New York Knicks

New York Knicks

Pełna nazwa	New York Knickerbockers
Barwy	niebiesko, pomarańczowo, srebrno, czarno, białe
Data założenia	1946
Liga	NBA Konferencja Wschodnia Dywizja Atlantycka
Państwo	Stany Zjednoczone
Adres	Manhattan, Nowy Jork, stan Nowy Jork
Hala sportowa	Madison Square Garden (19 812 miejsc)
Właściciel	The Madison Square Garden Company (prezes wykonawczy – James L. Dolan)
Prezes	Leon Rose
Menedżer generalny	Scott Perry
Trener	Tom Thibodeau
Asystent trenera	Rick Brunson, Johnnie Bryant, Darren Erman, Andy Greer, Larry Greer
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój Czwarty strój
Strona internetowa

New York Knicks, oficjalnie New York Knickerbockers^[1] – nowojorski klub koszykarski uczestniczący w rozgrywkach ligi NBA (Dywizja Atlantycka w Konferencji Wschodniej). Mecze domowe rozgrywają w zlokalizowanej na Manhattanie hali Madison Square Garden.

Knicks powstali w 1946 roku. Występowali wówczas w lidze Basketball Association of America, która niedługo potem przekształcona została w NBA. W pierwszych latach istnienia ligi trzykrotnie awansowali do finałów, jednak największe sukcesy odnosili w latach 70. Trenowana przez Reda Holzmana drużyna zdobyła mistrzostwo NBA w 1970 i 1973 roku. W obu przypadkach najlepszym zawodnikiem finałów wybrano Willisa Reeda. Przez kolejnych dwadzieścia lat Knicks ani razu nie awansowali do finałów NBA, aż do sezonu 1993/1994. Prowadzona przez Pata Riley drużyna na czele z centrem Patrickiem Ewingiem przegrała jednak wówczas walkę o mistrzostwo 4:3 z Houston Rockets. Pięć lat później, już pod wodzą Jeffa Van Gundy, Knicks ponownie awansowali do finałów NBA, ulegając tym razem San Antonio Spurs 4:1. Od 2000 roku tylko pięć razy awansowali do playoffs, przy czym tylko raz udało im się przejść do drugiej rundy.

Związanych z Knicks było trzydziestu członków galerii sław^[2]. Trenerzy – Pat Riley oraz Red Holzman, a także zawodnik – Willis Reed zdobywali nagrodę odpowiednio najlepszego trenera i zawodnika sezonu.

Według Forbes to najbardziej wartościowa drużyna koszykarska i siódma najbardziej wartościowa drużyna sportowa na świecie^[3]. Ich wartość wyceniana jest na cztery miliardy dolarów^[4].

Historia

2008-2010: Nowy kierunek

W dniu 2 kwietnia 2008 roku, właściciel Knicks – James Dolan zatrudnił na stanowisku prezydenta zespołu kierującego wcześniej Indiana Pacers Donniego Walsha, który przejął obowiązki od Isiah Thomasa^[5]. Na wprowadzającej konferencji Walsh oznajmił, że nie zamierza być „zbawcą” zespołu, tylko będzie dążył do realizacji dwóch celów: zejścia poniżej salary cap i przywrócenia Knicks do rywalizacji z najlepszymi^[6]. Pierwszym ruchem kadrowym Walsha było zwolnienie z funkcji głównego trenera Thomasa, i zastąpienie go w dniu 13 maja 2008 roku Mikiem D’Antonim^[7]. D’Antoni podpisał czteroletnią umowę opiewającą na kwotę 24 milionów dolarów^[8]. Następnie Knicks, 20 maja, wybrali z szóstym numerem draftu NBA 2008 Danilo Gallinariego^[9].

21 listopada 2008 roku, Knicks oddali w wymianie do Golden State Warriors swojego najlepszego strzelca w poprzednim sezonie Jamala Crawforda, otrzymując w zamian Ala Harringtona^[10]. Godzinę później pozbyli się oni również Zacha Randolpha i Mardy Collinsa, dostając w zamiano od Los Angeles Clippers Cuttino Mobleya i Tima Thomasa. Te ruchy były pierwszą częścią zapowiadanego czyszczenia budżetu klubowego przez Donniego Walsha, by latem 2010 roku powalczyć o najlepszych wolnych agentów, którymi byli LeBron James, Dwyane Wade, Chris Bosh i Amar’e Stoudemire^[10]. W lutym 2009 roku, Knicks wymienili też Tima Thomasa, Jerome Jamesa, i Anthony’ego Robersona do Chicago Bulls^[11], Malika Rose’a do Oklahoma City Thunder za Chrisa Wilcoxa^[12].

