NHL (2013/2014)

NHL 2013/2014

2012/2013 2014/2015
Szczegóły
Państwo	Stany Zjednoczone  Kanada
Liczba zespołów	30
Runda zasadnicza
Termin	1 października 2013 – 13 kwietnia 2014
Liczba meczów	1230
Liczba bramek	6751
Zwycięzca	Konferencja Zachodnia: Los Angeles Kings Konferencja Wschodnia: New York Rangers
Najskuteczniejszy zawodnik	Sidney Crosby (Pittsburgh Penguins)
Runda finałowa
Liczba meczów	92
Bramki	521
Zwycięzca	Los Angeles Kings
2. miejsce	New York Rangers
MVP	Justin Williams (Los Angeles Kings)
Najskuteczniejszy zawodnik	Anže Kopitar (Los Angeles Kings)

Sezon NHL 2013/2014 – 96. sezon gry National Hockey League i 97. jej działalności. Pierwsze mecze sezonu odbyły się 1 października 2013 roku (trzy spotkania)^[1]. Drugi sezon z rzędu nie odbyły się spotkania w Europie, również NHL All-Star Game nie odbył się w zamian zawodnicy ligi NHL uczestniczyli w turnieju olimpijskim w Soczi^[2]. Hokeiści wrócili na tafle w Ameryce 26 lutego. 1 stycznia odbył się NHL Winter Classic, który został przełożony z powodu lokautu. Dodatkowo odbyło się jeszcze pięć innych spotkań na otwartych stadionach w ramach NHL Stadium Series oraz Heritage Classic. Sezon zasadniczy zakończył się 13 kwietnia 2014 roku. Trzy dni później rozegrany został pierwszy mecz playoff. Faza play-off i ostatni mecz sezonu miał miejsce 13 czerwca 2014.

Po raz pierwszy od sezonu 1997/1998 rozgrywki ligowe odbyły się w czterech dywizjach, a nie jak dotychczas w sześciu. Spowodowane jest to reorganizacją ligi^[1].

Wydarzenia przedsezonowe

NHL Entry Draft 2013

W dniach 30 czerwca 2013 roku w amerykańskim mieście Newark w stanie New Jersey w hali Prudential Center^[3] odbył się pięćdziesiąty pierwszy w historii draft, w którym drużyny NHL mogą wybrać zawodników, którzy urodzili się pomiędzy 1 stycznia 1993 a 15 września 1995 roku^[4]. Dzięki zwycięstwie w loterii draftu po raz pierwszy w historii pierwszy wybór draftu zdobył zespół Colorado Avalanche^[5]. Zespół z Denver wybrał Kanadyjczyka dotychczas grającego w juniorskiej drużynie Halifax Mooseheads na pozycji środkowego. Kolejne dwa miejsca zajęli: fiński środkowy Aleksandr Barkov wybrany przez Florida Panthers, który został wybrany pierwszym Europejczykiem tego draftu oraz kanadyjski lewoskrzydłowy Jonathan Drouin wybrany przez Tampa Bay Lightning.

Łącznie zostało wybranych 211 graczy z 11 państw: 100 z Kanady, 53 ze Stanów Zjednoczonych, 25 ze Szwecji, 11 z Finlandii, 8 z Rosji, ze Szwajcarii i Słowacji po czterech, trzech z Czech oraz po jednym z Danii, Norwegii, Szwajcarii oraz Łotwy.

Zmiany przepisów

Przed rozpoczęciem sezonu postanowiono iż:

• Zmniejszone zostaną rozmiary bramek – bramki będą płytsze, przez to powierzchnia z tyłu bramki zmniejszy się o dziesięć centymetrów, dzięki czemu powierzchnia za bramką zwiększy się co powinno według ligi przełożyć się w pewnym stopniu na większą liczbę zdobywanych goli^[6]
• Enforcerzy będą mogli uzyskać dodatkową karę – zawodnicy, którzy przed walką ściągną kask z głowy do standardowej kary pięciu minut w takiej sytuacji dostaną dodatkową karę dwóch minut^[7]
• Bramkarze korzystać będą z krótszych parkanów – parkany zmniejsza swoją wysokość z 55 procent wysokości uda do 45 procent^[8]

