Najwyższy Sąd Wojskowy (Polska Rzeczpospolita Ludowa)
Najwyższy Sąd Wojskowy – sąd stojący na czele osobnego pionu sądownictwa wojskowego w Polsce Ludowej w latach 1944-1962. Jego kompetencje przejęła w 1962 roku Izba Wojskowa Sądu Najwyższego. Składał się z prezesa, wiceprezesa i odpowiedniej liczby sędziów NSW.
Właściwość sądu
Do właściwości Najwyższego Sądu Wojskowego należało:
- rozpoznawanie za zgodą Naczelnego Dowódcy spraw dowódców dywizji, korpusów i zajmujących równorzędne stanowiska służbowe oraz innych osób;
- rozpoznawanie spraw osób, służbowo przynależnych do jednostek wojskowych, podlegających bezpośrednio Na-czelnemu Dowództwu Wojska Polskiego i nie posiadających własnych sądów formacyjnych;
- rozpoznawanie w trybie nadzoru sądowego orzeczeń wszystkich sądów wojskowych
- wyjaśnianie przepisów prawa, które budzą wątpliwość lub których stosowanie wywołało rozbieżność w orzecznictwie.
Orzecznictwo
Najwyższy Sąd Wojskowy wydawał przez istniejące przy nim Biuro Orzecznictwa zbiór swoich orzeczeń i opinii, zawierających rozstrzygnięcia zasadniczych zagadnień prawnych[1].
Prezesi Najwyższego Sądu Wojskowego 1944-1962
- Aleksander Tarnowski lipiec 1944 – listopad 1945
- Aleksander Michniewicz listopad 1945 – marzec 1947
- Władysław Garnowski marzec 1947 – listopad 1947
- Wilhelm Świątkowski listopad 1947 – maj 1954
- Jan Mitek maj 1954 – luty 1962
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Art. 32-37 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 23 września 1944 r. - Prawo o ustroju Sądów Wojskowych i Prokuratury Wojskowej (Dz.U. z 1944 r. nr 6, poz. 29)
Bibliografia
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Warszawa 1991, s. 241.