Od dawna trwające kontrowersje związane ze Stephonem Marburym zakończyły się, gdy obie strony zgodziły się na wykupienie przez Knicks jego kontraktu, co później pozwoliło Marubary’emu na podpisanie umowy z Boston Celtics^[13]. Mimo częstych zmian w składzie, Knicks w pierwszym sezonie pracy Mike D’Antoniego poprawili swój bilans o 9 zwycięstw, notując ich łącznie 32 oraz 50 porażek^[14]. Ów wydarzenie zbiegło się z zajęciem pierwszego miejsca w klasyfikacji double-double przez Davida Lee z wynikiem 62 podwójnych zdobyczy^[15], a także ciągłym rozwojem statystycznym Nate’a Robinsona^[16], i Wilsona Chandlera^[17].

Podczas draftu NBA 2009, Knicks wybrali z ósmym numerem w Jordana Hilla. Pozyskali oni wtedy także Toneya Douglasa, którego otrzymali z Los Angeles Lakers za przyszłościowy wybór w drafcie^[18]. Niedługo potem Knicks dokonali wymiany z Memphis Grizzlies, w ramach której pozyskali oni Darko Miličića w zamian za Quentina Richardsona^[18]. Sezon Nowojorczycy rozpoczęli od dziewięciu porażek i jednego zwycięstwa w 10 kolejnych meczach, co było ich najgorszym startem w historii^[19]. Jednakże w grudniu poprawili swój bilans, wygrywając 9 z 15 spotkań^[20]. 24 stycznia, Knicks w meczu z Dallas Mavericks osiągnęli najgorszy wynik w historii w Madison Square Garden. Była to też druga w historii porażka Knicks 50 punktami^[21].

17 lutego 2010 roku, Knicks pozbyli się Miličića w zamian za Briana Cardinala z Minnesoty Timberwolves^[22]. Dzień później oddali też rozgrywającego Nate’a Robinsona za Eddiego House’a^[23]. Dzięki temu transferowi Knicks zyskali też J.R. Giddensa i Billa Walkera^[23]. W kolejnej wymianie do Nowojorskiej drużyny trafił Tracy McGrady z Houston Rockets, a także Sergio Rodrígueza z Sacramento Kings^[24]. W zamian za nich Knicks oddali Larry’ego Hughesa, Jareda Jeffriesa i Jordana Hilla do Houston Rockets^[24]. Te wszystkie transfery sprawiły, że po sezonie Knicks mieli wolnych 30 milionów w salary cap^[24]. Trzy tygodnie po tych zamianach składu, Knicks pokonali w American Airlines Center Dallas Mavericks 128-94, co było ich największym zwycięstwem w sezonie^[20][25]. Jednakże Knicks odpadli z walki o playoffs już pod koniec marca, kończąc sezon bilansem 29–53^[20][26].

2010-2012: Początek Big Three i show Lina

Przyjście Amar’e Stoudemire’a było punktem zwrotnym w historii Knicks.

Przed rozpoczęciem sezonu 2010/2012, Knicks mieli zamiar sprowadzić do swojego zespołu najlepszych zawodników ligi, a za główny cel obrano pozyskanie LeBrona Jamesa^[27][28][29]. Jednakże ten zawarł kontrakt z Miami Heat^[30]. 5 lipca 2011 roku, Knicks podpisali kontrakt z wolnym agentem Amar’e Stoudemire’em, realizując po części swój plan^[31]. Trzy dni później ogłoszono, że kontakt został zawarty na pięć lat i Stoudemire zarobi dzięki niemu 100 milionów dolarów. Ówczesny prezydent Knicks, Donnie Walsh stwierdził na konferencji prasowej, że uważa ten transfer za punkt zwrotny w historii zespołu^[32]. Knicks kontynuowali przebudowę składu, wymieniając do Golden State Warriors najlepszego punktującego zespołu w poprzednim sezonie Davida Lee^[33], oraz podpisując kontrakty z Raymondem Feltonem i Timofiejem Mozgowem^[34]. Po wykonaniu tych wszystkich ruchów transferowych, Knicks po raz pierwszy od 2002 roku wyprzedali wszystkie karnety sezonowe^[35].

