Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza

Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza
Ilustracja
Stanisław Ignacy Witkiewicz, patron nagrody
Nagroda za

popularyzację polskiego teatru na świecie

Przyznawana przez

Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego

Lokalizacja

 Polska
Warszawa

Pierwsze rozdanie

27 marca 1983

Strona internetowa

Nagroda im. Stanisława Ignacego Witkiewicza (znana również jako Nagroda Witkacego) – nagroda ustanowiona w roku 1983 i przyznawana przez Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego w Międzynarodowym Dniu Teatru.

Historia nagrody

Od 1983 roku Zarząd Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego 27 marca, w Międzynarodowym Dniu Teatru, przyznaje swoje nagrody, które trafiają do cudzoziemców jako dowód uznania ich działalności związanej z propagowaniem teatru i dramaturgii polskiej na świecie[1]. Laureatami mogą być działacze i animatorzy życia teatralnego, aktorzy, reżyserzy, dyrektorzy teatrów, badacze historii polskiego teatru i dramatu, krytycy teatralni, tłumacze, scenografowie. Nagrodę stanowi wizyta w Polsce oraz specjalny dyplom i dzieło sztuki polskiego artysty. Nagrodę wspiera finansowo Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, którego przedstawiciele, wraz z przedstawicielami Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego (prof. Dariusz Kosiński), Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (prof. Barbara Osterlof), zasiadają w Jury nagrody[2][3].

W ramach nagrody[4] Sekcja Krytyków Teatralnych wyróżnia polskich twórców lub instytucję teatralną, promujących rodzimy teatr na świecie, przyznaje również tytuł Teatralnej Książki Roku[1]. W ostatnich latach w Jury Sekcji zasiadały m.in. prof. Magdalena Raszewska (Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie), dr Elżbieta Baniewicz (PWSFTviT im. Leona Schillera w Łodzi) i dr Maria Napiontkowa (Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk)[5].

Laureaci

Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza otrzymali m.in.:

RokNagroda Zarządu Polskiego Ośrodka ITINagroda

Sekcji Krytyków Teatralnych

Teatralna Książka Roku
2022Michajło Barbara  Ukraina[6]Helena Kaut-Howson(ang.) Wielka BrytaniaEwa Bułhak[7]
2021José Gabriel López Antunano  Hiszpania[8]Anna Zubrzycki Anglia SzkocjaJanusz Degler, Tomasz Pawlak i Przemysław Pawlak[9]
2020Michael Hackett  Stany Zjednoczone[10]
2019Koichi Kuyama  JaponiaJadwiga Rożek-Sieraczyńska[11][12]
2018Paul Allain  AngliaJarosław Bielski
Hiszpania		Ewa Partyga[13]
2017Bohdan Kozak  UkrainaWłodzimierz Herman
Dania		Tomasz Mościcki[14]
2016Richard Gough  AngliaAndrzej Szczytko
Stany Zjednoczone Ukraina		Halina Waszkiel[15]
2015Darja Dominkuš  SłoweniaJanina Szarek
Niemcy		Beata Guczalska[16]
2014Philip Arnoult(ang.)  Stany ZjednoczoneAndrzej Wirth
Niemcy Stany Zjednoczone
2013Manfred Beilharz(niem.)  NiemcyStefan Sutkowski
Ewa Bułhak i Mateusz Żurawski[17]
2012Diana Poskuta-Włodek[18]
2011Tuğrul Çetiner  TurcjaBiałostocki Teatr Lalek

(Marek Waszkiel)
Japonia

Katarzyna Osińska[19]
2010Monique Stalens  FrancjaTeatr Pieśń Kozła

(Grzegorz Bral)
Anglia Szkocja

Katarzyna Fazan[20]
2009Irena Lexová  CzechyŚląski Teatr Tańca

(Jacek Łumiński)

Małgorzata Komorowska[21]
2008Ellen Stewart(ang.)  Stany ZjednoczoneEwa Wycichowska

