Naczelnik miasta

Naczelnik miasta – w latach 1973–1990 jednoosobowy organ administracji państwowej oraz organ wykonawczo-zarządzający miejskiej rady narodowej w mieście liczącym poniżej 50 tysięcy mieszkańców lub niebędącym siedzibą wojewódzkiej rady narodowej. W gminach miejsko-wiejskich funkcję tę sprawował naczelnik miasta i gminy, a w pozostałych miastach prezydent miasta[1]. Naczelnik miasta wykonywał swoje funkcje przy pomocy podległego mu urzędu miasta oraz kierowników jednostek podporządkowanych miejskiej radzie narodowej[2].

Naczelnika miasta powoływał na czas nieokreślony przewodniczący prezydium wojewódzkiej rady narodowej na wniosek powiatowej rady narodowej, który ponadto powinien być zaopiniowany przez miejską radę narodową. Po likwidacji powiatów w 1975 naczelników powoływał wojewoda po zasięgnięciu opinii miejskiej rady narodowej[3]. Ostatni raz tryb powoływania naczelników miast zmieniła ustawa z 20 lipca 1983 o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego[4].

Stanowisko naczelnika miasta zostało zlikwidowane z dniem 30 kwietnia 1990, w oparciu o ustawy uchwalone przez Sejm „kontraktowy” 8 marca 1990[5]. Jednak faktyczne zlikwidowanie funkcji naczelnika miało miejsce po ukonstytuowaniu się władz samorządowych wybranych 27 maja 1990. Jego kompetencje przejęte zostały przez burmistrza.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Ustawa z dnia 29 XI 1972 r. o utworzeniu gmin i zmianie ustawy o radach narodowych (Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312).
  2. ↑ Dz.U. z 1983 r. nr 25, poz. 124.
  3. ↑ Ustawa z dnia 28 V 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych (Dz.U. z 1975 r. nr 16, poz. 91).
  4. ↑ Dz.U. z 1983 r. nr 41, poz. 185.
  5. ↑ Ustawa z dnia 8 III 1990 r. o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1990 r. nr 16, poz. 94); Ustawa z dnia 8 III 1990 r. o samorządzie terytorialnym, tamże, poz. 95; Ustawa z 8 III 1990 r. o ordynacji wyborczej do rad gmin, tamże, poz. 96.