Popularny „Melo” dołączył do Knicks po wielomiesięcznych spekulacjach nazwanych przez media „Melodramatem”^[36].

Mike D’Antoni opierając zespół o Stoudemire’a, oraz pozostały młody trzon zespołu, zbudowany z Feltona, Danilo Gallinariego, Mozgowa, Wilsona Chandlera i debiutanta Landry’ego Fieldsa, doprowadził ich do przerwy na All-Star Weekend z bilansem 28-26^[37]. Był to ich pierwszy raz od 2000, gdy w tym momencie sezonu mieli powyżej pięćdziesięciu procent zwycięstw^[38]. Po zakończeniu ASW, Knicks dokonali wymiany, która całkowicie zmieniła ich skład. 22 lutego pozyskali oni po kilku miesiącach spekulacji Carmela Anthony’ego z Denver Nuggets, a wraz z nim Chaunceya Billupsa, Sheldena Williamsa, Anthony’ego Cartera, Renaldo Balkmana oraz Coreya Brewera z Minnesoty Timberwolves^[39]. W zamian oddali tym obu drużynom Feltona, Chandlera, Mozgowa, Randolpha, Kosta Koufosa i Eddy’ego Curry’ego, oraz przyszłe wybory w drafcie^[40].

Po zwycięstwie nad Cleveland Cavaliers 3 kwietnia 2010 roku, po raz pierwszy od 2004 roku, Knicks zapewnili sobie awans do rozgrywek pozasezonowych^[41]. Tydzień później, w spotkaniu z Indiana Pacers, Carmelo Anthony zapewnił drużynie pierwszy od 2000 roku dodatni bilans, trafiając zwycięski rzut, a potem blokując jeszcze odpowiedź Danny’ego Grangera^[42]. Knicks ostatecznie zakończyli swój udział w playoffs przegrywając 0:4 rywalizację z Boston Celtics^[43]. Mimo udanej przebudowy zespołu, pod koniec czerwca 2011, Donnie Walsh ogłosił, że nie zamierza w przyszłym sezonie powrócić do pełnienia roli prezydenta zespołu^[44]. Jego obowiązki tymczasowo przejął wówczas Glen Grunwald^[45].

Jeremy Lin sprawił, że o Knicks zrobiło się głośno na całym świecie.

Sezon 2011/2012 stanął pod znakiem zapytania, kiedy 1 lipca 2012 David Stern ogłosił w NBA lokaut^[46], jednakże zakończył on się pod koniec listopada^[47]. Pierwszego ruchu transferowego w przygotowaniach do sezonu, Knicks dokonali 10 grudnia, pozyskując na zasadzie sign and trade Tysona Chandler, który podpisał czteroletni kontrakt, opiewający się na kwotę 58 milionów dolarów^[48]. Transfer ten pociągnął za sobą konsekwencje, gdyż Knicks przekroczyli budżet, przez co zmuszeni byli zwolnić za pomocą amnestii Chaunceya Billupsa^[49]. Jego miejsce w skaldzie zajął Mike Bibby, który podpisał roczny kontrakt za kwotę minimum dla weterana^[50]. Knicks zatrudnili także innego rozgrywającego na podobnej umowie – Barona Davisa^[51]. Jednakże w początkowych tygodniach sezonu miejsce w pierwszym składzie zajmowali tylko Bibby i Toney Douglas, gdyż Davis leczył kontuzje^[51]. Czas ten był dla Knicks trudny, ponieważ obaj rozgrywający nie spełniali oczekiwań^[52]. Wkrótce jednak miejsce w pierwszej piątce zajął Iman Shumpert, a Douglas został odsunięty na ławkę^[53]. Na dodatek D’Antoni przesunął Anthony’ego na pozycję point forward, by zwiększyć tempo ofensywne zespoły, jednakże istniały obawy, że Anthony będzie przez zbyt długi czas trzymał piłkę, co miało przyczynić się do stagnacji ofensywnej Knicks^[54][55].

