Nazadnik

Nazadnik płytowy, widoczy otwór na ogon

Nazadnik płytowy, w celu odciążenia wykonano go ażurowego

Koń w ciężkiej zbroi płytowej

Koń w kolczudze, widoczny nazadnik jako fartuch spięty pod ogonem

Nazadnik – część zbroi końskiej, która chroni zad i ogon konia. Jego zadaniem jest ochrona tyłu konia przez zranieniem w czasie walki, przeważnie przez piechurów chcących powalić konia i jeźdźca.

Budowa

Nazadniki miały rozmaitą konstrukcję, okrywały też zad w różnym stopniu. Zazwyczaj wykonywano je z mniejszych płyt połączonych w całość i wyprofilowywano krawędzie tak, by nie krępować ruchów nóg. Mocowano go przypinając do siodła.

• Wersja lekka chroniła tylko wierzch i boki zadu, czasami wykonywaną ją poprzez zawieszenie dwóch metalowych płyt po bokach zadu. Często by odciążyć konia wykonywano go z kraty.

• Wersja ciężka chroniła cały zad, ogon wyprowadzano na zewnątrz przez specjalny otór.

• łuskowy i kolczugowy nazadnik wykonywano jako fartuch przyczepiony do siodła. Obejmował cały zad lub tylko boki, spinano wówczas obie strony pod ogonem.

Problemy

• Tył zadu często pozostawał nieosłonięty, co stanowiło wrażliwy punkt dla atakująch.
• Wykonany jako ażurowy nie chronił przed strzałami.
• Ogon po wyprowadzeniu pozostawał niechroniony, w niektórych zbrojach łuskowych umieszczano go w specjalnej tulei ze zbroi łuskowej.

Zobacz też

• blachy boczne
• naczółek
• napierśnik

Bibliografia

• Władysław Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981.