Nasz Dom – Rosja

Nasz Dom – Rosja
Ilustracja
Państwo

 Rosja

Lider

Wiktor Czernomyrdin

Data założenia

1995

Data rozwiązania

2000

Ideologia polityczna

centryzm

Ogólnorosyjski Ruch Społeczno-Polityczny „Nasz Dom – Rosja”, NDR (ros. Всероссийское общественно-политическое движение „Наш дом – Россия”, НДР) – rosyjska partia polityczna działająca w latach 1995–2000. Jej liderem był Wiktor Czernomyrdin, premier Rosji w latach 1992–1998.

Historia

Ugrupowanie powstało wiosną 1995 z inicjatywy ówczesnego prezydenta Rosji Borysa Jelcyna, jako jedna z dwóch – obok bloku Iwana Rybkina – proprezydenckich partii władzy[1]. Zjazd założycielski NDR odbył się 12 maja 1995. Partia była ściśle związana z koncernem Gazprom[2], którym kierował Czernomyrdin przed objęciem funkcji premiera. W działalność partii zaangażowali się przedstawiciele nomenklatury państwowo-gospodarczej: administracji federalnej i regionalnej, gubernatorzy podmiotów Federacji Rosyjskiej, dyrektorzy wielkich koncernów przemysłowych[3]. Celem partii – wobec rosnącej popularności Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej – było zwycięstwo w wyborach parlamentarnych.

W wyborach do Dumy, które odbyły się 17 grudnia 1995 Nasz Dom – Rosja poniósł porażkę, uzyskując zaledwie 10,13% głosów i zdobywając 45 mandatów w systemie proporcjonalnym oraz 10 mandatów w okręgach jednomandatowych[4]. Po akcesji kolejnych deputowanych w Dumie II kadencji (1995–1999) w skład frakcji parlamentarnej NDR wchodziło 67 członków. Reprezentant NDR, Aleksandr Szochin, pełnił funkcję I wiceprzewodniczącego Dumy. W początkowym okresie Nasz Dom – Rosja wspierał politykę prezydenta Borysa Jelcyna oraz rządu Wiktora Czernomyrdina, z czasem jednak poddając ją ograniczonej krytyce, aż po sprzeciw wobec rządowego projektu budżetu na 1997[5].

NDR stopniowo tracił wpływy polityczne i poparcie prezydenta Jelcyna, a po dymisji Czernomyrdina ze stanowiska premiera uległ marginalizacji. Utracił także poparcie przedstawicieli państwowej biurokracji i elit gospodarczych. Jego działacze pod koniec II kadencji Dumy przeszli do innych, nowo tworzonych ugrupowań, m.in. do popierającego Jewgienija Primakowa bloku Ojczyzna – Cała Rosja. Osłabiony NDR wystartował w wyborach parlamentarnych 19 grudnia 1999, w których uzyskał 1,95% głosów oraz zdobył jedynie 7 mandatów w okręgach jednomandatowych[6]. Po wyborach partia uległa dalszej marginalizacji i w 2000 zakończyła działalność.

Przypisy

  1. ↑ Jakub Potulski: System partyjny Rosji. Tradycja i współczesność. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2007, s. 270–271. ISBN 978-83-7326-448-9.
  2. ↑ Jacek Zieliński: System partyjny współczesnej Rosji. W: Janusz Adamowski, Andrzej Skrzypek: Federacja Rosyjska 1991-2001. Warszawa: ASPRA-JR, 2002, s. 203–204. ISBN 83-88766-41-4.
  3. ↑ Współczesna Rosja. Leksykon. Polityka, organizacje, społeczeństwo. Alicja Stępień (red.). Łódź: Aspra, 1999, s. 35–36. ISBN 83-908937-5-4.
  4. ↑ Результаты выборов в Думу II созыва. [dostęp 2008-02-28]. (ros.).
  5. ↑ Andrzej Czajowski: Demokratyzacja Rosji w latach 1987–1999. Wrocław: atla2, 2001, s. 216. ISBN 83-88555-51-0.
  6. ↑ Результаты выборов в Думу III созыва. [dostęp 2008-02-28]. (ros.).

Media użyte na tej stronie