Neoscholastyka

Tomasz z Akwinu, Fra Angelico

Neoscholastyka - nurt filozoficzny odnawiający filozofię scholastyczną. Współczesna neoscholastyka zapoczątkowana została encykliką Leona XIII - Aeterni Patris. Leon XIII wezwał do zaangażowania się katolików w pracę filozoficzną i przyjęcie w niej jednego wzorca - scholastyki, w szczególności w formie nadanej przez Tomasza z Akwinu.

Neoscholastyką nazywa się także wcześniejsze formy odradzające filozofię scholastyczną w epoce nowożytnej[1].

Kierunki

W ramach neoscholastyki pojawiły się dwa kierunki:

  • Kierunek konserwatywny według którego należy ściśle trzymać się Tomasza. Reprezentowany był głównie przez dominikanów. Jego polskim przedstawicielem był Jacek Woroniecki i Franciszek Gabryl.
  • Kierunek zmierzający do dalszego rozwoju scholastyki. Niekoniecznie tomistyczny (w jego ramach pojawił się też neoaugustynizm, neoskotyzm).

Cechy szczególne

Wśród szczególnych cech nowej scholastyki wymienia się:

  • realizm poznawczy - przedmioty materialne, realnie istnieją i można je poznać
  • byt jest konkretny i jednostkowy
  • metafizyka musi brać pod uwagę fakty naukowe, ale może odrzucać teorie, gdyż te są jedynie hipotezami

Przypisy

  1. ↑ neoscholastyka, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-11-28].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Saint Thomas Aquinas.jpg
During the 13th century, Saint Thomas Aquinas sought to reconcile Aristotelian philosophy with Augustinian theology. Aquinas employed both reason and faith in the study of metaphysics, moral philosophy, and religion. While Aquinas accepted the existence of God on faith, he offered five proofs of God’s existence to support such a belief.