Reorganizacja rozgrywek

Devils

Islanders

Rangers

Flyers

Penguins

Bruins

Sabres

Canadiens

Senators

Maple Leafs

Jets

Hurricanes

Panthers

Lightning

Capitals

Blackhawks

Blue Jackets

Red Wings

Predators

Blues

Flames

Avalanche

Oilers

Wild

Canucks

Ducks

Stars

Kings

Coyotes

Sharks

Przeniesienie klubu Atlanta Thrashers do Winnipeg i zmiana nazwy na Jets w 2011 roku wymusiła na szefostwie ligi zmianę organizacji ligi. Reorganizacja miała na celu uszeregowanie drużyn pod względem geograficznym oraz zmniejszenie liczbyi meczów w różnych strefach czasowych. W ten sposób drużynę Jets przeniesiono do konferencji zachodniej, zaś w przeciwną stronę przeniesiono drużyny Detroit Red Wings oraz Columbus Blue Jackets.

Nowy system, który zatwierdzono w marcu 2013. W wyniku zmian przekształcono układ konferencji oraz zasady rozgrywek, które obowiązują od sezonu 2013/2014^[9].

Wśród zmian znajduje się przydział awansu do fazy play-off do której awans uzyska teraz trzy najlepsze z każdej z dywizji oraz po dwie kolejne z obu konferencji z najlepszym wynikiem sezonu zasadniczego dla tych zespołów przydzielone zostaną dzikie karty.

W lipcu sprecyzowano wprowadzone zmiany – zgodnie z nimi nadal istnieją konferencje Wschodnia i Zachodnia. Zmniejszona została zaś liczba dywizji. W składzie obu konferencji są po dwie dywizje: Pacyficzna i Centralna (Zachód) oraz Metropolitalna i Atlantycka (Wschód). Dwie dywizje wschodnie skupiają po osiem klubów, a dwie dywizje zachodnie mają po siedem klubów^[10].

Sezon regularny

W związku z reorganizacją rozgrywek wprowadzono kilka zmian. Każda z drużyn będzie teraz grała ze wszystkimi zespołami. Terminarz rozgrywek spowodował, że 30 drużyn zagra na wszystkich trzydziestu lodowiskach co najmniej raz w sezonie. Każdy zespół zagra 50 (konferencja zachodnia) lub 54 (wschód) meczów z drużynami z tej samej konferencji. W tym sezonie nie odbędzie się NHL All-Star Game, zamiast meczu gwiazd od 9 do 26 lutego zawodnicy uczestniczyć będą w turnieju olimpijskim w Soczi.

Ceremonia rozpoczęcia sezonu podczas której kibicom zaprezentowany został Puchar Stanleya, zaś pod dachem podwieszono baner upamiętniający fakt zdobycia mistrzostwa przez Chicago Blackhawks odbyła się w hali United Center^[11]. Jednak to w Montrealu odbył się pierwszy mecz sezonu i to w tym meczu zawodnik Toronto Maple Leafs – James van Riemsdyk zdobył pierwszą bramkę sezonu^[12].

Mecze na stadionach

W tym sezonie po raz pierwszy na stadionach rozegranych zostanie więcej jak dwa spotkania podczas sezonu. W sumie rozegranych będzie sześć takich spotkań. Pierwsze z nich odbędzie się na Michigan Stadium 1 stycznia 2014 jako szósta edycja NHL Winter Classic^[13], kolejne cztery odbędą się w ramach NHL Stadium Series. Ostatni mecz odbędzie się w ramach Heritage Classic na BC Place.

Tytuły indywidualne

Lista zawodników wyróżnionych przez ligę NHL:

Miesiąc	Pierwsza Gwiazda	Druga Gwiazda	Trzecia Gwiazda	Pierwszoroczniak
Październik[18][19]	Alexander Steen (St. Louis Blues)	Sidney Crosby (Pittsburgh Penguins)	Antti Niemi (San Jose Sharks)	Tomáš Hertl (San Jose Sharks)
Listopad[20][21]	Patrick Kane (Chicago Blackhawks)	Jewgienij Małkin (Pittsburgh Penguins)	Josh Harding (Minnesota Wild)	Marek Mazanec (Nashville Predators)
Grudzień[22][23]	Patrick Kane (Chicago Blackhawks)	Sidney Crosby (Pittsburgh Penguins)	Jonas Hiller (Anaheim Ducks)	Martin Jones (Los Angeles Kings) Antti Raanta (Chicago Blackhawks)
Styczeń[24][25]	Anton Chudobin (Carolina Hurricanes)	Phil Kessel (Toronto Maple Leafs)	Joe Pavelski (San Jose Sharks)	Ondřej Palát (Tampa Bay Lightning)
Luty	Nie ogłoszono z powodu przerwy olimpijskiej
Marzec[26][27]	Jarome Iginla (Boston Bruins)	Gustav Nyquist (Detroit Red Wings)	Claude Giroux (Philadelphia Flyers)	Ondřej Palát (Tampa Bay Lightning)

