Nęczyn lepiarkowiec

Nęczyn lepiarkowiec

Sphecodes albilabris
(Fabricius, 1793)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	błonkoskrzydłe
Nadrodzina	pszczoły
Rodzina	smuklikowate
Podrodzina	Smuklikowate właściwe
Plemię	Halictini
Rodzaj	Sphecodes
Gatunek	Nęczyn lepiarkowiec
Synonimy
Nomada albilabris Fabricius, 1793

Nęczyn lepiarkowiec (Sphecodes albilabris) - gatunek błonkówki z rodziny smuklikowatych.

Zasięg występowania

Europa, gatunek szeroko rozprzestrzeniony. Notowany w Austrii, Belgii, Czechach, Finlandii, we Francji, w Hiszpanii, na Litwie, w Luksemburgu, w Niemczech, Polsce, Rosji (okolice Sankt Petersburga), na Słowacji, w Słowenii, Szwajcarii, na Węgrzech oraz we Włoszech (łącznie z Sardynią i Sycylią)^[1].

W Polsce pospolity na terenie całego kraju^[2].

Budowa ciała

Samica osiąga 11-15 mm długości, zaś samiec 9-14 mm. Owłosienie ciała rzadkie - czarne lub miejscami białe^[2].

Głowa, tułów, czułki i nogi czarne, odwłok czerwony, skrzydła silnie przyciemnione. U samicy ostatni tergit odwłoka czarny; u samca twarz pokryta gęstymi, białymi włoskami^[2].

Biologia i ekologia

Występuje na otwartych, ciepłych terenach, najchętniej w żwirowniach, na wydmach sródleśnych, łąkach i przydrożach. Samice aktywne od kwietnia do września, zaś samce od lipca do września. Zimuje samica^[2].

Melitofag. Larwy są kleptopasożytami larw innych pszczół. Do końca maja żywicielem jest prawie zawsze lepiarka wiosenna, zaś potem zwykle pszczolinki^[2].

Przypisy