Nacza (obwód witebski)

Nacza
Нача
Ilustracja
(c) Иван Бай, CC BY-SA 3.0
Państwo Białoruś
Obwódwitebski
Rejonpołocki
SielsowietWietryna
Populacja (2009)
• liczba ludności
254[1]
Położenie na mapie Białorusi
Ziemia55°23′46,2″N 28°20′47,5″E/55,396167 28,346528
Portal Białoruś

Nacza (błr. i ros. Нача) – wieś na Białorusi, w rejonie połockim obwodu witebskiego, około 29 km na południowy zachód od Połocka.

Wieś szlachecka położona była w końcu XVIII wieku w województwie połockim[2].

Historia

Po II rozbiorze Polski w 1793 roku Nacza, wcześniej należąca do województwa połockiego Rzeczypospolitej, znalazła się na terenie powiatu połockiego guberni witebskiej Imperium Rosyjskiego.

W XVIII wieku dobra te należały do jezuitów[3]. Na początku XIX wieku były już własnością starościny Koziełłowej, wdowy po Ignacym i jej syna Stanisława. Z kolei w 1842 roku były własnością Stanisława Ksawerego Kaweckiego, od którego kupił je na licytacji Maciej Lubieński, który zmarł w 1856 roku i zostawił Naczę swojemu synowi Arkadiuszowi (zm. w 1883 roku). Po jego bezdzietnej śmierci Naczę odziedziczyła jego siostra Adelajda Siellawina i córki drugiej jego siostry Anny Mikulskiej: Leontyna Maria i Elwira Władymira. W majątku zamieszkała Elwira. Po jej śmierci w 1899 roku właścicielką Naczy stała się jej siostra Leontyna Iwaszewska (1846–1939), która nie zamieszkała w Naczy. Początkowo oddała ją w dzierżawę, a w 1918 roku podarowała Naczę Stefanii Konstancji ze Zdrojewskich Rożnowskiej, która nigdy nie objęła majątku.

Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Nacza znalazła się na terenie ZSRR. Od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi.

W Naczy istniał kościół, najprawdopodobniej unicki. Kościół rzymskokatolicki wspomniany był w latach: 1849–1882, w roku 1905 jako kaplica, której ruina istnieje do dziś[4].

Dawny dwór

Koziełłowie wybudowali w Naczy na przełomie XVIII i XIX wieku drewniany, parterowy dwór, który istniał do wybuchu II wojny światowej. Stał na wzgórzu, nad rzeczką Naczką. Został zaprojektowany na planie prostokąta. W centralnej, frontowej części dworu widoczny był pięcioosiowy ryzalit. Wejścia natomiast były przez portyki umiejscowione na skrzydłach budynku. Wszystkie trzy elementy miały trójkątne szczyty. Jeden z portyków wiódł do części mieszkalnej, drugi – do części administracyjno-służbowej. Podobnie w elewacji ogrodowej: poza centralnym trzyosiowym ryzalitem istniały dwa jednoosiowe portyki na skrajach skrzydeł. Do centralnego portyku przylegał taras. Z czasem do dworu dobudowano murowane przedłużenia skrzydeł, ruina jednego z nich zachowała się do dziś (znajdują się w niej garaże)[5]. O wnętrzu wiadomo jedynie to, że mieściło wielką salę balową o oknach na przestrzał[6].

Zachowały się również resztki parku[5].

Majątek w Naczy jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[6].

Przypisy

  1. ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu witebskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku (ros.).
  2. ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 76.
  3. ↑ Nacza, wzmianka 3., znaczenie 5., [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 854.
  4. ↑ Nacza na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-04-30].
  5. ↑ a b Nacza na stronie Globus Białorusi (ros.). [dostęp 2015-04-30].
  6. ↑ a b Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 257–259, ISBN 83-04-03713-0, ​ISBN 83-04-03701-7​ (całość).

Media użyte na tej stronie