Nabój 14,5 × 114 mm

14,5 × 114 mm

Rodzaj	nabój wielkokalibrowy
Kaliber	14,5 mm
Średnica
pocisku	14,5 mm
max. szyjki	15,94 mm
max. stożka przejściowego	24,91 mm
max. łuski	26,90 mm
kryzy	26,90 mm
Długość
łuski	114 mm
naboju	156 mm
Masa
naboju	200 g
pocisku	63,4g
materiału miotającego	30 g
Inne
Prędkość początkowa	1000 m/s
Energia początkowa	31700 J

14,5 × 114 mm – radziecki nabój wielkokalibrowy zaprojektowany pierwotnie jako amunicja dla karabinów przeciwpancernych, obecnie używany w wkm-ach KPW.

Historia

W drugiej połowie lat 30 gwałtownie zaczęło rosnąć nasycenie bronią pancerną wielu armii świata. Spowodowało to intensyfikację prac nad lekką bronią przeciwpancerną. W ZSRR rozpoczęto wtedy prace nad nowym nabojem przeznaczonym specjalnie dla broni tej klasy. Efektem prac prowadzonych w latach 1936-1938 był nabój 14,5 × 114 mm z pociskiem B-32, którego produkcję rozpoczęto w 1940 roku.

Nowy nabój został przyjęty do uzbrojenia wraz z karabinem przeciwpancernym PTR-39 konstrukcji N.W.Rukawiesznikowa. PTR-39 był konstrukcją niedopracowaną i wyprodukowano tylko ok. 150 egz tego karabinu.

W 1940 roku pod wpływem szefa GAU (Gławnoje Artilierskoje Uprawlienije – Główny Zarząd Artylerii) marszałka Grigorija I. Kulika karabiny przeciwpancerne uznano za broń nieefektywną i w sierpniu 1940 roku skreślono z systemu uzbrojenia RKKA. Po ataku niemieckim 22 czerwca 1941 anulowano tę decyzję i zaprojektowano dwa nowe typy karabinów przeciwpancernych kalibru 14,5 mm: PTRD i PTRS. W tym samym roku rozpoczęto produkcję naboi z pociskiem BS-41 GŁ.

W następnych latach powstawały wersje naboju 14,5 mm wyposażane w nowe typy pocisków o różnym przeznaczeniu. W 1944 roku do uzbrojenia Armii Czerwonej wprowadzono wkm KPW kalibru 14,5 mm. Z czasem stał się on podstawowym uzbrojeniem radzieckich transporterów opancerzonych.

W latach 90. powstało kilka typów wielkokalibrowych karabinów wyborowych zasilanych nabojem 14,5 × 114 mm.

Wersje

• B-32 – pocisk przeciwpancerno-zapalający. Naboje z tym pociskiem były produkowane od 1940 roku. Oznaczenie: końcówka pocisku czarna z paskiem czerwonym^[1].
• BS-41 GŁ – pocisk przeciwpancerno-zapalający. Dzięki zastosowaniu rdzenia wolframowego pocisk BS-41 GŁ miał przebijalność wyższą o 25% od B-32. Naboje z tym pociskiem były produkowane od 1941 roku. Oznaczenie: końcówka pocisku czarna, pozostała część czerwona, spłonka czarna^[1].
• BST-41 – pocisk przeciwpancerno-zapalajaco-świetlny.
• BZT – pocisk przeciwpancerno-zapalająco-smugowy. Oznaczenie: końcówka pocisku fioletowa z paskiem czerwonym^[1]
• ZP – pocisk zapalająco-świetlny
• MDZ – pocisk burząco-zapalający
• BS – pocisk przeciwpancerny opracowany w 1989 roku.
• Z - pocisk zapalający. Oznaczenie: końcówka pocisku czerwona^[1]

Wymiary naboju

Wymiary naboju 14,5 × 114mm. Wszystkie wymiary podane są w milimetrach.

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Kochański: Broń strzelecka lat osiemdziesiątych. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07784-3.
• Zbigniew Gwóźdź. Skuteczny przeciwpancerny. „Komandos”. 1997. Nr. 2. s. 66. ISSN 0867-86-69. 
• Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.Sprawdź autora:1.