Po porażce z Boston Celtics, Knicks osiągnęli bilans 8-15, a D’Antoni, 4 lutego 2012 w meczu przeciwko New Jersey Nets, włączył do składu trzeciego rozgrywającego – Jeremy’ego Lina, co zostało odebrane jako akt desperacji^[54][56]. Lin, który w obliczu kontuzji Imana Shumperta podpisał z Knicks kontrakt 27 grudnia, zanotował w tymże meczu 25 punktów i 7 asyst, zapewniając drużynie zwycięstwo^[57][58]. Po tym meczu zaczęto chwalić Lina za umiejętność prostego prowadzenia ofensyw Knicks, którzy mieli z tym kłopoty od początku sezonu^[54]. Jednakże nikt nie przypuszczał, że zagra on kolejny taki mecz^[59]. Niespodziewanie w kolejnym spotkaniu z Utah Jazz, D’Antoni znów postawił na Lina, a ten jeszcze poprawił swoje statystyki z poprzedniego meczu, i zanotował 28 punktów i 8 asyst^[60]. Po tym meczu NBA ogarnęło zjawisko nazwane później Linsanity – gracz Knicks stał się fenomenem publiczności, a miliony kibiców oglądały spotkania popularnych „Nowojorczyków”^{[61][62][63][64]}. Pod nieobecność Carmelo Anthony’ego i Amar’e Stoudemire’a w pięciu meczach, Lin poprowadził Knicks do siedmiu kolejnych zwycięstw, przywracając drużynie bilans ponad połowy zwycięstw^[65][66][67]. 18 lutego do zespołu dołączył także J.R. Smith^[68], lecz mimo to po powrocie Anthony’ego, Knicks przegrali 7 z 8 kolejnych meczów, a Mike D’Antoni zrezygnował z pełnienia funkcji trenera^[69]. Jego miejsce początkowo tymczasowo zajął jego asystent – Mike Woodson^[70].

od 2012: Koncepcja Mike’a Woodsona

Pod wodzą Mike’a Woodsona, Knicks zakończyli sezon regularny z bilansem 18-6, zajmując siódme miejsce w konferencji i drugi sezon z rzędu awansując do playoffs, co było pierwszym awansem w minimum dwóch sezonach z rzędu od lat 1988–2001, gdy to brali udział w rozgrywkach pozasezonowych 13 razy z rzędu^[71]. Tam ich przeciwnikami byli Miami Heat, z którymi to przegrali pierwsze trzy mecze, ustanawiając najdłuższą serię porażek w playoffs w historii NBA – 13^[72]. Zespół osłabiony był brakiem trzech rozgrywających Jeremy’ego Lina, Barona Davisa i Imana Shumperta, którzy odnieśli kontuzję^[73]. Knicks wygrali mecz numer cztery, kończąc swoją passę porażek^[74]. Jednakże w 5 meczu ulegli oni z Heat 106:94, przegrywając całą serię wynikiem 4:1^[75]. Pomimo odpadnięcia już w pierwszej rundzie i spekulacji, że Woodson zostanie zwolniony, w dniu 25 maja został on zatrudniony jako pełnoetatowy trener Knicks^[76].

Knicks rozpoczęli przygotowania do sezonu 2012/13 od wybrania z 48 numerem w drafcie NBA 2012 Kostasa Papanikolaoua^[77]. Tydzień później zatrudnili oni Jasona Kidda, który początkowo miał być mentorem dla Jeremy’ego Lina^[78]. Kolejnym ruchem Knicks było pozyskanie na zasadzie sign and trade Marcusa Camby’ego z Houston Rockets, wysalając w zamian Toneya Douglasa, Josha Harrellsona, Jerome Jordana, oraz wybory w drugich rundach draftów 2014 i 2015^[79]. Na tej samej zasadzie powrócił do zespołu po roku przerwy Raymond Felton, a wraz z nim Kurt Thomas, który grał w Knicks w latach 1998–2005^[80]. W dalszej części przygotowań do sezonu podpisali oni kontrakty z: J.R. Smithem, Steve’em Novakiem, Jamesem Whitem, Chrisem Copelandem, Ronniem Brewerem, oraz Pablo Prigionim, ale też utracili Landry’ego Fieldsa i Jeremy’ego Lina, który podpisał kontrakt z Houston Rockets^[81]. 2 października 2012 roku, zawodnikiem Knicks został powracający z zawieszenia kariery Rasheed Wallace^[82].

