Napęd tylny

Schemat samochodów z tylnym napędem

Napęd tylny (RWD – Rear Wheel Drive) – oznacza, że w pojeździe silnikowym, najczęściej w samochodzie, moment obrotowy przekazywany jest na tylną.

Istnieją trzy podstawowe warianty układu napędowego w pojazdach tylnonapędowych:

Cechy napędu tylnego

Praktycznie w każdym pojeździe środek ciężkości położony jest powyżej osi. Przy takim rozkładzie masy podczas przyśpieszania dociążana jest oś tylna, natomiast odciążana jest oś przednia. Z tego powodu napęd tylny pozwala uzyskać większe maksymalne dociążenie osi napędowej, zwiększa tarcie między kołami i nawierzchnią, zwiększając tym samym maksymalną siłę napędową.

Konstrukcja

Zazwyczaj silnik jest zblokowany wraz ze skrzynią biegów, a następnie moment napędowy jest przekazywany wałem napędowym na przekładnię główną (np. zabudowaną w tylnym moście napędowym). Stosowane są układy z silnikiem umieszczonym nad przednią osią, pomiędzy osiami (centralnie) lub za tylną osią (np. w Autosan H9). Stosowane są również układy zblokowanego tylnego układu napędowego, gdzie silnik, skrzynia biegów i przekładnia główna stanowią jeden zespół (np. Fiat 126p).

Zalety i wady

Zalety

  • nadsterowna charakterystyka podczas jazdy na zakręcie
  • prosta konstrukcja przedniego zawieszenia
  • oddzielenie kół napędzanych i kierowanych
  • lepszy dostęp do elementów podczas naprawy
  • wysoka wytrzymałość tylnego mostu napędowego
  • lepszy rozkład masy
  • zdolność do przenoszenia dużych wartości momentu obrotowego
  • precyzyjniejszy układ kierowniczy i skrzynia biegów
  • większy kąt skrętu kół przednich (brak przegubów napędowych)

Wady

  • wymaga większego doświadczenia u kierowcy
  • skomplikowana konstrukcja tylnego zawieszenia
  • ograniczona przestrzeń pasażerska i bagażowa (most i wał napędowy)
  • wyższe koszty produkcji
  • wyższa masa w porównaniu do przedniego napędu
  • większe niż w przednim napędzie straty mocy na drodze przekazania napędu na koła w przypadku stosowania w przekładni głównej przekładni kątowej

Przy większym obciążeniu osi tylnej może zachodzić zjawisko podsterowności, natomiast w przypadku większego obciążenia osi przedniej nadsterowności. Umieszczenie silnika przed tylną osią (centralnie) pozwala na lepsze rozłożenie masy pomiędzy obie osie. Rozwiązanie to pozwala na zachowanie neutralności w prowadzeniu.

Historia

Układ klasyczny był stosowany od zarania motoryzacji w większości aut. Samochody z silnikiem z tyłu pojawiły się dopiero tuż przed II wojną światową, natomiast układ centralny najpierw pojawił się w sporcie samochodowym i do tej pory jest pomyślnie stosowany jako alternatywa napędu na obie osie. Powodem dla którego stosuje się rozwiązania z centralnie umieszczonym silnikiem jest korzystniejszy rozkład masy pojazdu.

Zobacz też

Media użyte na tej stronie

Naped tylni.svg
Autor: Wersję rastrową wykonał użytkownik polskiego projektu wikipedii: Autor: M.J.Lewandowski (MarcinJLewandowski), Zwektoryzował: Krzysztof Zajączkowski, Licencja: GFDL
Schemat przedstawiający warianty tylnego układu napędowego