Zwycięzcą sezonu zasadniczego została drużyna Boston Bruins, kończąc go z dorobkiem 117 punktów. Jest to trzeci najlepszy rezultat tej drużyny w historii i pierwszy tryumf w sezonie zasadniczym od sezonu 1989/1990^[28]. Najskuteczniejszym zawodnikiem został Sidney Crosby, który jako jedyny zdobył ponad 100 punktów (104), będąc również najczęściej asystującym przy bramkach kolegów z drużyny. Królem strzelców oraz zdobywcą Maurice Richard Trophy po raz czwarty, a drugi z rzędu został Aleksandr Owieczkin^[29][30].

Tabela

Konferencja Wschodnia Dywizja Atlantycka Lp. Drużyna M Z P PK Bramki +/− Pkt 1. Boston Bruins 82 54 19 9 261-177 +84 117 2. Tampa Bay Lightning 82 46 27 9 240-215 +25 101 3. Montreal Canadiens 82 46 28 8 215-204 +11 100 4. Detroit Red Wings 82 39 28 15 222-230 -8 93 5. Ottawa Senators 82 37 31 14 236-265 -29 88 6. Toronto Maple Leafs 82 38 36 8 231-256 -25 84 7. Florida Panthers 82 29 45 8 196-268 -72 66 8. Buffalo Sabres 82 21 51 10 157-248 -91 52 Dywizja Metropolitalna Lp. Drużyna M Z P PK Bramki +/− Pkt 1. Pittsburgh Penguins 82 51 24 7 249-207 +42 109 2. New York Rangers 82 45 31 6 218-193 +25 96 3. Philadelphia Flyers 82 42 30 10 236-235 +1 94 4. Columbus Blue Jackets 82 43 32 7 231-216 +15 93 5. Washington Capitals 82 38 30 14 235-240 -5 90 6. New Jersey Devils 82 35 29 18 197-208 -11 88 7. Carolina Hurricanes 82 36 35 11 207-230 -23 83 8. New York Islanders 82 34 37 11 225-267 -42 79

Konferencja Zachodnia Dywizja Centralna Lp. Drużyna M Z P PK Bramki +/− Pkt 1. Colorado Avalanche 82 52 22 8 250-220 +30 112 2. St. Louis Blues 82 52 23 7 248-191 +57 111 3. Chicago Blackhawks 82 46 21 15 267-220 +47 107 4. Minnesota Wild 82 43 27 12 207-206 +1 98 5. Dallas Stars 82 40 31 11 235-228 +7 91 6. Nashville Predators 82 38 32 12 216-242 -26 88 7. Winnipeg Jets 82 37 35 10 227-237 -10 84 x. Dywizja Pacyfiku Lp. Drużyna M Z P PK Bramki +/− Pkt 1. Anaheim Ducks 82 54 20 8 266-209 +57 116 2. San Jose Sharks 82 51 22 9 249-200 +49 111 3. Los Angeles Kings 82 46 28 8 206-174 +32 100 4. Phoenix Coyotes 82 37 30 15 216-231 -15 89 5. Vancouver Canucks 82 36 35 11 196-223 -27 83 6. Calgary Flames 82 35 40 7 209-241 -32 77 7. Edmonton Oilers 82 29 44 9 203-270 -67 67 x.

Legenda:     = mistrz dywizji,     = awans do playoff,     = awans do playoff jako dzika karta

Statystyki

Zawodnicy z pola^[31]

Sidney Crosby, najskuteczniejszy zawodnik sezonu zasadniczego oraz zdobywca Art Ross Trophy.

