Natalia Żarska

Ten artykuł od 2019-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Natalia Żarska, z domu Michałkiewicz (ur. 5 marca 1906 we Lwowie, zm. 14 lutego 2001 w Olsztynie) – nauczycielka polskiego, Honorowa Obywatelka Olsztyna.

Była córką Stefana i Katarzyny z domu Samosiej. Opuściła Lwów wraz z rodziną w związku z działaniami I wojny światowej. Część wojny spędziła w Tomaszowie Lubelskim, następnie przeniosła się do Włocławka. We Włocławku ukończyła gimnazjum żeńskie oraz dwuletnie studia w Pedagogium im. Władysława Spasowskiego (1927). Studiowała także historię na Uniwersytecie Warszawskim, jednak tych studiów nie ukończyła, uzyskała natomiast prawo nauczania historii na poziomie podstawowym. Od 1927 była nauczycielką języka polskiego w szkole powszechnej we Włocławku; prowadziła jednocześnie działalność społeczną. W 1938 przeniosła się na rok do Rybnika, ale powróciła do Włocławka po wybuchu II wojny światowej. W grudniu 1939 została razem z rodziną przesiedlona do Pruszkowa, gdzie nadal pracowała jako nauczycielka. Jednocześnie uczestniczyła w tajnym nauczaniu języka polskiego i historii na poziomie gimnazjalnym i licealnym oraz zajmowała się kolportażem prasy podziemnej. Rozpoczęte w tym okresie studia polonistyczne na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich uwieńczyła dyplomem magisterskim w 1947 (na Uniwersytecie Poznańskim).

W 1948 wyszła za mąż za weterana walk o Tobruk Jana Żarskiego i rok później przeniosła się do Olsztyna. Podjęła pracę nauczycielki języka polskiego i historii w szkole średniej (obecnie I Liceum Ogólnokształcące w Olsztynie), w 1959 była inicjatorką nadania szkole imienia Adama Mickiewicza, a w 1965 budowy pomnika patrona przy szkole (dłuta Balbiny Świtycz-Widackiej). W ciągu prawie 30 lat pracy w liceum (przeszła na emeryturę w 1977) organizowała koła zainteresowań historii sztuki i teatru, zainicjowała działalność gazetki szkolnej ("Merkuriusz Szkolny"), opiekowała się działalnością ogniska harcerskiego. Pracowała także w Ośrodku Metodycznym dla pedagogów w Olsztynie i zaocznym Studium Nauczycielskim. Od 1961 była lektorem języka i kultury polskiej dla cudzoziemców-studentów Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie (późniejszej Akademii Rolniczo-Technicznej, która w 1999 stała się filarem Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego).

Po przejściu na emeryturę nadal uczestniczyła w życiu kulturalnym i społecznym Olsztyna i liceum im. Mickiewicza. Działała m.in. w olsztyńskim oddziale Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. W 1995 znalazła się w gronie zasłużonych nauczycieli, wyróżnionych tytułem Honorowego Obywatela Olsztyna (obok Jadwigi Lindner, Jana Lubomirskiego i Kazimierza Pacera). Otrzymała także Złotą Odznakę ZNP i Srebrny Krzyż Zasługi (przed 1939), a po wojnie m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, odznakę Zasłużony Działacz Kultury. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Olsztynie (kw. G43 rząd 9 grób 20)^[1].

W 2002 Rada Miasta Olsztyna nadała imię Natalii Żarskiej jednej z olsztyńskich ulic.

Przypisy

Bibliografia

• Jan Chłosta, Ludzie Olsztyna, Olsztyn 2003.
• materiały Warmińsko-Mazurskiej Biblioteki Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Olsztynie.