Nabój 40 × 53 mm
 Ładownie granatnika Mk19 taśmą nabojową | |
| Rodzaj | nabój do granatników |
|---|---|
| Kaliber | 40 mm |
| Średnica | |
| pocisku | 40 mm |
| Długość | |
| Masa | |
| pocisku | 245 g |
| Inne | |
| Prędkość początkowa | 240 m/s |
40×53 mm – amerykański nabój 40 mm przeznaczony do zasilania granatników automatycznych.
Historia
W lipcu 1966 r.[1] Marynarka Wojenna USA zleciła opracowanie granatnika automatycznego do instalowanie na rzecznych jednostkach pływających. Zadanie to wykonało US Navy Ordnance Station w Louisville (w stanie Kentucky). Efektem był nabój i nowy granatnik Mk 19, które wprowadzono do służby w 1967 roku.
Budowa
Nabój zbudowany z łuski i granatu podobnie jak w naboju 40×46 mm. Łuska posiada dwukomorową budowę: komorę wysokiego ciśnienia i połączoną z nią kanalikami komorę niskiego ciśnienia. Ładunek miotający jest większy niż w nabojach 40×46 mm i również umieszczony w komorze wysokiego, gdzie spala się po zainicjowaniu przez spłonkę. Sprężone gazy za pomocą kanalików przedostają się do komory niskiego ciśnienia i tam oddziałują na pocisk. Taka budowa naboju spowalnia rozpędzanie pocisku i oddziaływanie odrzutu na broń i podstawę strzelecką. Pocisk – granat o działaniu odłamkowym lub przeciwpancerno-odłamkowym elaborowany materiałem wybuchowym A5 (będącym mieszaniną heksogenu i 1,5% wosku). Wkładka kumulacyjna wykonana z miedzi. Zapalnik uderzeniowy uzbraja się po przebyciu przez pocisk 23–25 metrów.
Wersje
- M383 i M384 – High Explosive (HE) – naboje z pociskami odłamkowo-burzącymi.
- M430I – High Explosive Dual Purpose (HEDP) – nabój z pociskiem przeciwpancerno-odłamkowym.
- M385I, M918 – naboje balistyczne – do ćwiczeń w celności strzelania.
- M922/M922A1 – naboje ćwiczebne – do nauki obsługi broni.
Nowym nabojem jest MK285 zaprojektowany do granatnika Mk 47 Striker 40. Nabój ten posiada programowalny pocisk, który detonuje w określonym momencie (po zaprogramowanym czasie lotu). Jest możliwe strzelanie tym pociskiem z każdego granatnika automatycznego na naboje 40×53 mm, ale nie można wykorzystać programatora czasowego głowicy bojowej.
Z czasem nabój 40×53 mm stał się standardowym nabojem używanym w automatycznych granatnikach armii NATO. Do końca lat 90. powstało ponad 50 wersji tego naboju produkowanych poza USA także w innych krajach (między innymi w Polsce przez Zakłady Metalowe Dezamet S.A.[2][3]).
Istnieją również naboje 40×46 mm przeznaczone do zasilania granatników ręcznych, jak amerykańskie M79, M203, M320, niemiecki AG36 i w granatnikach rewolwerowych: polskim RGP-40 i południowoafrykańskim M32 Milkor MGL. Naboje 40×46 mm i 40×53 mm nie są wymienne.
Broń na nabój 40×53 mm
Naboje 40×53 mm są używane w automatycznych granatnikach: amerykańskim Mk19, niemieckim GMG i południowoafrykańskim Vektor Y3. Prototypowy granatnik GA-40 zbudowano w Tarnowie. W trakcie testów jest obecnie amerykański Mk 47 Striker 40.
Przypisy
- ↑ MILITARIUM - Mk 19 Mod.3, militarium.net [dostęp 2017-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2013-08-20] (pol.).
- ↑ 40 mm amunicja do granatnika automatycznego (pol.). Zakłady Metalowe DEZAMET Spółka Akcyjna, 2015. [dostęp 2015-03-12].
- ↑ MON kupuje 40-mm granaty w: "Raport - Wojsko Technika Obronność - MSPO" nr 1, 1 września 2015, s. 20
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
Cpl. Christopher Fletcher loads an MK-19 40 mm grenade launcher June 7 at Camp Schwab’s range 10. Seventy two Marines and sailors from various Okinawa-based units took part in pre-deployment training June 5-12 in preparation for upcoming deployments to support Operations Iraqi and Enduring Freedom. Fletcher is a motor vehicle operator with Headquarters Battery, 12th Marine Regiment, 3rd Marine Division.