Nestor (Anisimow)

Nestor
Nikołaj Anisimow
Metropolita kirowohradzki i nikołajewski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1884 Wiatka
Data i miejsce śmierci	4 listopada 1962 Moskwa
Metropolita kirowohradzki i nikołajewski
Okres sprawowania	1958–1962
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia kirowohradzka
Śluby zakonne	17 kwietnia 1907
Diakonat	6 maja 1907
Prezbiterat	9 maja 1907
Sakra biskupia	29 października 1916

Nestor, imię świeckie Nikołaj Aleksandrowicz Anisimow (ur. 9 listopada 1884 w Wiatce, zm. 4 listopada 1962 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny.

Był synem urzędnika wojskowego w randze radcy stanu i córki prawosławnego protoprezbitera. Ukończył szkołę realną w Kazaniu, w tym samym mieście rozpoczął życie monastyczne w monasterze Przemienienia Pańskiego, składając 17 kwietnia 1907 wieczyste śluby mnisze. 6 maja tego samego roku został wyświęcony na hierodiakona, zaś 9 maja – na hieromnicha^[1].

W latach 1907–1914 służył jako misjonarz na Kamczatce. Nauczył się języków koriackiego i tunguskiego, po czym przełożył na nie teksty Świętej Liturgii i Ewangelii^[1]. Nawrócił na prawosławie kilka tysięcy osób spośród rdzennej ludności^[1]. W 1910 zdołał uzyskać poparcie cara Mikołaja II, carowej Aleksandry Fiodorowny i carowej-matki Marii Fiodorowny dla idei utworzenia Dobroczynnego Bractwa na rzecz Kamczatki, które w tym samym roku rozpoczęło swoją działalność. Dzięki funduszom zebranym przez Bractwo (przede wszystkim datkom rodziny panującej) możliwa była budowa licznych cerkwi, szpitali, przytułków i szkół na terenie Kamczatki^[1]. W 1913 otrzymał godność ihumena, zaś dwa lata później – archimandryty. W 1914 jako ochotnik wyjechał na front I wojny światowej w celu organizacji oddziału sanitarnego. W 1915, po powrocie na Kamczatkę, został wyświęcony na biskupa kamczackiego i pietropawłowskiego^[1]. Działał w Związku Narodu Rosyjskiego^[1].

Brał udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1917–1918. W czasie jego trwania wydał broszurę pt. Rasstrieł Moskowskogo Kriemla, w której opisał ostrzelanie soborów Kremla moskiewskiego w czasie walk w Moskwie pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami rewolucji październikowej. Jak sam podkreślał, jego publikacja miała na celu wzbudzenie wśród Rosjan nienawiści do bolszewików^[1]. Następnie współpracował z adm. Aleksandrem Kołczakiem^[1]. W 1919 wrócił na Kamczatkę, a po ostatecznym zwycięstwie Czerwonych w rosyjskiej wojnie domowej emigrował do Chin. Osiadł w Harbinie. W 1933 został (w ramach Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji) podniesiony do godności arcybiskupiej. Wielokrotnie podróżował po Europie, by spotykać się z hierarchami Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji i innymi przywódcami religijnym. W latach 1938–1939 działał jako misjonarz w Indiach i na Sri Lance^[1]. W 1945 witał wkraczającą do Harbinu Armię Czerwoną^[1]. Rok później patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy I nadał mu godność metropolity i mianował zwierzchnikiem eparchii harbińskiej, egzarchą Azji Południowo-Wschodniej^[1].

Wrócił do ZSRR i w 1948 został aresztowany. Osiem lat więziony w łagrze w Mordowii, odzyskał wolność w 1956 i w tym samym roku został metropolitą nowosybirskim i barnaułskim. Dwa lata później przeniesiony na katedrę kirowohradzką^[1]. Zmarł w 1962 i został pochowany w rezydencji patriarszej w Pieriediełkinie^[1].

Przypisy