Negocjacje zbiorowe

Negocjacje zbiorowe – proces negocjacji między pracodawcami a grupą pracowników, którego celem jest zawarcie umów regulujących wynagrodzenia pracownicze, warunki pracy, świadczenia i inne aspekty wynagrodzeń i praw pracowniczych. Interesy pracowników są przeważnie prezentowane przez przedstawicieli związku zawodowego, do którego należą pracownicy. Układy zbiorowe osiągnięte w wyniku tych negocjacji zwykle określają stawki płac, godziny pracy, szkolenia, BHP, nadgodziny, mechanizmy składania skarg oraz prawa do uczestniczenia w pracy lub sprawach firmy^[1].

Najczęstszą formą negocjacji zbiorowych są rokowania na szczeblu przedsiębiorstwa, mogą być też prowadzone na poziomie branży, działu gospodarki lub ogólnokrajowym. W Polsce porozumienie obejmujące swoim zakresem więcej, niż jedno przedsiębiorstwo przybiera formę ponadzakładowego układu zbiorowego pracy^[2]. Układ zbiorowy funkcjonuje jako wewnętrzny akt normatywny między pracodawcą a jednym lub kilkoma związkami zawodowymi. Negocjacje zbiorowe składają się z procesu negocjacji pomiędzy przedstawicielami związku a pracodawcami (na ogół reprezentowanymi przez kierownictwo lub, w niektórych krajach, takich jak Austria, Szwecja i Holandia, przez organizację pracodawców) w odniesieniu do warunków zatrudnienia pracowników, takich jak wynagrodzenie, godziny pracy, warunki pracy, procedury rozpatrywania skarg oraz o prawach i obowiązkach związków zawodowych^[1].

Najważniejsze zagadnienia podejmowane przez negocjacje zbiorowe

• płace
• czas pracy
• bezpieczeństwo i higiena pracy
• ochrona praw pracowników

Przypisy

Bibliografia

• Leksykon polityki gospodarczej. pod red. Urszuli Kaliny-Prasznic, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2005, s. 137, ISBN 83-89355-61-2