Neotomizm
Neotomizm – współczesna wersja tomizmu, główny kierunek filozoficzny neoscholastyki, popularny w łonie katolicyzmu. Neotomiści opowiadają się za tzw. klasyczną koncepcją filozofii, akcentują różnicę między nauką a religią i sztuką; za "filozofię pierwszą" uznają teorię bytu. Istotnymi wyróżnikami neotomizmu są: realizm, pluralizm, hylemorfizm, teizm, intelektualizm, klasyczna koncepcja prawdy, umiarkowany realizm pojęciowy[1][2][3].
Charakterystyka
Do powstania neotomizmu przyczyniło się opublikowanie przez papieża Leona XIII encykliki Aeterni Patris z 1879, gdzie nawoływał do rozwijania filozofii scholastycznej w taki sposób, jak robił to św. Tomasz z Akwinu[4].
Istnieją co najmniej cztery zasadnicze odmiany neotomizmu[1][5]:
- tomizm tradycyjny (np. J. A. Gredt, S. Adamczyk),
- lowański (np. D. Mercier, K. Kłósak),
- transcendentalizujący (np. E. Coreth),
- egzystencjalny (np. E. Gilson, M. A. Krąpiec, M. Gogacz)[6],
Przypisy
- ↑ a b Włodzimierz Dłubacz, O kulturę filozofii. Zagadnienia podstawowe, Mieczysław Albert Krąpiec, Lublin: Polihymnia, 1994, s. 153, ISBN 83-85684-38-7, OCLC 749476846.
- ↑ F. Greniuk, Neotomizm w teologii moralnej w ocenie magisterium Kościoła, „Studia Theologica Varsaviensia“, 29, 1991, 2, s. 137-149.
- ↑ K. Szocik, Mariana Morawskiego koncepcja wychowania do życia w państwie, „Polska Myśl Pedagogiczna“, 1, 2015, 1, s. 242.
- ↑ Z. Wolak, Filozofia przyrody Maritaina a szczególna teoria względności, „Zagadnienia Filozoficzne w Nauce“, 13, 1991, s. 1.
- ↑ neotomizm, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-11-28].
- ↑ S. Taboł, Myśl pedagogiczna neoscholastyki i neotomizmu, red. M. Krasnodębski, Wydawnictwo Szkoły Wyższej Przymierza Rodzin, Warszawa 2014, ss. 256., „Forum Pedagogiczne“, 2015, 1, s. 279.
Bibliografia
- Włodzimierz Dłubacz, O kulturę filozofii. Zagadnienia podstawowe, Mieczysław Albert Krąpiec, Lublin: Polihymnia, 1994, ISBN 83-85684-38-7, OCLC 749476846.