Urszula Aszyk[22]
Lech Raczak[23],

Teatr Ósmego Dnia
Włochy Stany Zjednoczone

2007Biserka Rajčić  SerbiaErwin Axer[24]
2006Allen Kuharski  Stany ZjednoczoneMariusz Treliński
Rosja Stany Zjednoczone		Magdalena Raszewska[25]
2005Nina Kirlay  WęgryGrzegorz Jarzyna
Niemcy Austria		Lidia Kuchtówna[26]
2004Giovanni Pampiglione  WłochyTeatr Biuro Podróży

(Paweł Szkotak)

2003Dalibor Blažina  ChorwacjaKrzysztof Warlikowski
Francja Izrael Niemcy		Marta Steiner[27]
2002Jacques Rosner(fr.)  FrancjaTeatr Provisorium

(Janusz Opryński)

Grzegorz Ziółkowski[28]
2001Andriej Bazilewski  RosjaTadeusz Bradecki
Włochy Wielka Brytania
2000Carla Pollastrelli  WłochyJerzy Radziwiłowicz
Francja
Krystian Lupa
Austria Francja
1999Andrzej Nils Uggla  Szwecja
1998Josep Maria de Sagarra Àngel(hiszp.)  HiszpaniaTeatr Wierszalin

(Piotr Tomaszuk)
Szkocja Niemcy

Krzysztof Pleśniarowicz[29]
1997Hendrik Lindepuu  EstoniaKrystyna Meissner
Niemcy Litwa
1996Alois Woldan  AustriaAndrzej Seweryn
Francja Wielka Brytania
1995Yukio Kudō  JaponiaAndrzej Wajda[30]
1994Hanaa Abdel Fattah Metwaly  Egipt
1993Nils Åke Nilsson(szw.)  SzwecjaErwin Axer[31]Austria Niemcy
1992Richard Demarco  SzkocjaJózef Szajna
Włochy Brazylia		Zygmunt Hübner[32]
1991Michelle Kokosowski(fr.)  FrancjaZbigniew Raszewski[33]
1990Bonnie Marranca(ang.)  Stany Zjednoczone
Gautam Dasgupta  Stany Zjednoczone
1989Roberto Bacci(wł.)  WłochyTeatr Cricot 2

(Tadeusz Kantor)

Maria Bojarska[34]
1988Bolesław Taborski  Wielka BrytaniaJerzy Stuhr[35]Włochy
1987Jaroslav Simonides  Czechosłowacja
1986Henryk Bereska  NRD
1985Denis Bablet  Francja
1984Raymonde Temkine  FrancjaZofia Jarema[36]Niemcy
Henryk Tomaszewski[37]
Kazimierz Dejmek[38]Niemcy Włochy
Jerzy Jarocki[39]