Z dorobkiem 104 punktów Kanadyjczyk Sidney Crosby otwiera listę najskuteczniejszych zawodników sezonu zasadniczego w NHL. Crosby był również najczęściej asystującym zawodnikiem (68 asyst). Najlepszym strzelcem był Rosjanin Aleksandr Owieczkin z 51 trafieniami. W klasyfikacji plus minus najlepszym został Czech David Krejčí, który uzyskał bilans +39. Najsłabszym zawodnikiem tej klasyfikacji został Alexander Edler, który uzyskał -39. Najczęściej bramek w grach w przewadze zdobył Owieczkin, który 24 razy pokonywał bramkarzy w liczebnej przewadze. Rosjanin najczęściej ze wszystkich zawodników ligi oddawał strzał na bramkę, czynił to 386 razy. Najwięcej minut na ławce kar przebywał Tom Sestito, który 213 minut spędził w tym miejscu. Szwed Erik Karlsson był najskuteczniejszym obrońcą z dorobkiem 78 punktów

Zawodnik	Drużyna	M	G	A	Pkt	+/−	MIN
Sidney Crosby	Pittsburgh Penguins	80	36	68	104	+18	46
Ryan Getzlaf	Anaheim Ducks	77	31	56	87	+28	31
Claude Giroux	Philadelphia Flyers	82	28	58	86	+7	46
Tyler Seguin	Dallas Stars	80	37	47	84	+16	18
Corey Perry	Anaheim Ducks	81	43	39	82	+32	65
Phil Kessel	Toronto Maple Leafs	82	37	43	80	–5	27
Taylor Hall	Edmonton Oilers	75	27	53	80	–15	44
Aleksandr Owieczkin	Washington Capitals	78	51	28	79	−35	48
Joe Pavelski	San Jose Sharks	82	41	38	79	+23	32
Jamie Benn	Dallas Stars	81	34	45	79	+21	64

Bramkarze^[32][33]
97 bramkarzy wystąpiło w co najmniej jednym spotkaniu sezonu zasadniczego. Najwięcej meczów rozegrał Fin Kari Lehtonen, który w bramce Dallas Stars rozegrał 65 spotkań podczas których na lodzie przebywał prawie 3804 minut. Najwięcej zwycięstw odniósł Rosjanin Siemion Warłamow, który 41 razy zjeżdżał z lodu jako zwycięzca. W momencie gdy Rosjanin bronił bramki przeciwnicy oddali największa liczbę strzałów (2013), wyprzedzając drugiego w tej klasyfikacji Lehtonena o 125 strzałów. Z bramkarzy, którzy na lodzie spędzili co najmniej 1800 minut, najlepszy współczynnik GAA miał Cory Schneider (1.97). Fin Tuukka Rask zdobył najlepszy rezultat w klasyfikacji procentowej obrony strzałów uzyskując 93% skuteczności. Fin 7-krotnie utrzymał czyste konto, uzyskując w tej klasyfikacji najlepszy rezultat.

Siemion Warłamow odniósł najwięcej zwycięstw w sezonie zasadniczym.

Zawodnik	Drużyna	M	MIN	W	GA	SO	SV%	GAA
Cory Schneider	New Jersey Devils	45	2679:54	16	88	3	.921	1.97
Tuukka Rask	Boston Bruins	58	3386:27	36	115	7	.930	2.04
Jonathan Quick	Los Angeles Kings	49	2904:26	27	100	6	.915	2.07
Ben Bishop	Tampa Bay Lightning	63	3586:21	37	133	5	.924	2.23
Jaroslav Halák	St. Louis/Washington	52	2938:35	29	110	5	.921	2.25
Corey Crawford	Chicago Blackhawks	59	3395:01	32	128	2	.917	2.26
Anton Chudobin	Carolina Hurricanes	36	2084:18	19	80	1	.926	2.30
Carey Price	Montreal Canadiens	59	3464:22	34	134	6	.927	2.32
Henrik Lundqvist	New York Rangers	63	3655:19	33	144	5	.920	2.36
Marc-André Fleury	Pittsburgh Penguins	64	3792:24	39	150	5	.915	2.37

Play-off

NHL w związku z relokacją drużyn i zmianą podziału konferencji wprowadziła nowe zasady co to uczestników fazy play-off. Z każdej dywizji do rozgrywek posezonowych awansowały 3 zespoły, dając w sumie 12 zespołów. Koleje 4 zespoły to tzw. dzikie karty, czyli drużyny które w sezonie zasadniczym zdobyły największy dorobek punktowy z drużyn, które nie znalazły się w pierwszej trójce dywizji.

