Narathu (król Pinya)
| ||
Król Pinya | ||
Okres | od 19 marca 1359 do czerwiec 1364 | |
Poprzednik | Kyawswa II | |
Następca | Uzana II | |
Dane biograficzne | ||
Dynastia | Myinsaing | |
Data urodzenia | 1333 (urodzony w poniedziałek)[1] | |
Data śmierci | 1364? | |
Miejsce spoczynku | Mogaung? | |
Ojciec | Kyawswa I | |
Żona | Saw Omma |
Ta strona zawiera znaki pisma birmańskiego. Bez właściwego wsparcia renderowania zamiast znaków birmańskich wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole – potrzebne może być wówczas zainstalowanie właściwej czcionki, np. Padauk Font. |
Narathu (birm. နရသူ (ပင်းယ) /nəɹəθù/; 1333–1364?) – przedostatni król Królestwa Pinya w latach 1359–1364.
Jako trzeci syn króla Kyawswy I wstąpił na tron po swoim bracie królu Kyawswie II w grudniu 1359 roku, w czasie gdy zaczęły nasilać się najazdy Szanów z północy[2]. Celem tych najazdów było zarówno jego królestwo, jak i rywalizujące z nim Królestwo Sikongu znajdujące się po drugiej stronie rzeki Irawadi[3].
W roku 1364 król Narathu opracował plan pokonania rywalizującego z jego królestwem Sikongu oraz nieznośnych szańskich najeźdźców z północy. Zawiązał on sojusz z saopha z Mogaung, aby wspólnie zaatakować Sikong. Kiedy jednak siły Mogaung zaatakowały Sikong, armie Pinya biernie obserwowały sytuację z drugiego brzegu rzeki. Ale pechowo dla Narathu, jego plan spalił na panewce. Siły Mogaung zdobyły Sikong samodzielnie, a następnie, mszcząc się za zdradę Narathu, obróciły swój atak przeciwko Pinya. Wojska Szanów przeprawiły się przez rzekę, zdobyły miasto Pinya[4]. Narathu został pojmany i doprowadzony do Mogaung jako jeniec. Jest on znany w historii birmańskiej pod przydomkiem Maw-Pa Min (မောပါမင်း /mɔ́ pà mɪ́ɴ/; pol. Król zabrany do kraju Maw (Szan))[1].
Chociaż po swoich najazdach Szanowie nie okupowali środkowej Birmy, pozostawiły one ten region w opłakanym stanie. Najstarszy brat Narathu, Uzana II objął po nim tron Pinya, ale utrzymał się na nim tylko trzy miesiące.
Przypisy
Bibliografia
- Maung Htin Aung: A History of Burma. New York and London: Cambridge University Press, 1967. (ang.)
- Victor B. Lieberman: Strange Parallels: Southeast Asia in Global Context, c. 800–1830, t. 1, Integration on the Mainland. Cambridge University Press, 2003. ISBN 978-0-521-80496-7. (ang.)
- Królewska Komisja Historyczna Birmy: Hmannan Yazawin. Wyd. 2003. T. 1–3. Yangon: Ministry of Information, Myanmar, 1832. (birm.)
- Than Tun , History of Burma: A.D. 1300–1400, t. XLII, grudzień 1959 (ang.).
Media użyte na tej stronie
Autor: User:Visviva, Licencja: OFL
The letter cha (ဆ) in the Burmese script, assigned code point U+1006 in the Universal Character Set. In the Unicode Standard, the character is named MYANMAR LETTER CHA . Image created in Inkscape using the Padauk font.
Autor:
- Peacock_symbol_Burma.PNG: Gryffindor
- derivative work: Fred the Oyster
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Adobe Illustrator.
(c) Stepshep z angielskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
The Burmese green peacock is a royal symbol of Burma and has been used in its flags.