Natalija Połonśka-Wasyłenko
| ||
 | ||
| Państwo działania |  ZSRR | |
| Data i miejsce urodzenia | 31 stycznia 1884 Charków, gubernia charkowska, Imperium Rosyjskie | |
| Data i miejsce śmierci | 8 czerwca 1973 Dornstadt, Niemcy | |
| profesor nauk historycznych | ||
| Specjalność: historia | ||
| Alma Mater | Kijowskie kursy dla kobiet Kijowski Uniwersytet Narodowy im. Tarasa Szewczenki | |
| Habilitacja | 1940 | |
| Zatrudnienie | ||
| starszy pracownik naukowy | ||
| Instytut badawczy | Instytut Historii Ukrainy Akademii Nauk USRR | |
| Okres spraw. | 1938–1941 | |
Natalija Połonśka-Wasyłenko (ukr. Наталія Дмитрівна Полонська-Василенко; ur. 19 stycznia?/ 31 stycznia 1884 w Charkowie – zm. 8 czerwca 1973 w Dornstadt) – ukraińska historyk.
Życiorys
Była jedną z przedstawicielek szkoły państwowej (derżawnyckiej) w ukraińskiej historiografii, autorką ponad 200 prac naukowych, zajmujących się głównie historią Zaporoża i południowej Ukrainy. W 1915 privatdozent Uniwersytetu Kijowskiego, po rewolucji lutowej w 1917 i obaleniu caratu jeden z inicjatorów założenia Kijowskiego Instytutu Archeologicznego i jego sekretarz naukowy (1918–24). Od 1924 współpracownik Wszechukraińskiej Akademii Nauk (WUAN), w 1930 wybrana na członka komisji archeologicznej WUAN. W maju 1932 zrealizowała plan edycji w ośmiu tomach Archiwum Siczy Zaporoskiej. Od października 1934 współpracownik wydziału rękopisów Biblioteki Narodowej Ukrainy.
W latach 1938–1941 starszy pracownik naukowy Wydziału Feudalizmu Instytutu Historii Ukrainy Akademii Nauk USRR. W 1940 obroniła w Moskwie pracę doktorską Очерки по истории заселения южной Украины в середине XVIII века (1734–1775 гг.), uzyskując stopień doktora nauk. W listopadzie 1940 została profesorem Uniwersytetu Kijowskiego.
Po ataku III Rzeszy na ZSRR pozostała w Kijowie pod okupacją niemiecką. Objęła kierownictwo Instytutu Archeologicznego i Archiwum Akt Dawnych w Kijowie. Po rozpoczęciu ofensywy Armii Czerwonej po bitwie na Łuku Kurskim, wobec zbliżania się wojsk sowieckich do Kijowa, we wrześniu 1943 opuściła miasto, przenosząc się początkowo do Lwowa, a następnie do Pragi. Została tam profesorem Wolnego Uniwersytetu Ukraińskiego, a w 1945 po zakończeniu II wojny światowej i przeniesieniu siedziby uniwersytetu do Monachium – dziekanem jego wydziału filozoficznego (1945–1972).
Członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki i Międzynarodowej Akademii Nauk w Paryżu.
Jej mężem był Mykoła Wasyłenko.
Wybrane prace
- Історія України. Том 1
- Історія України. Том 2
- Дві концепції історії України і Росії, München 1964
- Революція 1917: спогади
- Запоріжжя XVIII століття та його спадщина т. 1 Мюнхен, 1965
- Запоріжжя XVIII та його спадщина том 2
- Українська історіографія
- Історичні підвалини УАПЦ
- Видатні жінки України
Bibliografia, literatura
- Полонська-Василенко Наталія Дмитрівна w: Енциклопедія історії України: Т. 8. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2011, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2
Media użyte na tej stronie
Український історик, археолог, архівіст Наталія Полонська-Василенко (уроджена Меньшова). Київ. Ательє Козловського і Гааса. 1902 р. ЦДАМЛМ України, ф. 542, оп. 1, од. зб. 53, арк. 17.