Niżni Barani Zwornik
 Masyw Baranich Rogów (wśród podpisanych formacji Niżni Barani Zwornik) | |
| Państwo |  Słowacja |
|---|---|
| Pasmo | Tatry, Karpaty |
| Wysokość | ok. 2480 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście | 27 sierpnia 1907 Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°12′12″N 20°11′35″E/49,203333 20,193056 | |
Niżni Barani Zwornik (słow. Nižná Barania strážnica, ok. 2480 m n.p.m.) – niewybitny szczyt w głównej grani Tatr, należący do masywu Baranich Rogów (Baranie rohy, 2526 m).
Topografia
Południowo-zachodnia grań Niżniego Baraniego Zwornika biegnie w stronę Śnieżnej Przełęczy (Ľadové sedlo, 2341 m)[1]. Znajdują się w niej następujące formacje (w kolejności od Niżniego Baraniego Zwornika):
- Wyżnie Baranie Wrótka (Vyšné baranie vrátka),
- Barani Kopiniaczek (Baraní mních),
- Pośrednie Baranie Wrótka (Prostredné baranie vrátka),
- Baranie Czuby (Baranie hrby) przerwane w połowie Niżnimi Baranimi Wrótkami (Nižné baranie vrátka)[2].
Grań wschodnia zmierza do Wyżniego Baraniego Zwornika (Vyšná Barania strážnica, ok. 2500 m). Znajdują się w niej (w kolejności od Niżniego Baraniego Zwornika):
- Niżnia Barania Ławka (Nižná barania lávka),
- Barani Kopiniak (Hrebeň baraních strážnic),
- Pośrednia Barania Ławka (Sedlo baraních strážnic)[2].
Na północ odchodzi od Niżniego Baraniego Zwornika krótka boczna grań – Barania Grań (hrebeň Baraních veží). Oddziela ona Śnieżny Bańdzioch (Kotlinka pod Snehovým) na zachodzie od Baraniego Bańdziocha (Barania dolinka) na wschodzie. Obie te formacje są górnymi kotłami Doliny Czarnej Jaworowej (Čierna Javorová dolina)[3]. Najbliższym wzniesieniem w Baraniej Grani jest Zadnia Barania Turnia, oddzielona od Niżniego Baraniego Zwornika Wyżnią Baranią Szczerbiną[1].
Niżni Barani Zwornik wznosi się od północy nad Doliną Czarną Jaworową (a konkretniej nad Śnieżnym Bańdziochem i Baranim Bańdziochem), a od południa nad Doliną Pięciu Stawów Spiskich (kotlina Piatich Spišských plies)[3].
Na Niżni Barani Zwornik nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Najłatwiejsza droga nieznakowana prowadzi na szczyt z Pośredniej Baraniej Ławki[1].
Historia zdobycia
Pierwsze wejścia:
- letnie – Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys, 27 sierpnia 1907 r.,
- zimowe – Miloš Matras i Jaroslav Mlezák, 11 grudnia 1953 r.[1]
Przypisy
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 7–13.
- ↑ a b Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Główna grań od zachodu na wschód. [dostęp 2013-07-28].
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
Media użyte na tej stronie
Autor:
- Tatry mapa 2.png: ToSter 2 września 2008
- Poland location map white.svg:
- Poland location map.svg: NordNordWest
- derivative work: Mareklug
Mapa Tatr
Black up-pointing triangle ▲, U+25B2 from Unicode-Block Geometric Shapes (25A0–25FF)
Autor: Krzysztof Dudzik (User:ToSter), Licencja: CC BY-SA 3.0
Baranie Rogi, Barania Przełęcz i Spiska Grzęda, na dole Wielki Staw Spiski
Autor: Rafik k, Licencja: CC BY-SA 4.0
Masyw Baranich Rogów widziany z Doliny Pięciu Stawów Spiskich (podpisane formacje)