Nestor Szufrycz

Nestor Szufrycz

Data i miejsce urodzenia	29 grudnia 1966 Użhorod
Minister sytuacji nadzwyczajnych Ukrainy
Okres	od 11 marca 2010 do 9 lipca 2010
Przynależność polityczna	Partia Regionów
Poprzednik	Wołodymyr Szandra
Następca	Wiktor Bałoha

Nestor Iwanowycz Szufrycz, ukr. Нестор Іванович Шуфрич (ur. 29 grudnia 1966 w Użhorodzie) – ukraiński ekonomista, polityk i działacz sportowy, właściciel i prezes klubu piłkarskiego Zakarpattia Użhorod.

Życiorys

Po zakończeniu służby w armii w 1987 pracował w przedsiębiorstwach państwowych na Zakarpaciu (m.in. w firmie radziecko-austriackiej „West-Contrade”, której był prezesem). W 1992 ukończył studia historyczne na Użhorodzkim Uniwersytecie Państwowym. W 2004 obronił pracę kandydacką w instytucie gospodarki rolnej Ukraińskiej Akademii Nauk Rolniczych na temat rozwoju i transformacji przemysłu rolnego na Węgrzech.

W 1994 uzyskał po raz pierwszy mandat posła do Rady Najwyższej. W 1996 wstąpił do SDPU(O), był m.in. zastępcą sekretarza tego ugrupowania w obwodzie zakarpackim (od 1997) oraz wiceprzewodniczącym w kraju (od 2003 do 2006). Zasiadał w biurze politycznym socjaldemokratów (od 1998). W 1998 po raz kolejny wybrany do Rady Najwyższej. Od maja 1999 zasiadał w radzie ds. polityki młodzieżowej przy prezydencie Ukrainy. Działał też w Czerkasach, był m.in. prezesem regionalnego przedsiębiorstwa branży mięsnej. W 2002 kandydował w wyborach do Rady Najwyższej w obwodzie czerkaskim. Został też członkiem rady obwodowej w Użhorodzie.

Jako działacz sportowy zaangażował się w pracę w klubie Zakarpattia Użhorod, w którym został honorowym prezesem^[1].

W 2006 bez powodzenia ubiegał się o mandat z ramienia współtworzonego przez SDPU(O) Bloku Opozycyjnego „Nie tak!”. Został deputowanym Rady Najwyższej Krymu z jej list (mandat sprawował do 2007). Od grudnia 2006 do grudnia 2007 pełnił obowiązki ministra ds. sytuacji nadzwyczajnych oraz ochrony ludności przed następstwami katastrofy czarnobylskiej w drugim gabinecie Wiktora Janukowycza. We wrześniu 2007 powrócił do parlamentu krajowego z listy Partii Regionów^[2]. 11 marca 2010 wszedł w skład nowo powołanego gabinetu Mykoły Azarowa^[3]. Odwołano go 9 lipca 2010, tego samego dnia powołując na urząd zastępcy sekretarza Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy. W 2012 ponownie uzyskał mandat poselski^[4]. W 2014 znalazł się wśród organizatorów Bloku Opozycyjnego, z powodzeniem ubiegając się o reelekcję do Rady Najwyższej VIII kadencji^[5]. W 2019 utrzymał mandat deputowanego z ramienia ugrupowania Opozycyjna Platforma – Za Życie^[6], będąc jednym z liderów tego prorosyjskiego ugrupowania^[7]>

W marcu 2022 w trakcie inwazji Rosji na Ukrainę został zatrzymany przez ukraińskiej żołnierzy obrony terytorialnej w związku z podejrzeniem kolaboracji na rzecz Rosji – polityk w otoczeniu ochroniarzy fotografował ukraiński posterunek^[7][8].

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie pardon.com.ua. [dostęp 2022-12-14]. (ukr.).