Nadwozie samonośne

Ten artykuł od 2012-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nadwozie samonośne

Nadwozie samonośne (z fr. monocoque) – rodzaj nadwozia, gdzie elementem nośnym jest samo pudło będące belką nośną, dzięki czemu wyeliminowano podział na podwozie ramowe oraz karoserię nieniosącą na nim osadzoną (np. samochody ciężarowe).

Stosowanie nadwozi samonośnych spowodowało bardzo znaczny spadek masy pojazdów oraz wzrost ich wytrzymałości zderzeniowej. Pośrednią konstrukcją jest nadwozie półniosące, gdzie karoseria jest przykręcana na sztywno do lekkiej ramy.^[1]

Budowa

Nadwozie samonośne składa się z:

• płyty podłogowej (w samochodach osobowych i autobusach niskopodłogowych)
• kratownicy (w autobusach dalekobieżnych) lub ostoi (w konstrukcjach kolejowych)
• struktury nośnej nadwozia (słupki boczne, wzmocnienia dachowe itp.)

Zastosowanie

Nadwozie samonośne najczęściej jest stosowane w konstrukcjach pojazdów. Pierwszym samochodem z nadwoziem samonośnym była Lancia Lambda, następnie powstały nadwozia trolejbusowe Vetra, furgonów Chenard&Walcker i autobusowe, gdzie pierwszy był w 1942 r. Chausson, którego nadwozie było także stosowane jako trolejbusowe.

Pierwsze polskie konstrukcje samonośne pochodzą z lat pięćdziesiątych XX wieku i są to: Mikrus MR-300 w zakresie samochodów osobowych, i San H01 w dziedzinie autobusów, jednak oba pojazdy nie odegrały znaczącej roli w polskiej motoryzacji.

Rozwój nadwozi samonośnych doprowadził m.in. do powstania autobusów i tramwajów niskopodłogowych.

Przypisy