Holandia Niemcy Serbia

1983Alain van Crugten  Belgia
Daniel Gerould  Stany Zjednoczone

Przypisy

  1. ↑ a b Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka ITI przyznane, www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  2. ↑ Wrocław. Nagroda Witkacego dla prof. Kozaka na Dialogu, www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  3. ↑ Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI), www.e-teatr.pl [dostęp 2019-03-27].
  4. ↑ Łukasz Maciejewski: Koniec świata wartości. Łódź: Wydawnictwo Biblioteki PWSFTviT, 2017, s. 248. ISBN 978-83-65501-04-2.
  5. ↑ Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka ITI, www.e-teatr.pl [dostęp 2018-04-25].
  6. ↑ Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (POITI) | e-teatr.pl, Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-04-28] (pol.).
  7. ↑ Ewa Bułhak, Legenda Grzegorzewskiego (wyd. Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, 2021)
  8. ↑ Instytut Teatralny, Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego | e-teatr.pl, Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-04-28] (pol.).
  9. ↑ Bibliografia S.I. Witkiewicza 1885–1989, oprac. Janusz Degler i Tomasz Pawlak (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020); Bibliografia S.I. Witkiewicza 1990– 2019, oprac. Przemysław Pawlak (Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2020).
  10. ↑ Warszawa. Michael Hackett laureatem Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza, www.e-teatr.pl [dostęp 2020-04-13].
  11. ↑ Warszawa. Nagrody Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI), www.e-teatr.pl [dostęp 2019-05-27].
  12. ↑ Krystyna Zachwatowicz-Wajda. Scenografie teatralne (wyd. Muzeum Śląskie, 2018)
  13. ↑ Ibsenowskie konstelacje. Ćwiczenia w patrzeniu i czytaniu (wyd. Instytut Sztuki PAN, 2017)
  14. ↑ Warszawskie sezony teatralne 1944–1949 (wyd. Fundacja Historia i Kultura, 2016)
  15. ↑ Trudne lata. Teatr warszawski 1815–1868 (wyd. Teatr Narodowy, 2015)
  16. ↑ Aktorstwo polskie. Generacje (wyd. Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego, 2014)
  17. ↑ Wariacje. Scenariusze z lat 1978–1991 (wyd. Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, 2013)
  18. ↑ Dzieje teatru w Krakowie w latach 1918–1939. Zawodowe teatry dramatyczne (wyd. Wydawnictwo Literackie, 2012)
  19. ↑ Teatr rosyjski XX wieku wobec tradycji. Kontynuacje, zerwania, transformacje (wyd. słowo/obraz terytoria, 2010)
  20. ↑ Projekt intymnego teatru śmierci. Wyspiański. Leśmian. Kantor (wyd. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009)
  21. ↑ Marcella Sembrich-Kochańska. Życie i śpiew (wyd. Oficyna Wydawnicza Errata, 2008)
  22. ↑ Corrale de comedias: publiczne i stałe teatry w Hiszpanii (koniec XVI – początek XVIII wieku) (wyd. Wydawnictwo Adam Marszałek w Toruniu, 2005)
  23. ↑ Bogna Kisiel, Lech Raczak nie żyje. Był przewodnikiem w ciemnościach. Pozostawił po sobie ranę w sercu wielu ludzi [WSPOMNIENIA], Głos Wielkopolski, 18 stycznia 2020 [dostęp 2020-01-20] (pol.).
  24. ↑ Zbiór esejów z lat 1978–2003 pt. „Z pamięci”.
  25. ↑ Teatr Narodowy 1949–2004 (wyd. Teatr Narodowy, 2006)
  26. ↑ Karol Frycz (wyd. Oficyna Wydawnicza Errata, 2004)
  27. ↑ Geneza teatru w świetle antropologii kulturowej (wyd. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2003)
  28. ↑ Teatr Bezpośredni Petera Brooka (wyd. słowo/obraz terytoria, 2000)
  29. ↑ Kantor: artysta końca wieku (wyd. Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997)
  30. ↑ Andrzej Wajda, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2019-01-31].
  31. ↑ Erwin Axer, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2019-01-31].
  32. ↑ Polityka i teatr (wyd. Wydawnictwo Literackie, 1991)
  33. ↑ Trudny rebus: studia i szkice z historii teatru (wyd. Wiedza o Kulturze, 1990)
  34. ↑ Mieczysława Ćwiklińska (wyd. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988)
  35. ↑ Jerzy Stuhr, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2019-01-31].
  36. ↑ Zofia Jarema, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2019-01-31].
  37. ↑ Henryk Tomaszewski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2019-10-03].
  38. ↑ Kazimierz Dejmek, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2019-01-30].
  39. ↑ Jerzy Jarocki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2019-01-30].

Bibliografia

Laureaci Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza
Laureaci Nagrody Witkacego – Nagrody Sekcji Krytyków Teatralnych
1984–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
Laureaci Nagrody Witkacego – Teatralnej Książki Roku
1984–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019

Media użyte na tej stronie

Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Croatia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Flag of Israel.svg
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Stanislaw Ignacy Witkiewicz (Napoleon) - Tadeusz Langier.jpg
Stanisław Ignacy Witkiewicz jako Napoleon, Zakopane 1937-39