Neil Robertson

Neil Robertson

(c) DerHexer, Wikimedia Commons, CC-by-sa 4.0 Neil Robertson, German Masters 2013
Pseudonim	The Melbourne Machine The Aussie Ace Centurion[1][2] The Thunder from Down Under
Obywatelstwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1982 Melbourne
Gra zawodowa	1998/1999, 2000–2002, od 2003
Najwyższy ranking	1 (2013/2014)[3]
Bieżący ranking	2 (stan na 2022-10-23 aktualizacja)
Najwyższy break	147[4] (China Open 2010, Wuxi Classic 2013, UK Championship 2015, Welsh Open 2019, Mistrzostwa Świata w Snookerze 2022)
Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe	23
Nierankingowe	4
Mistrz świata	2010
UK Championship	2013, 2015, 2020
Grand Prix	2006, 2009, 2010, 2020
Welsh Open	2007, 2019
China Open	2013, 2019
Masters	2012, 2022
Bahrain Championship	2008
Wuxi Classic	2013, 2014
Champion of Champions	2015, 2019

(c) DerHexer, Wikimedia Commons, CC-by-sa 4.0

Neil Robertson, German Masters 2013.

Neil Robertson (ur. 11 lutego 1982 w Melbourne) – australijski snookerzysta; snookerowy mistrz świata z 2010 roku. Plasuje się na 4 miejscu pod względem zdobytych breaków stupunktowych w profesjonalnych turniejach, ma ich łącznie 876^[5].

Kariera

W wieku 14 lat został najmłodszym graczem w historii australijskiego snookera, który uzyskał 100-punktowy break. Od 1998 r. jest profesjonalnym snookerzystą. W 2003 r. odniósł pierwszy poważny sukces, wygrywając Mistrzostwa świata do lat 21, rozgrywane na Nowej Zelandii. Po tym sukcesie otrzymał tzw. dziką kartę, dzięki której od sezonu 2003/2004 mógł występować w eliminacjach do zawodów najwyższej rangi, organizowanych przez WPBSA.

W swym pierwszym sezonie w gronie najlepszych graczy największymi sukcesami Robertsona były osiągnięcie ćwierćfinału w European Open oraz druga runda Mistrzostw świata. W sezonie 2004/2005 największe sukcesy Neila to ćwierćfinały Welsh Open i Malta Cup oraz III runda Grand Prix. Na mistrzostwach świata w 2006 osiągnął ćwierćfinał, przegrywając ze Szkotem Graeme’em Dottem 12-13.

Po sezonie 2003/2004 zajmował 68. miejsce w rankingu 2-letnim, zaś 48. w tzw. rankingu prowizorycznym (kroczącym). Po sezonie 2004/2005 zajmował, odpowiednio, 28. i 13. miejsce.

29 października 2006 roku wygrał turniej Grand Prix w Aberdeen. W finale pokonał Jamiego Cope’a 9-5.

18 lutego 2007 roku w finale Welsh Open pokonał Andrew Higginsona 9-8. Po bardzo udanej pierwszej serii finałowej (6-2) i zaskakującym powrocie (6-8 po czternastym framie dla Higginsona, będącego swego rodzaju „finałowym debiutantem”), „Melbourne Machine” zgarnął pulę £35000 oraz awansował na wysokie siódme miejsce w prowizorycznym rankingu najlepszych graczy. Wraz z tym zwycięstwem stał się on pierwszym od dwóch lat, oraz czwartym pochodzącym spoza Wielkiej Brytanii lub Irlandii, zawodnikiem, który wygrał co najmniej dwa turnieje rankingowe w sezonie.

Od początku sezonu 2007/2008 wyniki Australijczyka znacznie pogorszyły się, co skutkowało dużym spadkiem na oficjalnej liście rankingowej. W sezonie 2008/2009 zajmował 10. pozycję, lecz w rankingu prowizorycznym spadł na 21. miejsce.

