowycz Azarow, ukr. Микола Янович Азаров (ur. 17 grudnia 1947 w Kałudze w Rosji jako Nikołaj Janowicz Pachło, ros. Николай Янович Пахло) – ukraiński polityk pochodzenia estońsko-rosyjskiego, współorganizator i deputowany Partii Regionów, od 2010 jej przewodniczący. Były pierwszy wicepremier i minister finansów w rządzie Wiktora Janukowycza, dwukrotnie pełniący obowiązki premiera Ukrainy. Od 11 marca 2010 do 28 stycznia 2014 premier Ukrainy. Od 2015 poszukiwany międzynarodowym listem gończym przez Interpol^[1].

Życiorys

Urodził się na terenie Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej jako syn Rosjanki i Estończyka^[2]. Po osiedleniu się na Ukrainie zmienił nazwisko^[3]. Sam określał siebie jako etnicznego Rosjanina^[2].

Z wykształcenia geofizyk, był zatrudniony jako pracownik naukowy na stanowisku profesora. Na Ukrainie przebywa od 1984. W latach 1993–1998 działał w donieckiej Partii Pracy, w latach 1996–2002 był szefem Państwowej Administracji Podatkowej. Należy do liderów tzw. klanu donieckiego. Od 1994 do 1998 zasiadał w Radzie Najwyższej II kadencji.

Pełnił funkcję pierwszego wicepremiera i ministra finansów w pierwszym rządzie Wiktora Janukowycza. 7 grudnia 2004 prezydent Łeonid Kuczma tymczasowo powierzył mu stanowisko p.o. premiera po tym, jak Wiktor Janukowycz udał się na urlop zdrowotny. Obowiązki premiera Ukrainy pełnił do 28 grudnia 2004 oraz ponownie od 5 do 24 stycznia 2005. Od 4 sierpnia 2006 do 18 grudnia 2007 był wicepremierem i ministrem finansów w drugim rządzie Wiktora Janukowycza.

W 2006, 2007 i 2012 ponownie uzyskiwał mandat poselski. W marcu 2010 przejął obowiązki przewodniczącego Partii Regionów oraz lidera jej frakcji parlamentarnej^[4]. Po wyrażeniu wotum nieufności wobec rządu Julii Tymoszenko przez Radę Najwyższą w dniu 3 marca 2010 stał się jednym z kandydatów na urząd premiera Ukrainy^[5].

11 marca 2010, po zawiązaniu nowej koalicji parlamentarnej przez Partię Regionów, prezydent Wiktor Janukowycz mianował go nowym szefem rządu. Tego samego dnia parlament zatwierdził go na tym stanowisku oraz skład jego gabinetu^[6][7]. Podał się do dymisji 3 grudnia 2012 po wygranych przez Partię Regionów wyborach z 28 października 2012, które w kilku okręgach zostały unieważnione. Prezydent Wiktor Janukowycz przyjął dymisję rządu^[8].

13 grudnia 2012 ponownie powołany na urząd premiera Ukrainy, został tego samego dnia zatwierdzony przez parlament VII kadencji. 24 grudnia jego drugi gabinet został zaprzysiężony.

W okresie protestów społecznych podjętych w wyniku niepodpisania umowy stowarzyszeniowej Ukrainy z Unią Europejską opozycja próbowała przeforsować wniosek o odwołanie rządu Mykoły Azarowa, jednak 3 grudnia 2013 wniosek o wotum nieufności nie przeszedł w głosowaniu w parlamencie (uzyskując wśród 450 posłów 186 głosów za)^[9]. 28 stycznia 2014 premier podał się do dymisji, która została tego samego dnia przyjęta^[10].

Mykoła Azarow zbiegł następnie z Ukrainy, udając się do Rosji^[11]. W marcu 2014 został wykluczony z Partii Regionów^[12]. W lipcu tego samego roku służby Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Ukrainy wystawiły za nim list gończy w związku z zarzutami nadużywania władzy^[13]. W styczniu 2015 Interpol na wniosek Ukrainy ogłosił za Mykołą Azarowem międzynarodowy list gończy^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie ubr.ua (ukr.). [dostęp 2017-08-01].