Napój miłosny (opera)

Napój miłosny

L’elisir d’amore

Karta tytułowa libretta opery
Rodzaj	opera komiczna
Muzyka	Gaetano Donizetti
Libretto	Felice Romani
Liczba aktów	2
Język oryginału	włoski
Źródło literackie	Eugène Scribe Le philtre
Czas trwania	ok. 2 i pół godziny
Data powstania	1832
Prapremiera	12 maja 1832 Teatro della Canobbiana, Mediolan
Premiera polska	Lwów 1838/Warszawa 1839
poprzednia Ugo, conte di Parigi następna Sancia di Castiglia

Napój miłosny (tytuł oryginalny L’elisir d’amore) – opera komiczna w 2 aktach, włoskiego kompozytora Gaetano Donizettiego z librettem Felice Romani.

Osoby

• Adina – sopran
• Nemorino – tenor
• Dulcamara – bas
• sierżant Belcore – baryton
• Gianetta, praczka – sopran
• Żołnierz – bas

poza tym: notariusz, wieśniacy i wieśniaczki, żołnierze, orkiestra wojskowa

Treść

Giuseppe Frezzolini jako Dulcamara

Akcja rozgrywa się około roku 1815. Opera przedstawia perypetie miłosne biednego wieśniaka Nemorina, który stara się o względy pięknej Adiny. Ona wyśmiewa jego stałość i tłumaczy mu, że jest zbyt zmienna i kapryśna, żeby kogokolwiek pokochać na całe życie. Gdy do wsi przybywają żołnierze, ich dowódca, zarozumiały sierżant Belcore oświadcza się dziewczynie, doprowadzając tym Nemorina do rozpaczy. Aby zdobyć jej przychylność, kupuje u wędrownego znachora Dulcamary napój miłosny, mający zapewnić mu powodzenie u dziewcząt, w rzeczywistości jest to zwykła butelka wina. Pozorna obojętność Nemorina doprowadza Adinę do przyjęcia oświadczyn sierżanta. Nemorino, aby zdobyć pieniądze na następną butelkę napoju miłosnego, zaciąga się do wojska. Nemorino jeszcze nie wie, że umarł jego bogaty wuj, zostawiając mu spadek. Jednak dowiadują się o tym miejscowe dziewczęta i zaczynają okazywać młodzieńcowi względy. On przypisuje to działaniu magicznego napoju. Kiedy Adina dowiaduje się, że Nemorino zaciągnął się do wojska z miłości do niej, oddaje pieniądze sierżantowi i przestaje ukrywać swoje uczucia. W finale Dulcamara sprzedaje wszystkim swój napój miłosny, który okazał się tak skuteczny.

Historia utworu

Prapremiera odbyła się w Mediolanie, w Teatro della Canobbiana, 12 maja 1832. Premiera polska miała miejsce we Lwowie, w Teatrze Miejskim, 10 marca 1838

Sławne arie i melodie:

• Quanto è bella, quanto è cara (Nemorino), I akt
• Udite, udite, o rustici (Dulcamara), I akt
• Venti scudi? (Belcore & Nemorino), II akt
• aria Nemorina - Una furtiva lagrima, II akt

Linki zewnętrzne

• Libretto w bibliotece Polona