15 listopada 2008 roku odniósł swoje trzecie zwycięstwo w turnieju rankingowym. W finale Bahrain Championship pokonał Walijczyka Matthew Stevensa 9-7.

11 października 2009 roku zanotował czwarte zwycięstwo w turnieju rankingowym, po raz drugi w swojej karierze wygrywając Grand Prix. W finale pokonał Dinga Junhui 9-4. Po tym sukcesie awansował na trzecie miejsce prowizorycznej listy rankingowej. Jednocześnie został pierwszym snookerzystą spoza Wielkiej Brytanii oraz Irlandii, mającym na koncie cztery zwycięstwa w turniejach rankingowych.

1 kwietnia 2010 roku podczas China Open wbił swojego pierwszego maksymalnego breaka w turnieju rankingowym.

W rozgrywanych na przełomie kwietnia i maja 2010 roku Mistrzostwach świata dotarł do pierwszego w swojej karierze finału, gdzie po długim, defensywnym pojedynku pokonał Graeme’a Dotta 18-13, tym samym zostając drugim Australijczykiem po Horacym Lindrumie, który sięgnął po tytuł Mistrza świata w snookerze (pierwszym w nowożytnej erze snookera) i jedynym Australijczykiem, który wygrał mistrzostwa świata w Crucible Theatre^[6]. Zaznaczyć należy, że chociaż teoretycznie pierwszym australijskim mistrzem świata w historii snookera był Horace Lindrum, to jednakże wygrał on w kwestionowanych przez wielu zawodach w 1952 roku, bowiem wobec bojkotu niemal wszystkich liczących się wtedy graczy, do zmagań przystąpiło wówczas zaledwie dwóch konkurentów^[7].

W Mistrzostwach świata w 2011 roku w pierwszej rundzie przegrał 8-10 z późniejszym wicemistrzem Juddem Trumpem^[8].

28 maja 2013 w kwalifikacjach do turnieju Wuxi Classic, grając przeciwko Mohamedowi Kairy, Robertson zrobił swojego drugiego oficjalnego maksymalnego brejka^[9]. W głównej fazie turnieju doszedł do finału. Tam zmierzył się z Johnem Higginsem. W finale przegrywał już 2-5 jednak wygrał 8 z 10 kolejnych frejmów co dało zwycięstwo 10-7 nad Szkotem^[10]. Była to jego druga wygrana w turnieju rozgrywanym w Chinach. W jego rodzinnych stronach, w turnieju Australian Open po raz kolejny doszedł do finału, gdzie uległ Marco Fu, przegrywając nieznacznie 6-9. W tym turnieju wbił 5 breaków 100 punktowych, w tym najwyższego – 138 – w całym turnieju. 8 grudnia 2013 Robertson w finale turnieju UK Championship pokonuje Marka Selby’ego 10-7 i staje się dzięki temu pierwszym spoza Europy zawodnikiem, który wygrał wszystkie trzy turnieje Trzech Koron (UK Championship, The Masters, Mistrzostwa Świata)^[11]. W styczniu 2014 roku posiadał na swoim koncie 63 breaki stupunktowe w jednym profesjonalnym sezonie wyprzedzając Judda Trumpa, który miał wbitych 61 setek, wynik ten ciągle się zwiększał, został okrzyknięty przez Ronnie’ego O’Sullivana, „prawdopodobnie najlepiej punktującym zawodnikiem wszech czasów”^[12]. 25 lutego 2014 grając przeciwko Rory’emu McLeodowi w Welsh Open wbija 87 break ponad stupunktowy. Dość pewnie doszedł do finału China Open 2014. Start w tym turnieju zaczął od pokonania w kwalifikacjach reprezentanta gospodarzy, Chińczyka Li Yana. Później po kolei pokonał: Anthony’ego Hamiltona 5-4, Marka Williamsa 5-4, Graeme’a Dotta 5-3, gdzie w finale musiał uznać wyższość znakomicie grającego Ding Junhuia, który wygrał przed swoją publicznością 5-10.

