Nektariusz (Krulj)
| Nikola Krulj | |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 30 listopada 1879 |
| Data i miejsce śmierci | 7 września 1966 |
| Miejsce pochówku | |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
| Okres sprawowania | 1951–1966 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | Metropolia Dabaru i Bośni |
| Śluby zakonne | do 1926 |
| Diakonat | 1912 |
| Prezbiterat | 1912 |
| Nominacja biskupia | 29 listopada 1925 |
| Chirotonia biskupia | 16 maja 1926 |
| Data konsekracji | 16 maja 1926 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| |||||||||
Nektariusz, imię świeckie Nikola Krulj (ur. 30 listopada 1879 w Pocrnju, zm. 7 września 1966 w Sarajewie) – serbski biskup prawosławny.
Życiorys
Syn Vukana i Vidy. Ukończył gimnazjum w Mostarze, a następnie seminarium duchowne w Reljevie. W 1907, w roku uzyskania dyplomu, został sekretarzem sądu cerkiewnego w Mostarze, piastował tę funkcję przez pięć lat, równolegle studiując prawo w Wiedniu i w Zagrzebiu, gdzie w 1911 obronił dysertację doktorską[1].
W 1912 został wyświęcony na diakona, a następnie na kapłana. Podjął pracę katechety kolejno w Mostarze, Bihaciu i Tuzli, po czym został wykładowcą seminarium duchownego w Sarajewie. W kolejnych latach obejmował kolejno funkcję rektora seminariów w Sremskich Karlovcach, Prizrenie i Bitoli. 29 listopada 1925 został nominowany na biskupa zahumsko-raszkańskiego[1].
Jego chirotonia biskupia odbyła się 16 maja 1926. Po dwóch latach został przeniesiony na katedrę zwornicko-tuzlańską. Aktywnie wspierał założone przez biskupa ochrydzkiego Mikołaja Prawosławną Narodową Wspólnotę Chrześcijańską, której celem było przeciwstawienie się ateizmowi, komunizmowi i szerzeniu się wpływów Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego[1]. W tekstach twórcy organizacji silny był również antysemityzm[2]. W monasterze Tavna organizował zjazdy organizacji[1].
W czasie II wojny światowej został przewieziony przez okupacyjne władze niemieckie do Belgradu i uczestniczył w pracach Świętego Synodu pod kierunkiem metropolity Skopje Józefa. Następnie udał się do Niszu, gdzie kierował seminarium duchownym. Formalnie był również administratorem prawosławnych eparchii w Chorwacji[1].
Po zakończeniu wojny wrócił do Zvornika, równocześnie był locum tenens metropolii Dabaru i Bośni oraz eparchii zahumsko-hercegowińskiej. W 1951 został ordynariuszem metropolii Dabaru i Bośni. Pracował nad odbudową świątyń i monasterów zniszczonych podczas II wojny światowej. Na urzędzie pozostał do końca życia; został pochowany w sąsiedztwie cerkwi Świętych Archaniołów Gabriela i Michała („starej cerkwi”) w Sarajewie[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvatesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s.348.
- ↑ J. Byford, CANONIZING THE 'PROPHET' OF ANTI-SEMITISM: THE APOTHEOSIS OF BISHOP NIKOLAJ VELIMIROVIC AND THE LEGITIMIZATION OF RELIGIOUS ANTI-SEMITISM IN CONTEMPORARY SERBIAN SOCIETY