Nagroda im. Elizy Orzeszkowej
Nagroda im. Elizy Orzeszkowej – przyznawana w Polsce w okresie międzywojennym nagroda literacka ustanowiona przez Towarzystwo Literatów i Dziennikarzy Polskich w Warszawie[1].
W kwietniu 1914 r. członkowie byłego komitetu jubileuszowego Elizy Orzeszkowej postanowili, że z sum złożonych dla uczczenia pisarki utworzony zostanie fundusz żelazny przy Kasie Literackiej. Z odsetek tego funduszu wypłacano nagrodę za najwybitniejsze dzieło literackie w języku polskim, ogłoszone w ciągu ostatnich dwóch lat, bądź za całą działalność literacką kandydata[2].
Nagroda miała charakter stricte narodowy, dla literatów Polaków. Regulamin stanowił, że nie może być dzielona i przyznawana będzie w pierwszych dniach kwietnia począwszy od 1916 r. Na dwa miesiące wcześniej prezes Komitetu Kasy Literackiej zwoływał członków komitetu zasiadających w zarządzie stowarzyszenia. Wyniki ogłaszano za pośrednictwem warszawskich dzienników[2].
Do laureatów nagrody należeli m.in.:
- 1916 Wacław Sieroszewski[3]
- 1918 Wiktor Gomulicki
- 1924 Stefan Żeromski
- 1927 Andrzej Strug
- 1932 Maciej Wierzbiński
- 1934 Maria Rodziewiczówna
- 1938 Wacław Gąsiorowski
Przypisy
- ↑ Polskie nagrody literackie (od 1918 roku) Culture.pl, 2033-12-09, dostęp 2019-11-25
- ↑ a b Statut Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich uchwalony na nadzwyczajnym zgromadzeniu walnem członków T. L. i Dz. P. w dniu 4 stycznia 1926 r. (rejestr stowarzyszeń i związków nr 1538, postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z 1926-04-08, nr BB. 3288/26
- ↑ Nagrody i stypendia dla literatów. „Kalendarz Literacki”, s. 122, 1917. Warszawa.
Media użyte na tej stronie
Strona tytułowa pisma Światowid, nr 10 z 5 marca 1927 r. Andrzej Strug - laureat nagrody literackiej im. Elizy Orzeszkowej