W Mistrzostwach w Sheffield wbił swojego setnego breaka stupunktowego w jednym sezonie^[13]. W całym turnieju wbił 10 breaków stupunktowych, a sezon 2013/2014 zakończył ze 103 „setkami”.

W 2014 roku po raz pierwszy udało mu się zatryumfować w jednym turnieju drugi raz z rzędu. Dokonał tego na chińskim Wuxi Classic, pokonując 10-9 Joe Perry’ego.

W finale Gdynia Open odbywającego się 26 lutego 2015 r. pokonał Marka Williamsa 4-0^[14]. Był to jego drugi zwycięski finał, poprzedni wygrał w 2012 r., pokonując 4-3 Jamiego Burnett’a^[15][16].

Neil Robertson 15 listopada 2015 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie 2015/2016, pokonując w finale turnieju Champion of Champions Marka Allena 10-5^[17][18][19].

6 grudnia 2015 r. w finale UK Championship pokonał 10-5 Liang Wenbo, a ponadto, po raz trzeci w karierze, udało mu się wbić maksymalnego break’a^[20][21][22].

Sezon 2016/2017 rozpoczął od zwycięstwa w Riga Masters, pokonując w finale Michaela Holta 5-2^[23][24][25].

W I rundzie MŚ 2017, w pojedynku z Noppon’em Saengkham’em, wbił swoją 500. „setkę” w karierze (113 pkt.). Wynik ten uplasował go w rankingu na 4 miejscu, za takimi zawodnikami jak: Ronnie O’Sullivan, Stephen Hendry i John Higgins^{[26][27][28][29]}. W II rundzie MŚ, w pojedynku z Marco Fu, wbił 501. „setkę” (105 pkt.)^[30][31]. Mistrzostwa Świata 2017 zakończył na drugiej rundzie, przegrywając z Marco Fu 11-13^[32].

17 grudnia 2017 roku zwyciężył w turnieju Scottish Open, wygrywając 9-8 z Cao Yupengiem^[33].

Na początku sezonu 2018/2019 ponownie wygrał w Riga Masters, zwyciężając w finale 5-2 z Jackiem Lisowskim^[34]. W I rundzie ManBetX Welsh Open 2019 wbił po raz 4 w karierze maksymalnego breaka w pojedynku z Jordanem Brownem^[35]. 17 lutego 2019 roku odniósł 15. zwycięstwo w turnieju rankingowym, pokonując w finale ManBetX Welsh Open 2019 9-7 Stuarta Binghama^[36][37]. Nagroda za najwyższego breaka w turnieju (147) przypadła Robertsonowi i Nopponowi Saengkhamiemu^[38]. W finale Players Championship 2019, rozegranym 10 marca w Preston, przegrał 4-10 z Ronnie’em O’Sullivanem, który wbił 1000 breaka stupunktowego w swojej karierze^[39]. 7 kwietnia 2019 roku odniósł 16. zwycięstwo w turnieju rankingowym, pokonując w finale China Open 11-4 Jacka Lisowskiego^[40][41]. 26 stycznia 2020 odniósł 17. zwycięstwo w turnieju rankingowym European Masters, pokonując w finale chińskiego zawodnika Zhou Yeulonga 9-0, a dwa tygodnie później, 9 lutego 2020, zwyciężył po raz 18. w turnieju rankingowym World Grand Prix – w finale pokonał Graeme’a Dotta 10-8. W finale UK Championship 2020, rozegranym 6 grudnia, pokonał Judda Trumpa 10:9 w emocjonującym finale – jest to jego trzecie zwycięstwo w tym prestiżowym turnieju.

Porównanie z innymi mistrzami świata

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Neil Robertson – profil w serwisie www.147.com.pl (pol.)
• Neil Robertson – profil na snookerworld.pl (pol.)
• Oficjalna strona Neila Robertsona (ang.)