Nabój 9 × 18 mm Makarowa

9 × 18 mm Makarowa

Rodzaj	amunicja pistoletowa
Kaliber	9 mm
Średnica
pocisku	9,25 mm
min. łuski	9,85 mm
max. łuski	9,90 mm
kryzy	9,90 mm
Długość
łuski	18 mm
pocisku	11 mm
naboju	25 mm
Masa
naboju	10 g
pocisku	6,1 g
materiału miotającego	0,24 g
Inne
Prędkość początkowa	310 m/s (z lufy 85 mm) 315 m/s (z lufy 93 mm) 340 m/s (z lufy 140 mm)
Energia początkowa	303 J
Ciśnienie maksymalne	120 MPa

9 × 18 mm Makarowa (indeks GRAU 57-N181) – standardowa amunicja pistoletowa państw Układu Warszawskiego.

Nabój został skonstruowany pod koniec lat czterdziestych XX wieku w ZSRR przez Borysa Siemina^[1]. Został wprowadzony do uzbrojenia w roku 1951 wraz z pistoletem Makarowa (PM), od którego wzięła się następnie jego potoczna nazwa (mimo że Nikołaj Makarow nie miał związku z jego powstaniem)^[1]. Pod względem konstrukcyjnym jest on wzorowany na przedwojennym czechosłowackim naboju Strakonice vz. 24 i eksperymentalnym niemieckim 9 mm Ultra. Stanowił nabój silniejszy od naboju 9 × 17 mm Browninga, a słabszy od 9 × 19 mm Parabellum, przez co, przy zadowalającej mocy, nie wymagał ryglowania zamka, jak nabój Parabellum^[1]. W 1953 roku wprowadzono nabój z pociskiem ze rdzeniem stalowym (indeks GRAU 57-N181S)^[1]. Nabój nie rozpowszechnił się poza państwami Układu Warszawskiego i po jego rozpadzie kolejne państwa rezygnowały z jego używania jako podstawowej amunicji pistoletowej (nawet w Rosji przyjęto do uzbrojenia skonstruowany przez Jarygina pistolet PJa kalibru 9 × 19 mm Parabellum). Natomiast coraz większą popularnością ten nabój cieszy się na rynku cywilnym (zwłaszcza w USA), ponieważ jest to obecnie nabój pistoletowy o jednej z największych wartości początkowej energii kinetycznej pocisku E₀ możliwy do zastosowania w pistolecie z zamkiem swobodnym. Rzeczywisty kaliber tego naboju to 9,25 mm, dlatego w niektórych krajach (np. NRD) był klasyfikowany jako 9,2 × 18 mm.

Nabój ten prawdopodobnie zainspirował konstruktorów RFN do wprowadzenia w latach 70. XX wieku naboju 9 × 18 mm Police, który jednak nie odniósł sukcesu rynkowego^[1].

Przypisy

Bibliografia

• StanisławS. Kochański StanisławS., Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Warszawa: Bellona, 1991, ISBN 83-11-07784-3, OCLC 233499382 .
• Ireneusz Chloupek, Fałszywa "dziewiątka"..., Komandos 7/8/94. ISSN 0867-8669