Nadzór jednoinstytucjonalny

Siedziba KNF − organu nadzoru jednoinstytucjonalnego w Polsce

Nadzór jednoinstytucjonalny – model organizacyjno-prawny nadzoru bankowego, charakteryzujący się tym, że tylko jedna instytucja sprawuje cały nadzór nad działalnością bankową w kraju.

Model stosowany współcześnie o wiele rzadziej niż nadzór wieloinstytucjonalny[1], jego krytyka nasiliła się po globalnym kryzysie finansowym[2]. Obowiązuje m.in. w Szwajcarii (Federalna Komisja Bankowa)[3] i Polsce (Komisja Nadzoru Finansowego)[4][5].

Przypisy

  1. ↑ Gabriela Golawska-Witkowska, Anna Rzeczycka. Nadzór bankowy jako element otoczenia banku komercyjnego. „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Administracji i Biznesu w Gdyni”. 3, s. 56, 2000. ISSN 1428-7889. 
  2. ↑ Aleksandra Szunke: Przemiany gospodarcze w kontekście miejsca i znaczenia współczesnych banków centralnych. W: Zmieniający się świat. Warszawa: Szkoła Główna Handlowa w Warszawie – Oficyna Wydawnicza, 2013, s. 441. ISBN 978-83-7378-814-5.
  3. ↑ Małgorzata Frysztak. Wybrane modele nadzoru bankowego funkcjonujące w Europie. „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny”. 3-4, s. 122-123, 1998. ISSN 0035-9629. 
  4. ↑ Lesław Góral. Modele organizacyjno-prawne zintegrowanego nadzoru nad rynkiem finansowym. „Studia Prawno-Ekonomiczne,”. 80, s. 91, 2009. ISSN 0081-6841. 
  5. ↑ Dz.U. z 2021 r. poz. 2439

Media użyte na tej stronie

Komisja Nadzoru Finansowegp 2021.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Siedziba Komisji Nadzoru Finansowego w Warszawie