Nibugar jasnonogi
| Berytinus signoreti | |||
| (Fieber, 1859) | |||
 Imago | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | Berytinae | ||
| Plemię | Berytinini | ||
| Rodzaj | nibugar | ||
| Gatunek | nibugar jasnonogi | ||
| Synonimy | |||
| |||
Nibugar jasnonogi[1] (Berytinus signoreti) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1859 roku przez Franza Xaviera Fiebera pod nazwą Berytus signoreti[2][3]. Przez część autorów umieszczany jest w podrodzaju Berytinus (Lizinus)[4].
Morfologia
Pluskwiak o silnie wydłużonym ciele długości od 4,2 do 6 mm. Podstawowe ubarwienie ma jasnobrązowawożółte. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi pozbawione owłosienia, nagie, jaśniejsze niż reszta jej powierzchni żeberka. Za oczami brak jest ciemnej, podłużnej smużki. Na czole umieszczony jest wyrostek o mniejszych rozmiarach i bardziej zaokrąglonym kształcie niż u podobnego B. striola. Wszystkie pary odnóży mają w odsiebnych częściach ud zgrubienia tak samo jasne, jak ich niezgrubiałe części. Czułki mają czarne lub ciemnobrązowe człon ostatni i wierzchołek członu przedostatniego, natomiast zgrubienie u szczytu członu pierwszego jest nieprzyciemnione. Półpokrywy charakteryzują się ciemnobrązowym do czarnego wierzchołkiem przykrywki oraz obecnością w użyłkowaniu zakrywki komórki pozbawionej ciemnej plamy; występują w zakrywce natomiast brązowe plamy między żyłkami. Półpokrywy składają się tak, że górna zakrywka całkowicie nakrywa tą położoną pod nią[4].
Ekologia i występowanie
Owad kserofilny, preferujący stosunkowo suche siedliska[4]. Spotykany jest m.in. na murawach kserotermicznych i psammofilnych oraz śródlądowych wydmach. Aktywny jest od marca do października i zimuje w stadium imago[1]. Do jego roślin żywicielskich należą komonice, macierzanki i wilżyny[4].
Gatunek palearktyczny[2]. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Rumunii, Bułgarii i Grecji[3]. Ponadto znany jest z Turcji i Tunezji. Błędnie podawany był z Algierii i Egiptu[2]. W Polsce jest rzadki, znany z południowej części kraju[4].
Przypisy
- ↑ a b Berytinus signoreti – Nibugar jasnonogi. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2020-06-06].
- ↑ a b c Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: species Berytinus signoreti (Fieber, 1859). [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-06-06].
- ↑ a b Berytinus (Lizinus) signoreti (Fieber, 1859). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-06-06].
- ↑ a b c d e Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007.
Media użyte na tej stronie
Autor: Slimguy, Licencja: CC BY 4.0
Stelzenwanze Berytinus signoreti am 24. Oktober 2019 an einem Fenstersims gefunden, südlich von Mannheim, Größe: 5,5mm.