Neostoicyzm

Neostoicyzm – powstały w renesansie nurt filozoficzny będący połączeniem stoicyzmu i chrześcijaństwa. Niekiedy jako neostoicyzm określa się także późny stoicyzm, czyli stoicyzm epoki cesarstwa rzymskiego, reprezentowany przez Senekę, Marka Aureliusza i Epikteta[1].

Początki

Twórcą neostoicyzmu był flamandzki humanista Justus Lipsius. W 1584 przedstawił on jego zasady w dialogu De constantia (O stałości). Później rozwinął je w traktatach Manductio ad stoicam philosophiam (Wprowadzenie do filozofii stoickiej), Physiologia stoicorum (Fizyka stoików) i Ethica (Etyka). Traktaty Lipsiusa były najpełniejszym wykładem stoicyzmu od czasów starożytnych[2].

Idee

Justus Lipsius

Neostoicyzm był filozofią praktyczną. Głosił, że podstawowa zasada dobrego życia brzmi: człowiek nie powinien ulegać namiętnościom, ale podporządkowywać się Bogu. Istnieją cztery namiętności: pożądanie, radość, strach i smutek. Jeśli chodzi o Boga, to mimo że człowiek ma wolną wolę, wszystko, co się dzieje, nawet jeśli z winy człowieka jest złe, znajduje się pod Jego kontrolą i w ostatecznym rozrachunku zmierza do dobra.

Człowiek, który postępuje według podanej zasady, jest wolny, bo nie ulega instynktom. Jest też spokojny, bo obojętne mu są wszystkie materialne przyjemności i cierpienia. W końcu, jest naprawdę duchowo szczęśliwy, bo żyje w przyjaźni z Bogiem.

Neostoicyzm zyskał ogromną popularność w czasach baroku. Poprzez duchowieństwo (zarówno katolickie, jak i protestanckie) przeniknął do szerokich rzesz ludzi.

Przypisy

  1. ↑ Giovanni Reale: Historia filozofii starożytnej. T. 4. Lublin: Wydawnictwo KUL, 1999. ISBN 978-83-7363-672-9.
  2. ↑ Lorenzo Casini: Renaissance Philosophy. W: Internet Encyclopedia of Philosophy. 2012. [dostęp 2013-09-05].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie