Nadżib Szebbi

Nadżib Szebbi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1944
Tunis

Minister rozwoju regionalnego
Okres

od 17 stycznia 2011
do 1 marca 2011

Przynależność polityczna

Demokratyczna Partia Postępowa (PDP)

Poprzednik

Ahmed Friaâ

Sekretarz generalny Demokratycznej Partii Postępowej
Okres

od 13 grudnia 1983
do 25 grudnia 2006

Następca

Maya Jribi

Nadżib Szebbi (ur. 30 lipca 1944 w Tunisie), tunezyjski polityk, lider Demokratycznej Partii Postępowej, minister rozwoju regionalnego od stycznia do marca 2011.

Życiorys

Nadżib Szebbi urodził się w Tunisie w 1944. Jego ojciec, z zawodu prawnik, pochodził z Tauzar. Rodzina angażowała się w działalność tunezyjskiego ruchu narodowego. W 1956, w przededniu niepodległości, ojciec poparł Salaha Ben Youssefa przeciwko Habibowi Burgibie, za co znalazł się na rok w więzieniu[1].

Nadżib Szebbi uczęszczał do francusko-arabskiej szkoły podstawowej w Arjanie, w pobliżu stolicy. W 1964 ukończył stołeczne liceum Lycée Carnot de Tunis. Rozpoczął następnie studia medyczne w Paryżu, z których zrezygnował po dwóch latach na rzecz studiów prawniczych w Tunisie. W tym czasie działał w Powszechnym Związku Studentów Tunezyjskich[1][2].

Za swoją działalność polityczną w 1966 został aresztowany i w 1970 skazany przez Sąd Bezpieczeństwa Narodowego na 11 lat pozbawienia wolności. W marcu 1970 został jednak ułaskawiony i umieszczony w areszcie domowym. W lutym 1971 wyjechał do Algierii, gdzie podjął studia prawnicze. Następnie udał się do Francji, angażując się tam w działalność Tymczasowego Komitetu Organizacyjnego, podziemnego ugrupowania skrajnej lewicy. W 1974 został zaocznie skazany na dwa lata więzienia, a rok później na kolejne 9 lat. Do Tunezji powrócił nielegalnie w 1977 lub w 1979[1][2].

W 1981 został ułaskawiony. We wrześniu 1983 założył Socjalistyczne Zgromadzenie Postępowe (Rassemblement Socialiste Progressiste, RSP), zalegalizowane w 1988. W 1987 poparł nowego prezydenta Zina Al-Abidina Ben Alego. W roku następnym, razem z liderami innych partii opozycyjnych i partii rządzącej, podpisał Pakt Narodowy, określający zasady wprowadzenia systemu wielopartyjnego. Jego partia wzięła udział w wyborach parlamentarnych w 1989. Z czasem Socjalistyczne Zgromadzenie Postępowe przybierało coraz bardziej krytyczne stanowisko wobec polityki władz, bojkotując również wybory powszechne[1][2].

W czerwcu 2001 partia zmieniła nazwę na Demokratyczna Partia Postępowa (Parti Démocrate Progressiste, PDP). W październiku 2005 Szebbi, wraz z siedmioma innymi osobami, podjął miesięczny strajk głodowy w czasie trwającego w Tunezji Światowego Szczytu ds. Społeczeństwa Informatycznego, w proteście przeciwko represjom władz wobec adwokatów, sędziów, dziennikarzy i obrońców praw człowieka[3]. 25 grudnia 2006 zrezygnował ze stanowiska formalnego lidera partii, pozostając dalej w jej Biurze Politycznym[4]. We wrześniu 2007 podjął razem z Mayą Jribi kolejny miesięczny strajk głodowy w proteście przeciwko decyzji sądu o eksmisji PDP z jej siedziby w centrum Tunisu[5].

Z powodu obowiązujących przepisów prawa wyborczego nie był uprawniony do startu w wyborach prezydenckich w 2004[6]. W wyborach prezydenckich w październiku 2009 również nie wziął udziału. Pomimo początkowych deklaracji, w sierpniu 2009 zrezygnował ze startu w proteście przeciwko procesowi wyborczemu, któremu zarzucił brak „minimum wolności, praworządności i przejrzystości”[7].

W czasie rewolucji tunezyjskiej w 2011, jako lider jednej z głównych partii opozycyjnych, podjął dialog z premierem Mohamedem Ghannouchim i 17 stycznia 2011 wszedł w skład jego rządu tymczasowego. Objął w nim tekę rozwoju regionalnego[8][9]. Ze stanowiska zrezygnował 1 marca 2011, oznajmiając, że nie zgadza się z kierunkiem działań rządu[10][11].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Vincent Geisser, Éric Gobe,: La question de l'« authenticité tunisienne » : valeur refuge d'un régime à bout de souffle » (fr.). Centre national de la recherche scientifique, Paris, 2007. s. 30. [dostęp 2011-03-02].
  2. ↑ a b c Les combats de Néjib Chebbi (fr.). jeuneafrique.com, 15 października 2007. [dostęp 2011-03-02].
  3. ↑ A quelques heures de la clôture du SMSI, le „mouvement du 18 octobre” met un terme à sa grève de la faim (fr.). fr.rsf.org, 18 listopada 2005. [dostęp 2011-03-02].
  4. ↑ Tunisie: Ben Ali va assouplir les conditions de candidature à la présidence (fr.). espace.tunisie, 22 marca 2008. [dostęp 2011-03-02].
  5. ↑ Tunisie: deux dirigeants politiques cessent une grève de la faim de 30 jours (fr.). AFP, 20 października 2007. [dostęp 2011-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-09)].
  6. ↑ Zine Ben Ali, plébiscite ou «mascarade» ? (fr.). rfi.fr, 25 października 2004. [dostęp 2011-03-02].
  7. ↑ Tunisie : une figure de l'opposition se retire de la présidentielle d'octobre (fr.). 225business.com, 25 sierpnia 2011. [dostęp 2011-03-02].
  8. ↑ W Tunezji powstaje nowy rząd (pol.). polskieradio.pl, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-01-17].
  9. ↑ PM names unity government to quell Tunisia unrest (ang.). Reuters, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-01-23].
  10. ↑ Three more Tunisian ministers step down (ang.). Reuters, 1 marca 2011. [dostęp 2011-03-01].
  11. ↑ Tunisia legalises Islamist group Ennahda (ang.). BBC News, 1 marca 2011. [dostęp 2011-03-01].

Media użyte na tej stronie

Tunisie PDP 03.jpg
Autor: M.Rais, Licencja: CC0
Ahmed Najib Chebbi dans un meeting du Parti démocrate progressiste à Tunis