NHL wprowadziło także nową formułę dotyczącą rozgrywania kolejnych rund fazy play-off. Powrócono po 20 sezonach do systemu rozgrywek w którym najpierw rozgrywano dwie rundy wewnątrz dywizji (półfinały i finały dywizji), następnie finały konferencji oraz finały Pucharu Stanleya. W pierwszej rundzie zwycięzcy dywizji rozgrywali mecze z drużynami z dzikimi kartami, zaś druga i trzecia drużyna z danej dywizji rozgrywały ze sobą kolejną serię.

Rozstawienie

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie play-off. Drużyna Boston Bruins zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 117 punktów. Jest to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełniają mistrzowie dywizji: Anaheim Ducks, Pittsburgh Penguins oraz Colorado Avalanche.

Konferencja Wschodnia

Puchar Stanleya

Dywizja atlantycka

1. Boston Bruins – mistrz dywizji atlantyckiej i konferencji wschodniej w sezonie zasadniczym, zdobywca Presidents’ Trophy oraz 117 punktów
2. Tampa Bay Lightning – 101 punktów
3. Montreal Canadiens – 100 punktów
4. Detroit Red Wings – dzika karta, 93 punkty (39 zwycięstw)

Dywizja metropolitalna

1. Pittsburgh Penguins – mistrz dywizji metropolitalnej, 109 punktów
2. New York Rangers – 96 punktów
3. Philadelphia Flyers – 94 punkty
4. Columbus Blue Jackets – dzika karta, 93 punkty (43 zwycięstwa)

Konferencja Zachodnia

Dywizja pacyficzna

1. Anaheim Ducks – mistrz dywizji pacyficznej i konferencji zachodniej w sezonie zasadniczym oraz 116 punktów
2. San Jose Sharks – 111 punktów
3. Los Angeles Kings – 100 punktów

Dywizja centralna

1. Colorado Avalanche – mistrz dywizji centralnej, 112 punktów
2. St. Louis Blues – 111 punktów
3. Chicago Blackhawks – 107 punktów
4. Minnesota Wild – dzika karta, 98 punktów (43 zwycięstwa)
5. Dallas Stars – dzika karta, 91 punktów (40 zwycięstw)

Drzewko playoff

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpocznie się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, która rozgrywana będzie w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Boston Bruins) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty.

Wyniki spotkań playoff

Nagrody

Nagrody zostaną wręczone podczas uroczystości NHL Awards, która odbędzie się w Las Vegas w stanie Nevada w dniu 24 czerwca 2014 roku.

Nagroda	Zawodnik	Drużyna
Maurice ‘Rocket’ Richard Trophy	Aleksandr Owieczkin	Washington Capitals
Art Ross Memorial Trophy	Sidney Crosby	Pittsburgh Penguins
Calder Memorial Trophy	Nathan MacKinnon	Colorado Avalanche
Conn Smythe Trophy	Justin Williams	Los Angeles Kings
Frank J. Selke Trophy	Patrice Bergeron	Boston Bruins
Hart Memorial Trophy	Sidney Crosby	Pittsburgh Penguins
James Norris Memorial Trophy	Duncan Keith	Chicago Blackhawks
King Clancy Memorial Trophy	Andrew Ference	Edmonton Oilers
Lady Byng Memorial Trophy	Ryan O’Reilly	Colorado Avalanche
Lester Patrick Trophy
Ted Lindsay Award	Sidney Crosby	Pittsburgh Penguins
Roger Crozier Saving Grace Award	Josh Harding	Minnesota Wild
Trofeum Vezina	Tuukka Rask	Boston Bruins
William M. Jennings Trophy	Jonathan Quick	Los Angeles Kings
Mark Messier Leadership Award	Dustin Brown	Los Angeles Kings
NHL Foundation Player Award	Patrice Bergeron	Boston Bruins
Bill Masterton Memorial Trophy	Dominic Moore	New York Rangers
Jack Adams Award	Patrick Roy	Colorado Avalanche
NHL General Manager of the Year Award	Bob Murray	Anaheim Ducks
Presidents’ Trophy	Boston Bruins
Prince of Wales Trophy	New York Rangers
Clarence S. Campbell Bowl	Los Angeles Kings
Puchar Stanleya	Los Angeles Kings

Przypisy

Bibliografia

• Oficjalna strona NHL. nhl.com. [dostęp 2014-01-20]. (ang.).