Pod nieobecność Amar’e Stoudemire’a oraz Imana Shumperta, Knicks rozpoczęli sezon wygrywając pierwszych 6 spotkań, co było ich najlepszym wynikiem od 19 lat^[83]. Pierwszy miesiąc rozgrywek zakończyli z bilansem 11-4, ustanawiając tym samym najlepszy wynik od marca 2000 roku, gdy to mieli bilans 11-6^[84]. Głosami kibiców do pierwszej piątki Meczu Gwiazd NBA 2013 został wybrany Carmelo Anthony^[85], a później jako rezerwowego wybrano Tysona Chandlera^[86]. Był to pierwszy raz od 2001 roku, kiedy to Knicks mieli dwóch zawodników w meczu gwiazd^[87].

Zawodnicy

Kadra w sezonie 2022/23

Stan na 22 października 2022^[88]

New York Knicks

Nr	Poz.	Nar.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost	Masa ciała
51	1.5 !G	/	Arcidiacono, Ryan	1994-03-26	191 cm	88 kg
9	2.5 !G/F		Barrett, R.J.	2000-06-14	198 cm	97 kg
11	1.5 !G		Brunson, Jalen	1996-08-31	188 cm	86 kg
13	2.5 !G/F		Fournier, Evan	1992-10-29	198 cm	93 kg
6	1.5 !G		Grimes, Quentin	2000-05-08	196 cm	95 kg
55	4.5 !C/F	/	Hartenstein, Isaiah	1998-05-05	213 cm	113 kg
44	3.5 !F		Hunt, Feron	1999-07-05	203 cm	88 kg
3	1.5 !G		Keels, Trevor	2003-08-26	193 cm	100 kg
2	1.5 !G		McBride, Miles	2000-09-08	188 cm	88 kg
17	2.5 !G/F		Mychajluk, Swiatosław	1997-06-10	201 cm	93 kg
5	1.5 !G		Quickley, Immanuel	1999-06-17	188 cm	86 kg
30	3.5 !F		Randle, Julius	1994-11-29	203 cm	113 kg
0	2.5 !G/F		Reddish, Cameron	1999-09-01	201 cm	98 kg
23	5.0 !C		Robinson, Mitchell	1998-04-01	213 cm	109 kg
4	1.5 !G		Rose, Derrick	1988-10-04	191 cm	91 kg
45	5.0 !C		Sims, Jericho	1998-10-20	208 cm	113 kg
1	3.5 !F		Toppin, Obi	1998-03-04	206 cm	100 kg

Trener: Tom Thibodeau
Asystenci: Rick Brunson • Johnnie Bryant (zastępca) • Darren Erman • Andy Greer • Larry Greer

Międzynarodowe prawa

Draft	Runda	Wybór	Zawodnik	Poz.	Nar.	Obecny zespół	Adnotacje	Przyp.
2014	2	51	Antetokounmpo, ThanasisThanasis Antetokounmpo	F		Westchester Knicks (D-League)		[89]
2014	2	57	Labeyrie, LouisLouis Labeyrie	F/C		Paris-Levallois (Francja)	Pozyskany od Indiana Pacers	[90][91]
2009	2	56	Nivins, AhmadAhmad Nivins	F		ASVEL Basket (Francja)	Pozyskany od Dallas Mavericks	[92]

Trenerzy

Zastrzeżone numery

• 10 – Walt Frazier (1967-1977)
• 12 – Dick Barnett (1965-1974)
• 15 – Dick McGuire (1949-1957)
• 15 – Earl Monroe (1971-1980)
• 19 – Willis Reed (1964-1974)
• 22 – Dave DeBusschere (1968-1974)
• 24 – Bill Bradley (1967-1977)
• 33 – Patrick Ewing (1985-2000)
• 613 – Red Holzman (1967-1977, 1978-1982: trener)

Członkowie Koszykarskiej Galerii Sław

Nagrody indywidualne

Sezon

NBA All-Star Weekend

Statystyczni liderzy NBA

Statystyczni liderzy wszech czasów klubu

(Sezon zasadniczy)

Sukcesy

Tytuł	Liczba	Rok
Mistrz NBA	2	1970, 1973
Mistrz Konferencji	8	1951, 1952, 1953, 1970, 1972, 1973, 1994, 1999
Mistrz Dywizji	5	1971, 1989, 1993, 1994, 2013
Występy w play-off	43	1947, 1948, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1959, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1978, 1981, 1983, 1984, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2004, 2013, 2021

Poszczególne sezony

Na podstawie^[118]:. Stan na koniec sezonu 2021/22

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (ang.)