Namiestnik
- Namiestnik – osoba zastępująca panującego, sprawująca w jego imieniu władzę w kraju, prowincji, dzielnicy lub na innym określonym terytorium
- namiestnik – namiestnik króla w Królestwie Polskim (1815–1918)
- namiestnik – jako namiestnik cesarza austriackiego najwyższy urzędnik cywilny w Królestwie Galicji i Lodomerii w latach 1866–1918
- Namiestnik Rzeszy – od 1933 pełnomocnik rządu III Rzeszy na powierzonym sobie obszarze, od 1939 najwyższy urzędnik cywilny w Kraju Warty i Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie; mniejszy zakres kompetencyjny posiadali namiestnicy Sudetenlandu i krajów alpejskich.
- Lord namiestnik Irlandii – reprezentant Korony Brytyjskiej w Irlandii
- namiestnicy Niderlandów Habsburskich
- namiestnik – w starożytnym Rzymie urzędnik, którego zadaniem była kontrola ściągania podatków w prowincjach
- w XVII–XVIII w. oficer jazdy polskiej i piechoty sprawujący dowództwo, władzę nad chorągwią w czasie nieobecności porucznika lub rotmistrza; po 1776 podoficer w kawalerii
- w harcerstwie – osoba stojąca na czele namiestnictwa
- namiestnicy Gondoru – urzędnicy ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia