Negacja

Negacja (z łac. negatio[1] inaczej zaprzeczenie, ¬) – zdanie mające postać nieprawda, że p, gdzie p jest zdaniem. W rachunku zdań negacja zapisywana jest jako: (także lub ). Negację można zdefiniować ściślej jako jednoargumentowe działanie (funktor zdaniotwórczy) określone w zbiorze zdań, które każdemu zdaniu p przyporządkowuje zdanie nie p[2][3]. Inne przyjęte sposoby odczytywania zdania to nieprawda, że p[4] i nie jest tak, że p[5].

Definicja

Niech będzie dwuelementowym zbiorem wartości logicznych: Negacja jest funkcją ze zbioru w zbiór [a], określoną następująco:

[6],

czyli

[7].

Negację zdania p uważa się za prawdziwą, gdy zdanie p jest fałszywe, zaś za fałszywą, gdy zdanie p jest prawdziwe[7][3][8].

Tablica prawdy dla negacji[3]:
01
10

gdzie:

1 – prawda (lub zdanie prawdziwe)
0 – fałsz (lub zdanie fałszywe).

Notacja

Zestawienie symboli negacji, używanych przez różnych autorów[9][10]:

Schröder
Peirce
Peano
Russell
HilbertŁukasiewicz
Negacja

Do oznaczenia negacji stosowana jest także angielska partykuła NOT (funkcja boolowska).

Własności

W klasycznym rachunku zdań poniższe własności są tautologiami (zdaniami zawsze prawdziwymi, bez względu na wartości logiczne zdań składowych).

Prawo podwójnego przeczenia

Złożenie dwóch negacji daje w wyniku przekształcenie identycznościowe:

[11],

gdzie jest znakiem równoważności (oznacza: wtedy i tylko wtedy, gdy).

Podwójne przeczenie się znosi, lub po łacinie: duplex negatio affirmat, tzn. podwójne przeczenie, to tyle co twierdzenie[12].

Przykład:

  • Niech zdanie oznacza: Warszawa jest stolicą Polski (jest to zdanie prawdziwe).
  • Wówczas ma postać: Warszawa nie jest stolicą Polski (jest to zdanie fałszywe).
  • Natomiast można zapisać: Nieprawda, że Warszawa nie jest stolicą Polski (jest to zdanie prawdziwe i równoważne zdaniu ).

Prawo wyłączonego środka

Zasada wyłączonego środka mówi, że z dwóch zdań sprzecznych co najmniej jedno jest prawdziwe[12]:

[11][13],

gdzie jest znakiem alternatywy (oznacza spójnik lub).

Przykład:

  • Niech zdanie ma postać: Jutro będzie padał deszcz.
  • Wówczas to Jutro nie będzie padał deszcz.
  • Jedno z nich jest prawdziwe (możemy nie wiedzieć które).
  • Ich alternatywa (Jutro będzie padał deszcz lub jutro nie będzie padał deszcz) jest zawsze prawdziwa.

Zasada niesprzeczności

Zasada niesprzeczności (zwana także zasadą sprzeczności[12]) głosi, że z dwóch zdań sprzecznych najwyżej jedno jest prawdziwe[14] (lub równoważnie, co najmniej jedno jest fałszywe[13]):

[14][13],

gdzie jest znakiem koniunkcji (oznacza spójnik ‘i’).

Przykład:

  • Niech będzie zdaniem Mam ciastko.
  • Wówczas ma postać: Nie mam ciastka.
  • Ich koniunkcja to Mam ciastko i nie mam ciastka (jest to zdanie fałszywe).
  • Zaprzeczenie tej koniunkcji (Nieprawda, że mam ciastko i nie mam ciastka) jest zdaniem prawdziwym.

Zobacz też



Uwagi

  1. Jest to jedna ze stosowanych definicji. Częściej jednak przyjmuje się, że negacja jest działaniem w zbiorze zdań lub funkcji zdaniowych (stąd nazwa: funktor zdaniotwórczy).

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne