Neofit (Slednikow)
| Nikołaj Slednikow | |
| Biskup starobielski | |
.jpg) | |
| Kraj działania | Rosja |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1873 Wielsk |
| Data i miejsce śmierci | 29 listopada 1918 Charków |
| Biskup starobielski | |
| Okres sprawowania | 1917–1918 |
| Wyznanie | prawosławne |
| Kościół | Rosyjski Kościół Prawosławny |
| Inkardynacja | Eparchia charkowska |
| Śluby zakonne | 9 marca 1908 |
| Prezbiterat | 15 sierpnia 1908 |
| Chirotonia biskupia | 10 marca 1913 |
| Data konsekracji | 10 marca 1913 |
|---|---|
| Miejscowość | Wołogda |
| Miejsce | Sobór Zmartwychwstania Pańskiego |
| Konsekrator | Tichon (Biełławin) |
| Współkonsekratorzy | Nikon (Rożdiestwienski), Aleksander (Trapicyn), Aleksy (Bielkowski), Antoni (Bystrow), Ambroży (Smirnow) |
Neofit, imię świeckie Nikołaj Nikołajewicz Slednikow (ur. 1873 w Wielsku, zm. 29 listopada 1918) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys
Był synem kapłana prawosławnego, protojereja w soborze Trójcy Świętej w Wielsku. W 1894 ukończył seminarium duchowne w Wołogdzie w pierwszej kategorii[1], a w 1898 ukończył Kazańską Akademię Duchowną z tytułem kandydata nauk teologicznych[2].
1 stycznia 1899 został mianowany na stanowisko misjonarza-kaznodziei eparchii wołogodzkiej[3]. 13 stycznia tego samego roku został mianowany członkiem rady wołogodzkiego Bractwa Miłosiernego Zbawiciela, 12 marca został członkiem wołogodzkiego komitetu Prawosławnego Towarzystwa Misyjnego[3]. 27 lipca 1899 wyznaczony na psalmistę soboru katedralnego w Wołogdzie[3].
9 marca 1908 złożył wieczyste śluby mnisze, zaś 15 sierpnia tego samego roku został wyświęcony na hieromnicha. W październiku tego samego roku został p.o. przełożonego monasteru Przemienienia Pańskiego Dymitra Priłuckiego w Wołogdzie, zaś w grudniu 1908 objął to stanowisko na stałe. W roku następnym otrzymał godność ihumena, 5 lipca 1910 otrzymał godność archimandryty[4].
5 kwietnia 1911 został dziekanem II dekanatu monasterów eparchii wołogodzkiej[4].
10 marca 1913 w soborze Zmartwychwstania Pańskiego w Wołogdzie[5] został wyświęcony na biskupa izmaelskiego, wikariusza eparchii kiszyniowskiej. W charakterze konsekratorów w obrzędzie wzięli udział arcybiskup jarosławski i rostowski Tichon, emerytowany biskup wołogodzki i totiemski Nikon, biskupi wołogodzki Aleksander, wielkoustiuski Aleksy, wielski Antoni i michajłowski Ambroży[4].
13 listopada 1914 został przeniesiony do eparchii połtawskiej jako jej wikariusz, z tytułem biskupa priłuckiego[4].
17 października 1917 został biskupem starobielskim, wikariuszem eparchii charkowskiej[4].
W maju roku następnego został locum tenens tejże eparchii; w listopadzie tego samego roku zmarł, prawdopodobnie na tyfus[4].
Przypisy
- ↑ Выпускники Вологодской духовной семинарии 1868—1897, 1899—1916 гг. zobacz «Выпуск 1894 года»
- ↑ Выпускники Казанской духовной академии 1846—1920 гг. zobacz «Выпуск 1898 года XXXIX курс»
- ↑ a b c Алексей Воскресенский НАРЕЧЕНИЕ И ХИРОТОНИЯ настоятеля Вологодского Спасо-Прилуцкого монастыря архимандрита Неофита во епископа Измаильского, второго викария Кишиневской епархии // Прибавления к «Вологодским епархиальным ведомостям». № 7, 1913 г.
- ↑ a b c d e f Неофит (Следников) na stronie "Русское православие"
- ↑ Освящен кафедральный собор Вологодской епархии, Патриархия.ru [dostęp 2016-12-07].
Media użyte na tej stronie
Епископ Неофит (Следников)