Nestor (Anisimow)

Nestor
Nikołaj Anisimow
Metropolita kirowohradzki i nikołajewski
Ilustracja
Kraj działaniaZSRR
Data i miejsce urodzenia9 listopada 1884
Wiatka
Data i miejsce śmierci4 listopada 1962
Moskwa
Metropolita kirowohradzki i nikołajewski
Okres sprawowania1958–1962
Wyznanieprawosławne
KościółRosyjski Kościół Prawosławny
InkardynacjaEparchia kirowohradzka
Śluby zakonne17 kwietnia 1907
Diakonat6 maja 1907
Prezbiterat9 maja 1907
Sakra biskupia29 października 1916
Sukcesja apostolska
Data konsekracji29 października 1916
MiejscowośćWładywostok
MiejsceSobór Zaśnięcia Matki Bożej
KonsekratorEuzebiusz (Nikolski)

Nestor, imię świeckie Nikołaj Aleksandrowicz Anisimow (ur. 9 listopada 1884 w Wiatce, zm. 4 listopada 1962 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny.

Był synem urzędnika wojskowego w randze radcy stanu i córki prawosławnego protoprezbitera. Ukończył szkołę realną w Kazaniu, w tym samym mieście rozpoczął życie monastyczne w monasterze Przemienienia Pańskiego, składając 17 kwietnia 1907 wieczyste śluby mnisze. 6 maja tego samego roku został wyświęcony na hierodiakona, zaś 9 maja – na hieromnicha[1].

W latach 1907–1914 służył jako misjonarz na Kamczatce. Nauczył się języków koriackiego i tunguskiego, po czym przełożył na nie teksty Świętej Liturgii i Ewangelii[1]. Nawrócił na prawosławie kilka tysięcy osób spośród rdzennej ludności[1]. W 1910 zdołał uzyskać poparcie cara Mikołaja II, carowej Aleksandry Fiodorowny i carowej-matki Marii Fiodorowny dla idei utworzenia Dobroczynnego Bractwa na rzecz Kamczatki, które w tym samym roku rozpoczęło swoją działalność. Dzięki funduszom zebranym przez Bractwo (przede wszystkim datkom rodziny panującej) możliwa była budowa licznych cerkwi, szpitali, przytułków i szkół na terenie Kamczatki[1]. W 1913 otrzymał godność ihumena, zaś dwa lata później – archimandryty. W 1914 jako ochotnik wyjechał na front I wojny światowej w celu organizacji oddziału sanitarnego. W 1915, po powrocie na Kamczatkę, został wyświęcony na biskupa kamczackiego i pietropawłowskiego[1]. Działał w Związku Narodu Rosyjskiego[1].

Brał udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1917–1918. W czasie jego trwania wydał broszurę pt. Rasstrieł Moskowskogo Kriemla, w której opisał ostrzelanie soborów Kremla moskiewskiego w czasie walk w Moskwie pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami rewolucji październikowej. Jak sam podkreślał, jego publikacja miała na celu wzbudzenie wśród Rosjan nienawiści do bolszewików[1]. Następnie współpracował z adm. Aleksandrem Kołczakiem[1]. W 1919 wrócił na Kamczatkę, a po ostatecznym zwycięstwie Czerwonych w rosyjskiej wojnie domowej emigrował do Chin. Osiadł w Harbinie. W 1933 został (w ramach Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji) podniesiony do godności arcybiskupiej. Wielokrotnie podróżował po Europie, by spotykać się z hierarchami Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji i innymi przywódcami religijnym. W latach 1938–1939 działał jako misjonarz w Indiach i na Sri Lance[1]. W 1945 witał wkraczającą do Harbinu Armię Czerwoną[1]. Rok później patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy I nadał mu godność metropolity i mianował zwierzchnikiem eparchii harbińskiej, egzarchą Azji Południowo-Wschodniej[1].

Wrócił do ZSRR i w 1948 został aresztowany. Osiem lat więziony w łagrze w Mordowii, odzyskał wolność w 1956 i w tym samym roku został metropolitą nowosybirskim i barnaułskim. Dwa lata później przeniesiony na katedrę kirowohradzką[1]. Zmarł w 1962 i został pochowany w rezydencji patriarszej w Pieriediełkinie[1].

Przypisy

Media użyte na tej stronie

Nestor(Anisimov).jpg
Metropolitan Nestor (Anisimov) of the Russian Orthodox Church