Nadzwyczajne obostrzenie kary

Nadzwyczajne obostrzenie kary – instytucja prawa karnego materialnego polegająca na wymierzeniu kary powyżej górnej lub dolnej granicy zagrożenia przewidzianego w sankcji za dane przestępstwo albo ograniczenia możliwości wyboru przez sąd rodzaju kary, gdy występują sankcje alternatywne.

W przeciwieństwie do nadzwyczajnego złagodzenia kary Kodeks karny przewiduje wyczerpujący katalog sytuacji, w których sąd może lub musi zastosować nadzwyczajne obostrzenie kary:

1. sprawca przestępstwa popełnił je w warunkach recydywy specjalnej lub multirecydywy,
2. sprawca z popełniania przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu,
3. sprawca popełnił przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnianie przestępstw,
4. sprawca popełnił występek o charakterze chuligańskim,
5. sprawca popełnił przestępstwo o charakterze terrorystycznym
6. sprawca wypadku drogowego był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo uciekł z miejsca zdarzenia (ten ostatni wypadek jest przez niektórych autorów uważany nie za nadzwyczajne obostrzenie kary, ale wręcz za oddzielny (kwalifikowany) typ czynu zabronionego).

Bibliografia

• Włodzimierz Wróbel, Andrzej Zoll: Polskie prawo karne. Część ogólna. Wyd. I. Kraków: Znak, 2010, s. 524-525. ISBN 978-83-240-1351-7.