Nan Goldin

Nan Goldin

Nancy „Nan” Goldin (ur. 12 września 1953 w Waszyngtonie) - amerykańska fotografka. Jej prace skupiają się wokół tematów seksualności, cielesności, intymności, LGBT, amerykańskiego kryzysu HIV lat 80., uzależnień. Jej najbardziej znaną pracą pozostaje The Ballad of Sexual Dependency) z 1986^[1] dokumentującą gejowską subkulturę po wydarzeniach ze Stonewall, przyjaciół i rodzinę Goldin. Żyje i tworzy pomiędzy Nowym Jorkiem, Berlinem i Paryżem.

Życie i twórczość

Nancy Goldin urodziła się w 1953 w Waszyngtonie jako najmłodsza z czwórki dzieci. Dorastała w Bostonie, Massachusetts, na przedmieściach w dzielnicy Lexington w żydowskiej rodzinie z klasy średniej. Rodzice - Hyman i Lillian Goldin sami dorastali w biedzie. Pobrali się 1 września 1939. Dla Hymana jego studia na Harvardzie jako osoby żydowskiego pochodzenia były wg niego "największym osiągnięciem życiowym"^[2]. Pracował w dziale ekonomicznym w Federalnej Komisji Łączności. Liberalne i postępowe poglądy rodziców zostały wystawione na próbę, gdy 12 kwietnia 1965 roku jej starsza siostra w wieku 18 lat popełniła samobójstwo. Po ukończeniu Lexington High School zaczęła uczęszczać do Satya Community School w Lincoln, gdzie zaczęła fotografować w 1968 roku. Miała wtedy 15 lat. Jej pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w 1973 roku w Bostonie. Zawierała głównie fotografie z wizyt w gejowskich i transseksualnych wspólnotach do których wprowadził ją przyjaciel David Armstrong. Goldin ukończyła The School of the Museum of Fine Arts/Tufts University w 1977/78 roku.

Po ukończeniu studiów przeprowadziła się do Nowego Jorku. Tam zaczęła dokumentować scenę muzyki Post punk i New wave, subkulturę post-Stonewall końca lat 70. i początku 80. oraz nocne życie miasta. Fotografie wykonane między 1979 a 1986 przedstawiają subkultury dzielnicy The Bowery zażywające twarde narkotyki, prace te nazwała „ Ballada o seksualnej zależności”. Tytuł pochodzi z musicalu Bertolta Brechta Opera za 3 grosze^[3]. Estetycznie kadrowane zdjęcia przedstawiają zażywanie narkotyków, przemoc, agresywne związki, zawierają elementy autobiograficzne. Większość postaci, które pojawiają się w „Balladzie” zmarła w latach 90. z powodu przedawkowania narkotyków albo chorując na AIDS, do osób tych zaliczali się bliscy przyjaciele oraz znajomi artyści Greer Lankton oraz Cookie Mueller. Oprócz „Ballady” ze zdjęć z The Bowery stworzyła dwie serie „I’ll be your mirror”(z piosenki The Velvet Underground z debiutanckiej płyty The Velvet Underground and Nico) oraz „All By Myself”.

Prace Goldin najczęściej prezentowane są w postaci pokazu slajdów, często pokazywane na festiwalach filmowych. Najbardziej znany pokaz trwał 45 minut, pokazano 600 zdjęć. Głównymi tematami jej wczesnych prac są: miłość, życie codzienne, seksualność, płeć. Często dokumentowała również kobiety patrzące w lustra, dziewczyny w łazienkach, drag queens, stosunki seksualne, ludzkie obsesje i uzależnienia. Zdjęcia często przedstawiają życia prywatne bliskich jej osób, które przez pokazy stają się jakby publicznymi^[4].

Prace po 1995 roku obejmują szeroki zakres tematyki: wspólny projekt książki z japońskim fotografem Nobuyoshi Araki, panoramy Nowego Jorku, krajobrazy(zwłaszcza osób w wodzie), jej kochanka, Siobahn, dzieci, rodzicielstwo i życie rodzinne.

Goldin mieszka w Nowym Jorku oraz Paryżu, jednym z powodów jest to, że Centrum Pompidou stworzyło jej retrospektywną wystawę w 2002 roku. W tym samym roku upadła i uszkodziła sobie rękę, przez co jej sprawność zmalała^[5].

W 2006 otworzono w Nowym Jorku wystawę „Chasing a Ghost”. Była to pierwsza instalacja, która zawierała obraz ruchomy z narracją i głosem lektora. 3 niepokojące ekrany przedstawiały jej siostrę, świętych i Sybille. W wideo można było zobaczyć samobójstwo Barbary oraz to jak Nan radzi sobie z tym poprzez tworzenie licznych fotografii^[6].

W 2007 roku otrzymała nagrodę Fundacji Erny i Victora Hasselblad^[7]. Od 1992 roku jest reprezentowana przez Matthew Marks Gallery w Nowym Jorku oraz Yvon Lambert Galery w Paryżu.

Krytycy

Niektórzy krytycy zarzucają jej popularyzowanie heroiny oraz stylu grunge, który został później wypromowany przez magazyny mody młodzieżowej np. The Face and I-D. W wywiadzie w 2002 roku Goldin nazywa siebie „Heroin Chic” by sprzedawać ubrania i perfumy „naganne i złe”^[8].

Wizerunek w filmach

Zdjęcia aktorki, która grała Lucy Berliner- Ally Sheedy w filmie High Art w 1998 były oparte na zdjęciach Goldin^[9].

Przypisy