Natolińczycy

© Marek i Ewa Wojciechowscy / Trips over Poland, CC BY-SA 3.0

Pałac w Natolinie, gdzie spotykali się frakcjoniści

Natolińczycy – potoczna nazwa nieformalnej frakcji w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej opozycyjnej wobec „puławian”, która miała się wyłonić w 1956 roku, po XX zjeździe Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Popularna nazwa pochodzi od miejsca, gdzie odbywały się jej spotkania, a mianowicie pałacyku rządowego w Natolinie.

W 1962 roku w paryskiej „Kulturze” ukazał się artykuł pt. Chamy i Żydy, autorstwa Witolda Jedlickiego. Artykuł opisywał walkę między „natolińczykami” a „puławianami”. „Natolińczycy” zostali porównani do chamów, którzy byli ludźmi uczciwymi, lecz pracującymi dla Moskwy, zaś „puławianie” zostali porównani do Żydów^[1].

„Natolińczycy” byli przeciwnikami liberalizacji systemu. Głosili hasła nacjonalistyczne i antysemickie w celu zdobycia władzy w partii. Najbardziej znani przedstawiciele to Franciszek Jóźwiak, Wiktor Kłosiewicz, Władysław Kruczek, Zenon Nowak, Aleksander Zawadzki, Władysław Dworakowski, Hilary Chełchowski, Kazimierz Mijal, Franciszek Mazur, Bolesław Rumiński i Stanisław Łapot^[2]. „Natolińczyków” charakteryzował silny syndrom antyinteligencki i poparcie dla silnej władzy, chcieli tylko nieznacznie zreformować system^[3].

Zobacz też

• narodowy komunizm
• Partyzanci (frakcja PZPR)
• Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald”

Przypisy

Bibliografia

• Paweł Ceranka. Historia pewnego artykułu. „Pamięć i Sprawiedliwość”. 2 (10), 2006. Instytut Pamięci Narodowej.